Taming the Mafia Boss

Chapter 32

Napalingon ako sa lalaking tahimik na nakasandal sa pader. I'm sure that is Kuya Lymir. Pero hindi ako makapagsalita! Bakit hindi ba siya lumalapit?

Ang sakit 'rin ng katawan ko. Sobrang nanunuyo't ang lalamunan ko. Gosh. What the hell happened to me?

"K-K. ..ya." I frowned. Ang sakit ng lalamunan ko! And damn Kuya for not knowing na kanina pa ako gising!

"Damn. May multo ba talaga dito?" Bulong pa ng baliw. I want to strangle his neck this time! Narinig ko ang yapak nito papalapit sakin.

Finally.

"L-Lumiere?!"

Gusto kong matawa sa reaksyon nito but my throat is dry, like parang hindi ito nagamit for weeks. Argh.

Yung Kuya ko naman ay nagtatalon bago umalis para tumawag ng doktor. Hay. Baliw na talaga ang isang 'yon. Napalingon ako sa pintuan at akala ko sila Kuya 'yon.

Lalaking nurse lang pa'la.

Nanlalaki ang mga mata nito habang nakatingin sa'kin. Now, what? Nakakagulat ba talaga na magising ang isang tulad ko?

"Gising ka na." Wika ng lalaki.

I want to shout na 'obviously.' But I can't do that.

Lumapit ito sakin at hinawakan ang kamay ko kung saan naka-tusok ang karayom ng dextrose.

Nakatakip ng face-mask si Kuya kaya hindi ko maaninag ang mukha nito. But I'm sure he got me with his hawk-like eye.

Parang katulad kay. ..Andrei.

Nang mapansing nakatitig ako sakanya ay napalingon ito. Hawak niya pa rin ang kamay ko habang nakatitig sakin.

My heart skip a beat.

Bakit hawak niya pa rin ang kamay ko? Ganon ba talaga pag tumitingin sa dextrose?

"I'm glad you're awake." Malaki ang boses nito. Parang kinakain niya ang kanyang salita kaya napangiwi ako.

Nang sa wakas ay umalis na ito, doon lang humupa ang nagwawalang sistema ko! Hay. I wonder where is Greg and Krish? I miss them already!

Nang dumating ang mga doktor ay kung ano-ano ang sinasabi nila sa praning 'kong Kuya. Paano kung ikulong na lang niya ako sa bahay dahil sa sinasabi ng mga doctor na 'to?

At nasaan sila Mama? At may pambayad kaya kami sa ospital? Jusmiyo. May pang-bodyguard nga sila sakin eh. Pero sana naman hindi nakakaubos ng pera ang pambabayad nila.

Runaway ang drama ng pamilya namin eh. Edi sana kung hindi sila umalis, ang galing ko mag-english? Ghad. At tsaka--birthday ko nga pala!

I suddenly felt sad. At naalala si Andrei. ..noong 18th birthday ko.

"Mier." Tawag nito sakin. Nasa hardin kami ng bahay ko. "Akala ko hindi ka na makakararing!" Yumakap ito sakin.

". ..Andrei, tama na." Kahit na parang ang pinakatamang bagay sa mundong ito ay ang bisig mo.

"Then I'll make it right."

"I have a boyfriend. Please. Tama na, Andrei." I plea. Bumitaw ka na. Wag ka na magmakaawa. Kasi hindi ko na rin kaya. ..

"Then choose me! Hiwalayan mo na siya. Please. Please."

"This is wrong. ..Andrei! Bad! This is so bad. Please, itigil mo na 'yang nararamdaman mo sa'kin."

Agad nitong inilapit ang mukha niya sakin. "What? I played fair, baby. And I obviously win your heart right now. Please. Be mine."

Bigla akong nagising dahil sa sakit ng ulo. Napangiwi ako. Damn it! Anong nangyari? Anong kasunod 'non? Napasinghap ako. Bakit ko nakalimutan?