Unuttuklarımız aslında derinlerimize gömdüğümüz cenazelerdir.
Asla unutmayız,
Sadece öldüğünü varsayarız.
Hep yanımızdadırlar.
Hep izlerler.
Radyodan artık anımsamak istemediğimiz bir tını yükseldiğinde
Mezarlarından çıkarlar birer birer.
Yakalarlar bizi en savunmasız halimizle.
Kalbimizden içeri girip
Tekrar zehirlemek isterler.
Zehirleri öyle güzeldir ki,
Karşı koymayız bir anlığına.
Uyuşuruz yavaşça...
Kendimizi yalan denizinin ortasında bulur,
Hayali bir gülümsemeye aşık oluruz tekrar.
Sonra o tını yavaşça kaybolur zihnimizden,
Zehrin etkisi yavaşça geçmeye başlar,
Gözlerimizi açarız ve artık serap bitmiş olur.
Tekrar döneriz yalnızlık çölüne...
Bir damla yaş akar,
O gülücük yavaşça solar.
Tekrar kalbimize bir mezar açarız,
Gömeriz zehri en dibine.
Ta ki yeni bir tını kalbimizin kapısını çalana dek.
