Aesthetic Poems [✔]

~VII~

*αυτή είναι μια ιστορία που μου είπε ένα πολύ σημαντικός άνθρωπος στην ζωή μου*

Ήταν δυο τουρίστες και πήγαν για διακοπές σε ένα χωριό στο βουνό. Είδαν τα πάντα από αξιοθέατα, δοκίμασαν τα πάντα από φαγητά και μίλησαν με όλους τους ανθρώπους εκεί.

Μια μέρα αποφάσισαν να πάνε στην κορυφή του βουνού έξω από το χωριό για να δουν την υπέροχη θέα. Όπως ανέβαιναν είδαν ένα νεκροταφείο και σταμάτησαν για να το παρατηρήσουν καλύτερα, επειδή τους έκανε εντύπωση η περιοχή που βρισκόταν· ανοιχτό και με θέα το ηλιοβασίλεμα πέρα.

«Αυτό είναι το νεκροταφείο του χωριού», τους ενημερώνει ο γέρο-ξεναγός τους.

«Μπορούμε να μπούμε μέσα να το δούμε;» ρώτησε ο ένας τουρίστας.

«Βεβαίως».

Όταν οι δυο τουρίστες άρχιζαν να παρατηρούν τις ταφόπλακες έμειναν έκπληκτοι. Όλοι οι νεκροί θαμμένοι εκεί ήταν νέα παιδιά· 2 μηνών, 5 μηνών, 9 μηνών, 2 χρονών, 4 χρονών και 6 μέρες, 7 χρονών. Οι τουρίστες άρχισαν να ψάχνουν απελπισμένοι για κάποιον μεγαλύτερο από 7 ετών, όμως ήταν μάταιο.

«Μα τι γίνεται εδώ; Μόνο παιδιά πεθαίνουν σε αυτό το χωριό;» αναρωτήθηκε η άλλη τουρίστρια.

«Ξέχασα να σας αναφέρω», γέλασε ο ξεναγός. «Εδώ από τότε που γεννιέται κανείς καταγράφουν πόσες μέρες είναι ευτυχισμένος. Αυτό που βλέπετε είναι πόσες μέρες συνολικά ήταν ευτυχισμένος, όχι η ηλικία του. Ας πούμε εδώ λέει 7 ετών, αλλά στ' αλήθεια πέθανε 93».

Οι τουρίστες έμειναν να σκεφτούν αυτό που έμαθαν. 7 χρόνια πραγματικής ευτυχίας από τα 93; Τόσα λίγα μόνο; Και αυτά που περισσεύουν τι είναι;

Είναι το πόσο παλεύει κανείς να επιβιώσει. Όλοι βυθίζονται στην θλίψη τους, το άγχος τους, την στεναχώρια τους, τα νεύρα τους γιατί πρέπει να κάνουν τόσα για να επιβιώσουν· να ταΐσουν τον εαυτό τους και την οικογένεια τους, να μεγαλώσουν, τα αγοράσουν πράγματα, να δουλέψουν...

Γιατί να μην είναι ευτυχισμένοι όμως που έχουν την δύναμη να τα κάνουν όλα αυτά; Η ευτυχία πραγματικά είναι στιγμές. Και ακόμη και αυτές θα μείνουν πίσω. Γιατί να μην έχουμε πολλές να θυμηθούμε πριν φύγουμε, διότι μετά αυτές οι στιγμές μας καθορίζουν σαν άνθρωπο.