Aesthetic Poems [✔]

~IV~

Χάιδεψα το πρόσωπο της με ένα αθώο χαμόγελο.

Τι όμορφα που είναι, σκέφτηκα αμέσως.

Το δάχτυλο μου ακολουθούσε τις γραμμές που της είχαν αφήσει τα προηγούμενα ράμματα της και πήρα μια βαθιά ανάσα, την οποία ξεφύσησα αργά ύστερα. Εκείνη παρέμεινε σιωπηλή και μου κοιτούσε τα μάτια. Δεν με έκανε να νιώθω άβολα, όπως με έκαναν τα αγόρια που μου την έπεφταν συνεχώς.

Σταμάτησα σε ένα πάνω από τα σαρκώδη χείλη της και τα μάγουλα μου κοκκίνισαν. Δεν κουνήθηκα όμως, ούτε έκανα πιο πίσω. Μου άρεσε η αίσθηση της ανάσας της στα χείλη μου.

«Είναι γραμμές ομορφιάς», δήλωσα και έγειρε το κεφάλι της λίγο στο πλάι.

«Βασικά είναι οι γραμμές της ζωής μου», μουρμούρισε και μόλις αφαίρεσα το δάχτυλο μου από πάνω της, άρχιζε να παίζει με μια πορτοκαλί μπούκλα που κρεμόταν στο μέτωπο μου. «Κάθε γραμμή συμβολίζει και έναν πόνο που πέρασα, έναν άνθρωπο που με χτύπησε και άφησα πίσω».

Την άκουγα με προσοχή και ενδιαφέρον. Ο καλοκαιρινός ήλιος σε αυτόν τον κήπο γεμάτο ηλιοτρόπια της ταίριαζε τόσο πολύ. Την έκανε ακόμη πιο όμορφη με αυτές τις μοναδικές ουλές στο τέλειο πρόσωπο της. Μπορεί να της τα άφησαν εκείνα τα τέρατα, όμως αυτή ήταν σαν νεράιδα.

Χάιδεψε το μάγουλο μου με τον αντίχειρα της και γέλασε. Τα πράσινα μάτια της παρατηρούσαν με ιδιαίτερη προσοχή τις φακίδες που τόσο λάτρευε στο πρόσωπο μου. Σταμάτησε να γελά, όμως άφησε το χαμόγελο στα χείλη της.

«Ενώ οι φακίδες σου», έκανε μια παύση για να ακουμπήσει το μέτωπο της στο δικό μου, «είναι τα αστέρια μου».