Dear diary

~κεφάλαιο δέκατο τρίτο~

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Αφού η Λάνα με έβαψε πήρα τηλέφωνο τον Τζέιμς για να επιβεβαιώσω ότι ξέρει για το βράδυ.

-Ναι;
-Έλα αγάπη μου τι κάνεις;
-Καλά είμαι μωρό μου εσύ;
-Μια χαρά. Ξέρεις για σήμερα το βράδυ έτσι;
-Ναι ξέρω. Θέλω να σου πω κάτι.
-Τώρα;
-Ναι.
-Οκ σε ακούω.
-Ό Ζαν μου είπε ότι θα μείνει μόνιμα στο Παρίσι και ότι δεν θα ξαναγυρίσει. Μου είπε μάλιστα ότι δεν θα πάρει ξανά κανέναν από εμάς τηλέφωνο για να μπορέσει να ξεκολλήσει.
-Όταν λες κανέναν από εμάς τι εννοείς;
-Κανέναν. Ούτε εμένα θα με ξαναπάρει και από ότι φάνηκε ούτε τη Μαίρη.
-Τι; Για ποιο λόγο να το κάνει αυτό;
-Μου είπε για να μπορέσει να προσαρμοστεί πιο εύκολα σε εκείνες τις συνθήκες και να μην έχει το μυαλό του σε εμάς.
-Δεν το πιστεύω ακόμα... Και εγώ τι θα πω στη Μαίρη;
-Μη της πεις κάτι σήμερα. Θα δούμε πως θα της το φέρουμε.
-Ναι αλλά όταν το μάθει θα πληγωθεί πάρα πολύ...
-Τι να σου πω, θα της το πούμε με γλυκό και ήρεμο τρόπο. Άσχετο, αλλά θα πας με τα κορίτσια στο κλαμπ;
-Ναι θα πάμε στο σπίτι της Μαίρης για να τη βοηθήσουμε με τα ρούχα.
-Οκ αγάπη. Μη σου ξεφύγει τίποτα.
-Ναι βρε μην ανησυχείς.
-Σ'αγαπώ.
-Και εγώ σ'αγαπώ πολύ.

Κλείνω το τηλέφωνο σοκαρισμένη. Είναι πολύ σκληρό αυτό που κάνει τώρα ο Ζαν στη Μαίρη, είναι σαν να μην τη σκέφτεται καθόλου. Ξαφνικά δονείται το κινητό μου.

-Ναι;
-Έλα Κρίστι είμαι κάτω από το σπίτι σου κατέβα.
  Είχαμε δώσει ραντεβού με την Κέισι για να πάμε μαζί στη Μαίρη. Στο δρόμο της έλεγα τι μου είπε ο Τζέιμς για τον Ζαν και σοκαρίστηκε και εκείνη όπως εγώ. Μου υποσχέθηκε ότι δεν θα πει τίποτα και χτυπάμε το κουδούνι.
-Γεια σας κ. Ράνια! *λέμε και οι δύο με μια φωνή*
-Γειά σας κορίτσια μου τι κάνετε;
-Καλά, μια χαρά.
-Να σας πω, ανεβάστε της σήμερα το ηθικό γιατί είναι πολύ χάλια ψυχολογικά.
-Ναι φυσικά, μην ανησυχείτε γι'αυτό είμαστε εδώ. *της λέω και μας κάνει νόημα να πάμε στο δωμάτιο της Μαίρης*
Μπαίνουμε μέσα μα φαινόταν σαν να μην ήταν κανένας στο δωμάτιο. "Μαίρη, που είσαι;" φωνάζαμε τρομαγμένες. "Πάμε στο μπάνιο" λέω στη Κέισι και τρέχουμε και οι δύο προς το μπάνιο. Ανοίγουμε σιγά σιγά την πόρτα και βλέπουμε την κουρτίνα του μπάνιου τραβηγμένη. "Μάλλον θα κάθεται στη μπανιέρα" ψιθυρίζω στη Κέισι που κρατιόμασταν αγκαζέ σφιχτά. "εσύ θα το κάνεις" μου λέει η Κέισι που είχε κατά ασπρίσει από τον φόβο της. "Χριστέ μου, τι φταίω εγώ; Μαζί θα την τραβήξουμε" λέω και ανοίγουμε σιγά σιγά και με φόβο τη κουρτίνα. "εύχομαι να μην αυτοκτόνησε" λέει η Κέισι μέσα από τα δόντια της. Την τραβάμε πολύ γρήγορα και βλέπουμε την Μαίρη να είναι μέσα στη μπανιέρα με αφρούς γύρω γύρω και με ακουστικά στα αφτιά. "Αχ θα την πνίξω" λέει η Κέισι και της τραβάει τα ακουστικά.
-Είσαι ηλίθια κοπέλα μου; Έχουμε κατατρομάξει εδώ πέρα, νομίζουμε ότι αυτοκτόνησες, μας έχουν περάσει από το μυαλό χίλιες δυο ιδέες και εσύ είσαι μέσα στο μπάνιο με τα ακουστικά στα αφτιά; Θες να πεθάνουμε πριν την ώρα μας; *λέει η Κέισι μες τα νεύρα*
-Αφού είπαμε να έρθετε στις 8:30...
-Για δες λίγο την ώρα *της λέω*
-Απαπα πήγε κιόλας 9 παρά δέκα;
-Λοιπόν άκου καλά τι θα σου πω. Ρίξε κάτι πάνω σου, και έλα σφαίρα στο δωμάτιο σου για να δούμε πως θα σε ντύσουμε. Και γρήγορα γιατί στις 10 έχουμε ραντεβού με τα παιδιά *της λέω και πηγαίνουμε μαζί με την Κέισι στο δωμάτιο της*
-Παναγία μου, τι τρομάρα ήταν αυτή; *μου λέει*
-Ναι άσε... Να σου πω, άμα της δώσουμε λίγο να πιει, όχι πολύ, λες να συνέλθει;
-Ξέρω 'γω... Ας το δοκιμάσουμε και θα δούμε.