Dear diary

~Κεφάλαιο ένατο~

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα είναι Δευτέρα. Ξύπνησα το πρωί γεμάτη όρεξη, περιμένοντας να δω τον Τζέιμς.

Πρώτη φορά στη ζωή μου συμβαίνει αυτό. Να ξυπνάω εγώ με όρεξη. Ποια εγώ... Που κοιμάμαι 11 ώρες την ημέρα και κάθε φορά που ξυπνάω νομίζω ότι έχω κοιμηθεί μόνο κάνα μισάωρο... Είδες τελικά πως αλλάζει ο άνθρωπος; Για τα πράγματα που αγαπά, προτιμάει να θυσιάσει τον εαυτό του για χάρη τους. Θα μου πεις, σιγά την θυσία που έκανες... Και όμως, είναι ένα βήμα προς την ωριμότητα... Μπούρδες. Ούτε η Λάνα δεν μιλάει έτσι.

Και που λες πήγα σχολείο και είδα από μακριά τον Τζέιμς. Με χαιρέτησε και μου έδωσε ένα "φιλί στον αέρα". "Καλά άρχισε η μέρα" σκέφτηκα, και έκανα το ίδιο. Άρχισε να με κολλάει η Κέισι για άλλη μια φορά. Είδαμε από μακριά την Μαίρη. Καλά φαινόταν. Όχι μες τα κέφια βέβαια όπως μας έχει συνηθίσει, αλλά τουλάχιστον δεν ήταν στενοχωρημένη.
-Καλημέρα! *λέει η Κέισι στη Μαίρη*
-Καλημέρα κορίτσια *Μαίρη*
-Πως είσαι; *εγώ*
-Εε καλά πιστεύω... Όχι όπως το Σάββατο είναι η αλήθεια, πολύ καλύτερα είμαι τώρα. *Μαίρη*
-Πάλι καλά *είπε η Κέισι και την σκούντηξα*
-Μίλησες με τον Ζαν; *την ρωτάω*
-Εε ναι, μιλήσαμε χθες στο τηλέφωνο. Μου είπε ότι θα πάει τελικά με τους γονείς του στο Παρίσι, αλλά θα γυρίσουν γρήγορα.
-Και πως θα μιλάτε; *Κέισι*
-Εε τρόποι δεν υπάρχουν; Γιατί τα έχουμε τα μέσα επικοινωνίας; *λέω στη Κέισι και την ξανασκουντάω για να μην στενοχωρηθεί η Μαίρη*
-Ναι, μου είπε ότι θα μιλάμε μέσω Skype, οπότε θα μπορώ να τον βλέπω για λίγο...
-Καλα ε... Εσύ και ο Ζαν ήσασταν "ο κρυφός έρωτας"... Ποιος ήξερε, ή καλύτερα ποιος θα πίστευε ότι εσύ και ο Ζαν θα είστε μαζί; Ήταν πολύ ξαφνικό. *Κέισι*

Την κοιτάει η Μαίρη χωρίς να πει τίποτα. Πρέπει όμως να την πείραξε λίγο αυτό που είπε, το κατάλαβα από το βλέμμα της.
-Ναι η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό ήταν πολύ ξαφνικό και απρόβλεπτο, αλλά γιατί όχι; Εγώ πάντως πιστεύω ότι ταιριάζετε. *είπα για να ελαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα*
Χτυπάει το κουδούνι για να μπούμε μέσα για την πρώτη ώρα. Καθόμαστε τέλος πάντων, ανοίγουμε τα βιβλία και λέω στην Κέισι:
-Καλά ρε τι ήταν αυτά που έλεγες πριν στην Μαίρη;
-Τι έκανα πάλι; Είπα αυτό που πιστεύω. Ούτε την γνώμη μου δεν θα λέω;
-Δεν είπα αυτό και μην νευριάζεις.. Ήθελε πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι δεν είναι καλά; Εμείς μια χαρά έχουμε τα αγόρια μας, κοντά μας. Εκείνη την ρωτάς; Και έτσι όπως είναι χάλια, πάω να την κάνω να νιώσει λίγο καλύτερα και έρχεσαι εσύ και χειροτερεύεις την κατάσταση.
-Μα τι κακό είπα; Απλά μου φάνηκε πολύ περίεργο όλο αυτό με την Μαίρη και τον Ζαν, ως και λίγο αφύσικο. Εμείς πόσο καιρό παλεύουμε να ρίξουμε κανέναν και αυτοί μέσα σε μια νύχτα "ερωτεύτηκαν"; Πες μου λίγο εσύ το βρίσκεις λογικό;
-Ήτανε​ ανάγκη να το πεις μπροστά της; Ας το 'λεγες σε εμένα.
-Έλα όμως παραδέξου το, και εσένα σου φάνηκε περίεργο.
-Εντάξει μου φάνηκε λίγο είναι η αλήθεια αλλά δεν της το 'πα κατάμουτρα.
-Εγώ σαν κολλητές, πίστευα ότι πρέπει να λέμε την γνώμη μας η μία στην άλλη. Εε και εγώ εξέφρασα ότι μου φάνηκε πολύ περίεργο που μέσα σε μια νύχτα τα έφτιαξαν, χωρίς να έχουν κάποιο προηγούμενο. Ή τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να είχαν και να μην μας το 'λέγε.
-Καλά ρε, δεν ντρέπεσαι ούτε στο ελάχιστο; Να κρατήσει μυστικά από εμάς; Ωραία φίλη είσαι...
-Έλα ρε Κρίστι, μην νευριάζεις.. Νταξει, σορρυ, ήταν λίγο αλαζονικό αυτό που είπα αλλά γιατί δεν το αποδέχεσαι σαν γεγονός; Δεν θα μπορούσε να είχε γίνει;
-Φυσικά και θα μπορούσε να είχε γίνει αλλά είμαι 100% σίγουρη ότι θα μας το έλεγε.

Μπαίνει μέσα ο κ. Ντέιβιντ για να αρχίσει το μάθημα της Φυσικής. Ήταν πολύ βαρετά. Η Κέισι λατρεύει την Φυσική και έτσι παρακολουθούσε το μάθημα, οπότε και να ήθελα, δεν μπορούσα να μιλήσω μαζί της. Και έτσι αποφάσισα να ζωγραφίσω πάνω στο βιβλίο. Ζωγράφισα ένα Τ (=Τζέιμς) + Κ (=Κρίστι). Δηλαδή Τ+Κ=💘
Ακούγεται ξαφνικά η φωνή του κ. Ντέιβιντ.
"Κρίστι, μπορείς να μας απαντήσεις;". Εγώ προφανώς είχα το βλέμμα του χαμένου και δεν ήξερα τι με ρώτησε. Μου ψιθυρίζει η Κέισι "τον ορισμό της Άνωσης θέλει". "Ωχχ αμάν. Ποιος είναι από όλους τους ορισμούς που έχουμε μάθει;" σκέφτηκα. Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε η Κέισι και την είπα σωστά, γιατί αλλιώς θα έλεγα κανέναν νόμο του Νεύτωνα και θα με έπαιρναν όλοι με τις ντομάτες. Ακόμα και ο πιο χάλια μαθητής της τάξης θα γελούσε μαζί μου. "Ευχαριστώ πολύ" ψιθυρίζω στην Κέισι που με βοήθησε. Περνάει λίγη ακόμα ώρα και επιτέλους χτυπάει το κουδούνι. Σαν ένας αιώνας φάνηκε.

Πάω έξω και βρίσκω τον Τζέιμς.
"Καλημέρα" μου λέει γεμάτος χαμόγελο. Πάω κοντά του και πήγε να με φιλήσει. "Όχι μέσα στο σχολείο" του λέω.
-Γιατί;
-Εε τι γιατί; Εδώ είναι χώρος εργασίας και πρέπει να κρατάς λίγο τη ορμή σου...
Με κοιτάει και χαμογελούσαν ακόμα και τα μουστάκια του που λέει ο λόγος, άσχετα αν δεν έχει.
-Ξέρω ότι σου έχω λείψει, όπως και εσύ το ίδιο, αλλά πρέπει να είμαστε λίγο σοβαροί. Δεν θα δίνουμε στον καθένα το δικαίωμα να μας σχολιάζει. Εγώ τουλάχιστον δεν το θέλω...
-Αποδεκτό. Ότι πει το κορίτσι μου.
-Έτσι μπράβο. Δεν θα μας σχολιάζει μέχρι και η κουτσή Μαρία...
-Μάλιστα κ. Διοικητά *λέει και βάζει την παλάμη του δίπλα από το κεφάλι όπως οι στρατιώτες και τον παίρνω αγκαλιά*
Καθήσαμε σε ένα παγκάκι και έρχονται στο διπλανό η Κέισι και ο Τζον.

Ο Τζον κάθεται στο δίπλα παγκάκι, από την πλευρά μου και δεν μου μιλάει. "Τι έπαθε πάλι;" σκέφτηκα και δεν μιλούσα.
-Όλα καλά; *Τζέιμς*
-Εε; εε ναι μια χαρά όλα εσύ; *εγώ*
-Εγώ μια χαρά φαίνομαι εσύ φάνηκες προβληματισμένη... Έκανα κάτι; *Τζέιμς*
-Όχι καλέ αν είναι δυνατόν *του λέω και τον αγκαλιάζω για να μην νομίζει ότι κάτι πάει στραβά*.

Του το παραδέχομαι όμως. Είναι πολύ καλός μαζί μου. Με φροντίζει, νοιάζεται για μένα και κυρίως με αγαπάει. Αυτό θα πει "βρήκα τον άνθρωπο μου". Τι ωραίο συναίσθημα.