Dear diary

~Κεφάλαιο δέκατο έβδομο~

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Το επόμενο πρωί με βρήκε στο νοσοκομείο.

Η Κέισι όσο περνάει ο καιρός θυμάται κάποια πράγματα, γεγονός πολύ ευχάριστο.
Ο Τζον δεν έχει φύγει ούτε λεπτό απ'το πλευρό της. Όταν ήρθα εγώ όμως τον έστειλα στο σπίτι του για να ξεκουραστεί. Στην αρχή αρνήθηκε, όμως όταν με είδε να επιμένω υποχώρησε και μου είπε ότι θα έφευγε για τρεις ώρες και θα ξαναερχόταν.

Είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω τόσο στενοχωρημένο. Θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για το ατύχημα της Κέισις. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι όλο αυτό ήταν αποτέλεσμα του χωρισμού τους,αφού την επηρέασε πολύ συναισθηματικά. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που δεν πρόσεχε στον δρόμο και έγινε θύμα της όλης κατάστασης.

-Καλημέρα πως είσαι σήμερα;
-Νομίζω λίγο καλύτερα από χθες αλλά ακόμη νιώθω μια απώλεια στη μνήμα μου και αυτό με πεθαίνει, λέει και βουρκώνει.
-Αγάπη μου είναι φυσιολογικό να μην θυμάσαι κάποια πράγματα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας όμως. Όπως είπε ο γιατρός, όλα είναι προσωρινά, της λέω προσπαθώντας να τη καθησυχάσω.

Κάθομαι σε μια καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι και περιμένω τη Μαίρη.
Μέχρι να έρθει σκέφτομαι αυτό που είπε η Κέισι χθες με το μωρό. Όσο αυτή η σκέψη περιτριγυρίζει το μυαλό μου, τόσο πιο πολύ αγχώνομαι. Έτσι αποφασίζω να τη ρωτήσω σχετικά με αυτό το θέμα.

-Κέισι;
-Ναι;
-Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;
-Ναι πες μου.
-Να, χθες είπες κάτι σχετικά με ένα μωρό. Τι εννοούσες ακριβώς;
-Κρίστι με κοροϊδεύεις; Το μωρό... Θυμήσου, μου λέει και μου δείχνει τη κοιλιά της.
Η έκφραση μου δεν είναι καθόλου φυσιολογική, έχω αλλάξει 50 χρώματα και σίγουρα έχω χλωμιάσει το νιώθω.

-Κέισι εσύ ποτέ δεν είχες μωρό.
Την βλέπω να κοιτάζει τον τοίχο σκεπτόμενη.

-Κρίστι νομίζω θυμήθηκα!
-Το θυμήθηκες; τη ρωτάω έντρομη.
-Εγώ είχα σχέση με τον Τζον σωστά;
-Ναι.
-Ε λοιπόν την μέρα της επετείου μας...
-Μη μου πεις...
-Ναι... Μάλλον τότε έπρεπε να ήταν που έμεινα έγκυος. Για πρώτη φορά Κρίστι είχα τρομάξει τόσο πολύ. Δεν ήξερα πραγματικά τι να κάνω, σε ποιον να το πω, αν ο Τζον ήθελε το παιδί. Ήμουν εντελώς μόνη.

Την κοιτώ χωρίς να πω τίποτα. Λέξη δεν μπορεί να βγει από το στόμα μου. Ο λαιμός μου είχε στεγνώσει και η αναπνοή μου ήταν κομμένη.

-Έτσι λοιπόν, συνέχισε να διηγείται, κανονίσαμε να βρεθούμε με τον Τζον.
Δώσαμε ραντεβού στο πάρκο που συχνάζαμε. Θυμάμαι έφτασα πρώτη. Απέναντι μου καθόταν μια μαμά με το παιδάκι της. Έτσι και εγώ με το μικρό μου μυαλό, έκανα εικόνα το πώς θα ήμουν εγώ με το μωρό.  Νιώθω εκείνη τη στιγμή ένα χέρι στον ώμο μου. Ήξερα ότι ήταν ο Τζον. Κάθισε δίπλα μου και μου έπιασε τα χέρια. Τον είδα κάπως ανήσυχο και δεν έχασα την ευκαιρία να τον ρωτήσω τι έχει. "Κέισι θέλω να χωρίσουμε". Αυτά ήταν τα λόγια του και παρατήρησα ότι δεν μου κρατούσε πλέον τα χέρια. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. "Υπάρχει κάτι που έκανα και σε πείραξε; κάτι που δεν σου άρεσε; Τι;" του έλεγα βουρκωμένη. "Να, ξέρεις, θέλω και τίποτα να σπουδάσω νομική και έτσι αποφάσισα ότι θα πρέπει να κάνω κάποιες θυσίες και να συγκεντρωθούν περισσότερο. Η σχέση με κρατά αρκετά πίσω. Το ξέρω ότι είναι εγωιστικό όμως πρέπει να γίνει". Και έτσι η διάθεση μου για να του πω για το παιδί εξαφανίστηκε. Όλα χάθηκαν.
Είχε δίκιο. Θα τον κρατούσα πίσω. Με το μωρό ειδικά... Μου ζήτησε συγνώμη και έφυγε. Εγώ έκατσα εκεί και έκλαιγα για ώρες. Ώσπου νύχτωσε και έπρεπε να πάω σπίτι. Ήξερα ότι αυτό το παιδί δεν θα έπρεπε να γεννηθεί. Με πονούσε πολύ όμως όλο αυτό.

Αφού τελείωσε την εξιστόρηση της κλαίγοντας, δεν μπορούσα ούτε εγώ να κρατήσω τα δάκρυα μου. Είναι αδύνατον να έχει συμβεί όλο αυτό.
Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή είναι να την αγκαλιάσω. Και το κάνω. Την αγκαλιάζω τόσο σφιχτά και αυτή κούρνιασε σα μωρό.

Όσο για τον Τζον... Νομίζω ότι είμαι αρκετά νευριασμένη μαζί του. Ήταν πολύ εγωιστική και άδικη η στάση του απέναντι στη Κέισι. Εκείνη τον αγαπούσε τόσο πολύ που θα έκανε οτιδήποτε γι'αυτόν.
Είναι κολλητός μου αλλά δεν ξέρω αν θα του το συγχωρήσω αυτό.

-Κέισι; Ο Τζον το ξέρει;
-Όχι και θα σε παρακαλούσα να μην το μάθει.
-Δεν θα έπρεπε να ξέρει;
Με κοιτάει χωρίς να πει τίποτα.
-Θα μπορούσα να κοιμηθώ για λίγο; με ρωτάει και τη σκεπάζω.

Αρπάζω το κινητό από τη τσάντα μου και πληκτρολογώ τον αριθμό του Τζον.

"Έλα Κρίστι όλα καλά με την Κέισι; Τι έγινε;"
"Όλα καλά, του απαντώ. Πρέπει να μιλήσουμε"