Dear diary

~Κεφάλαιο δεύτερο~

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Χθες έφυγα από το σχολείο νωρίτερα, γιατί όπως σου είπα δεν ένιωθα καλά. Μετά τη συνάντηση μου με τον Τζέιμς, βρήκα στον διάδρομο του σχολείου τον Τζον. Κρατούσα μία ουδέτερη στάση απέναντι του. Αναρωτιόμουν αν θα μου πει για την Κέισι.
-Γειά σου Κρίστι.
-Γειά Τζον.
-Γιατί φεύγεις; Έγινε κάτι;
Πολλά έχουν γίνει μου ήρθε να του πω αλλά συγκρατήθηκα.
-Εε νιώθω λίγο άρρωστη και φεύγω. Εσύ;
-Εγώ τίποτα.
Δεν μου είπε για την Κέισι. Είναι ηλίθιος. Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα εκείνη τη στιγμή.
-Ωραία εγώ να φεύγω τώρα.
-Περίμενε λίγο Κρίστι. Δεν μου φαίνεται να είσαι και πολύ καλά.
-Αφού σου είπα ότι είμαι άρρωστη.
-Κρίστι άσ' τα αυτά σε εμένα. Σε ξέρω πιο καλά από όλους.
Αν με ήξερε τόσο καλά, θα καταλάβαινε και τι είχα...
-Αχ Τζον, δε μπορώ να σου πω αυτή τη στιγμή. Μία άλλη φορά καλύτερα. Μην με πιέζεις.
-Όπως θες. Καλή ανάρρωση.

Και έφυγα. Δεν ήθελα ούτε μπροστά μου να τον βλέπω μετά από όλα αυτά. Είναι ο κολλητός μου, και μου κρύβει αυτά που νιώθει. Πόσο καλά να νιώσω εγώ μετά από αυτό; Έχασε την εμπιστοσύνη του σε εμένα; Και αν δεν με θεωρεί κολλητή του επειδή τον επηρέασε η παρέα των αγοριών; Μήπως δίνω πολύ σημασία σε ανθρώπους που τελικά δεν την αξίζουν;

Όταν έφτασα σπίτι βρήκα την αδερφή μου να διαβάζει.Με βλέπει έτσι χάλια που ήμουν και αρχίζουν οι γνωστές ερωτήσεις:
-Τι έχεις;
-Τίποτα καλά είμαι.
-Κρίστι, εμένα δε μπορεί να με ξεγελάσει κανείς. Μη ξεχνάς ότι σπουδάζω ψυχολογία, και καταλαβαίνω τα αισθήματα των ανθρώπων από μακριά.
Μου τη σπάει όταν το παίζει ψυχολόγος. Αντιμετωπίζει τους πάντες λες και είναι ασθενείς της.
-Επαναλαμβάνω τι έχεις; Τι έγινε;
-Πωω τίποτα σου λέω.

Φεύγω και πάω στο δωμάτιο μου. Ήθελα να μείνω μόνη μου. Όταν είμαι νευριασμένη, δεν θέλω κανείς και τίποτα να ασχολείται μαζί μου. Θέλω την ησυχία μου. Μπορώ να την έχω; Είμαι χάλια ψυχολογικά​ αυτή τη στιγμή. Μόνη μου θα τα λύσω όλα. Άνοιξα το κινητό, έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά και άρχισα να ακούω μουσική μέχρι να ηρεμήσω. Το μόνο πράγμα που μπορεί να με καταλάβει πλέον νομίζω ότι είναι η μουσική. Φαντάζομαι έναν κόσμο με μουσική μόνο. Ένας κόσμος υπέροχος. Χωρίς έννοιες, χωρίς άγχος, χωρίς τίποτα. Μόνο στίχοι και μουσική.

Μπαίνει η αδερφή μου στο δωμάτιο, κάθεται στο κρεβάτι μου και μου χαϊδεύει το πρόσωπο.
-Ερωτική απογοήτευση; μου λέει.
-Κάτι χειρότερο. Φιλική απογοήτευση.
-Δηλαδή;
Και άρχισα να της εξηγώ όσα έγιναν χθες.
-Μάλιστα. Δηλαδή εσύ θεωρείς ότι ο κολλητός σου σε πρόδωσε ας πούμε επειδή δεν σου είπε ότι του αρέσει η Κέισι έτσι;
-Ναι.
-Βρε χαζό, μπορεί ούτε και αυτός να έχει ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Ότι στην προκειμένη περίπτωση του αρέσει η Κέισι. Όταν νιώσει σίγουρος θα σου το πει.
-Και το ότι με παραμελεί; Τι πάει να πει αυτό;
-Μην αντιδράς τόσο απόλυτα. Επειδή γνώρισε καινούργια άτομα, δεν σημαίνει ότι σε υποβάθμισε. Πάντα θα έχεις την καλύτερη θέση γι αυτόν.
-Λες να είναι έτσι;
-Έτσι πιστεύω. Πάντως μην του κρατάς μούτρα. Είστε σε μία φάση της ηλικίας σας που ο κύκλος επικοινωνιών σας με όλο και περισσότερα άτομα μεγαλώνει. Αυτό γίνεται ασυναίσθητα. Δεν το προκαλεί κανείς. Γι' αυτό στο λέω. Είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό.

Καμιά φορά η Λάνα έχει δίκιο. Και με τις συμβουλές που μου δίνει, νομίζω ότι μεγαλώνω και εξερευνώ καλύτερα τον κόσμο.
-Δηλαδή μου λες να του δώσω μία δεύτερη ευκαιρία; της λέω.
-Εννοείται. Το θέμα δεν είναι να αργήσει να σου το πει, αλλά να μην σου το πει καν. Εκεί είναι που πρέπει να φοβάσαι.

Ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι. "Κρίστι, εγώ είμαι, η Κέισι. Άνοιξε μου σε παρακαλώ." ακούστηκε από την πόρτα. "Άντε πάνε να της ανοίξεις" μου λέει η Λάνα και βάζω τις παντόφλες μου.
"Είσαι καλύτερα;
Ανησύχησα ρε 'συ έφυγες σαν να σε κυνηγούσε κάποιος. Τι έγινε όλα καλά;" μου λέει. Όταν αρχίζει και ανησυχεί η Κέισι, αγχώνεται, μιλάει πολύ γρήγορα και κάνει πάρα πολλές ερωτήσεις ταυτόχρονα, λες και έχει φάει γλιστρίδα.
-Γειά σου Κέισι τι κάνεις;
-Γειά σου Λανάκι καλά είμαι εσύ;
-Καλά. Κορίτσια θέλετε να σας ετοιμάσω κάτι;
-Όχι ευχαριστούμε, απαντάμε και οι δύο.
-Εντάξει, εγώ πάω να διαβάσω για την εξεταστική. Αν χρειαστείτε κάτι μου λέτε οκ;
-Ναι μην ανησυχείς, της απαντάω και φεύγει.
-Για πες τώρα τι έγινε; μου λέει
-Τίποτα ρε 'συ απλά δε ένιωθα καλά και έφυγα.
-Όχι αυτό, λέω για πιο πριν που βγήκες έξω και ήσουν με τον Τζέιμς. Σας είδα από το παράθυρο. Τι συνέβη;
Της εξήγησα τι έγινε λεπτομερώς.
-Αχ τι τέλεια! Πάντως να ξέρεις ότι αφότου έφυγες, δεν ήταν και τόσο "δραστήριος" ας πούμε.
Την κοίταξα με το βλέμμα της ευχαρίστησης και άρχισε να γελάει.
-Αα δεν σου είπα, μου λέει.
-Τι έγινε;
-Το επόμενο Σάββατο έχει χορό το σχολείο μας. Θα πας;

Δεν συνήθιζα να πηγαίνω σε χορούς είναι η αλήθεια, γιατί τα θεωρούσα πολύ φλώρικα. Ότι δήθεν εκεί πάνε όσοι θέλουν να βρουν το έτερο ήμισυ τους για διάρκεια μιας εβδομάδας. Πόσο σαχλό. Δεν είμαι γενικά από τους τύπους κοριτσιών που θα φασωθούν ένα βράδυ με ένα αγόρι και μετά από δύο με τρεις μέρες θα χωρίσουν. Θέλω κάτι πιο μόνιμο, πιο σταθερό. Η Μαίρη και η Κέισι μου λένε πως αυτά είναι για μεγάλους και παλιομοδίτικα.
-Εε δεν νομίζω ρε, δεν είναι αυτά για μένα.
-Θα είναι και ο Τζέιμς.
-Εε εντάξει και εμένα τι μου το λες;
-Στο λέω γιατί μπορεί να αλλάξεις γνώμη.
-Μπα...
Με κοιτάει για λίγα δευτερόλεπτα.
-Ελα ρε, να έρθεις για εμένα τουλάχιστον να μην είμαι μόνη.
-Η Μαίρη;
-Η Μαίρη θα είναι στη γιαγιά της μου είπε γιατί θα πάει ταξίδι. Γι' αυτό σου λέω, θα είμαι μόνη.
-Καλά θα σου απαντήσω αύριο, της λέω.
Αν ήταν να πάω, θα πήγαινα μόνο και μόνο για εκείνη. Εντάξει το παραδέχομαι και για τον Τζέιμς, αλλά πονάω την κολλητή μου και δεν θέλω να την αφήσω ποτέ μόνη της. Αυτό θα πει φιλία.