Dear diary

~Κεφάλαιο πέμπτο~

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Επιτέλους Σάββατο! Το ξέρω ότι σου φαίνεται περίεργο που ανυπομονώ για τον χορό, γιατί συνήθως δεν τα συμπαθώ εγώ αυτά. Αλλά καταλαβαίνεις τώρα, έτσι είναι όταν είσαι ερωτευμένη και ανυπομονείς να δεις για άλλη μια φορά αυτόν που θέλεις.

Σήμερα το πρωί πήγαμε με την Λάνα στο κέντρο​ και ψάξαμε στα μαγαζιά για ρούχα. Εκείνη αγόρασε ένα γκρι φόρεμα με φραμπαλά στο τελείωμα του σε γραμμή άλφα, και για εμένα πήραμε μια μαύρη τούλινη φούστα, μαύρη μπλούζα με πούλιες γκρι να γράφουν NYC και ένα μάλλινο καλσόν δίχτυ. "Θα είσαι πολύ ροκ γκομενάκι" μου λέει η Λάνα.

Πήγαμε σπίτι, φάγαμε μεσημεριανό και ξαφνικά ακούω το κινητό μου να χτυπάει. Το νούμερο που καλούσε δεν ήταν αναγνωρισμένο στο κινητό μου, δεν ήξερα ποιος ήταν. Πολύ δειλά, πήρα την απόφαση να το σηκώσω.
-Παρακαλώ; ακούγομαι κάπως απορημένη
-Γειά σου Κρίστι, τι κάνεις;

Ο Τζον ήταν.

-Καλά, εσύ;
-καλά. Θα πας στο χορό;
-Εε ναι εσύ; τον ρωτάω.
-ναι θα πάω. Μπορούμε λίγο να βρεθούμε πριν τον χορό;
Μου έκανε εντύπωση. Τι θέλει τώρα λίγο πριν τον χορό;
-εε ναι οκ. Κάτω από το σπίτι μου σε δέκα λεπτά.
-οκ, μου απαντάει και το κλείνει.

Μπορεί να θέλει να μου πει για την Κέισι ας πούμε. Πρέπει να είμαι όμως ψυχολογικά έτοιμη. Βάζω το τζιν μου το μπλε και μία μπλούζα για να κατέβω κάτω. "Μαμά, ο Τζον​ θα έρθει όπου να 'ναι κάτω από το σπίτι. Κατεβαίνω οκ;" λέω στην μαμά για να ξέρει. "Γιατί δεν του λες να έρθει πάνω; Θα σας βάλω και από τα κρουασανάκια που αγόρασα το πρωί από τον φούρνο". Τι καλή μανούλα που έχω.. πολύ την αγαπώ αλλά καλύτερα θα ήταν να μιλήσουμε έξω με τον Τζον.
"Δεν χρειάζεται μανούλα, μη μπαίνεις σε κόπο. Θα πάμε βόλτα με τον Τζον" και της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο. Κατεβαίνω κάτω και ήδη βρίσκω τον Τζον έξω από την πολυκατοικία.

Με κοιτάει χωρίς να μιλήσει.

-Λοιπόν, τι ήθελες να μου πεις;
-Βασικά είχα ανησυχήσει τον τελευταίο καιρό γιατί δεν μιλούσαμε.
-Εγώ προσπάθησα Τζον. Εσύ ήσουν με τα αγόρια συνέχεια και με παραμελούσες.
Με κοιτάει.
-Τι με κοιτάς, έτσι είναι. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα καταλήγαμε έτσι.
Παύση για λίγα δευτερόλεπτα.

-Θυμάσαι τον όρκο που είχαμε δώσει όταν άρχισε η φιλία μας; Ότι ποτέ και για κανέναν λόγο δεν θα αφήσουμε ο ένας τον άλλο. Τώρα γιατί τον καταπατάς; του λέω.

Ήθελα να του τα χώσω. Βρήκα την ώρα, και άρχισα το κήρυγμα. Όντας κολλητοί, νομίζω ότι τα λέμε όλα.
-Έχεις δίκιο ρε Κρίστι. Συγνώμη. Απλά τώρα με τα αγόρια δέσαμε σαν παρέα και...
-Ναι αλλά τα αγόρια δεν έχουν άλλες κολλητές που να τις γνωρίζουν από μωρά. Εμείς σαν αδέρφια ήμασταν. Είμαστε τώρα;

Με κοιτάει χωρίς να πει τίποτα.

-Είμαστε μου λέει και μου πιάνει το χέρι.
Χάρηκα που επιτέλους τα βρήκαμε. Δεν ξέρω αν με νοιάζει πλέον για την Κέισι.
-Έχω να σου πω κάτι ακόμα, μου λέει

Μάντεψε τι μου πέρασε από το μυαλό..

-Για πες, του λέω χωρίς καθυστέρηση.
-Γενικά μιλώντας, έχω παρατηρήσει ότι κάνεις παρέα με την Κέισι και την Μαίρη σωστά;
-Ναι κάνουμε πολύ παρέα. Τι έγινε;
-Εε να, τον τελευταίο καιρό συνηδειτοποίησα ότι μου αρέσει η Κέισι.
-Αα μάλιστα. Το κατάλαβες εδώ και καιρό, και εγώ το μαθαίνω τελευταία.
-Όχι, δεν το έχω πει σε κανέναν. Δεν είχα κατασταλάξει ακόμα αν μου αρέσει ή όχι. Θα έρθει στο χορό ε;
-Ναι θα έρθει.
-Μπορείς να βοηθήσεις;
-Σε τι;
-Εε να τα βρούμε.
Κάνοντας πλάκα του λέω:
-Γιατί μαλωμένοι είστε;
-Ρε Κρίστι...
-Ντάξει πλακίτσα. Εε θα προσπαθήσω. Ό,τι μπορώ θα κάνω.
-Σε ευχαριστώ, μου λέει και με αγκαλιάζει. Πριν με αφήσει μου λέει "και συγνώμη για όλα όσα σου έχω κάνει. Ποτέ δεν ήθελα να σε πληγώσω". Συγκινήθηκα. Βρήκα τον "χαμένο μου φίλο".
Και νιώθω πολύ χαρούμενη.

-Πάμε μαζί στο χορό; μου λέει και εγώ με χαρά δέχτηκα.
-Από ποιο τηλέφωνο με πήρες; τον ρώτησα επειδή το τηλ ήταν άγνωστο στο κινητό μου.
-Από τον αδελφό μου, τον Μάικλ.
-Αα οκ.
-Λοιπόν, τι ώρα να έρθω να σε πάρω;
-Εε κοίτα, ο χορός αρχίζει στις 8:30 αλλά εγώ λέω να πάμε πιο αργά για να έχει ήδη γεμίσει το σχολείο όταν θα πάμε.
-Ό,τι πεις.
-Νόμιζα ότι θα έλεγες στην Κέισι να πάτε μαζί.
-Με την Κέισι ότι είναι να γίνει, θα γίνει στη διάρκεια του χορού. Δε θα χαλάσω την παράδοση. Θα συνοδεύσω την κολλητή μου στον χορό. Τέλος.
Τον κοιτάω με ένα βλέμμα ευχαρίστησης και του λέω ένα απλό "εντάξει".
Χτυπάει το κινητό του. "Τζον σε λίγο έρχεται ο παππούς με την γιαγιά. Έλα να τους δεις" ακούστηκε ο Μάικλ από το τηλέφωνο. "Εντάξει έρχομαι" απαντά ο Τζον, μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και φεύγει. "Θα έρθω κατά τις 9:00 οκ;" μου λέει. "Οκ, θα σε περιμένω" του λέω και ανεβαίνω πάνω.

Μου ανοίγει η Λάνα.

-Τα βρήκατε;
-Ναι, καιρός ήταν...
-Σου το είχα πει ότι απλά ήταν μία φάση που περνούσε.
-Είχες δίκιο. Σ'αγαπώ πολύ, της λέω και την αγκαλιάζω.
-Και εγώ σε αγαπώ πολύ και δεν θέλω να βγάζεις πολύ γρήγορα συμπεράσματα. Κάνει κακό η βιασύνη.