Prologue

42 6 0
                                    

Both confined in a world that is not yet seen by the ordinary beings

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

Both confined in a world that is not yet seen by the ordinary beings. They are both unfolding and seeking the truth. What will be the role of destiny in their lives? Everyone needs an answer. But when this questions being answered, will they be able to face the consequence of reality?

The world is a battlefield, one shall stand but who shall fall to start all over again?

---

"Amanda..." I heard a soft whisper. Hinanap ko ang may ari ng boses na tila umaalingawngaw sa kawalan.

Naglalakad ako sa isang malayang gubat, minamasdan ang mga dahong nahuhulog galing sa mga sanga nito. My long dark hair is playing with the cold breeze of the wind. I am wearing a white dress that is half fitted on my small body. Napadaan ako sa isang maliit na sapa, the water is very clear that I could see the little creatures on it. My reflection in the water was also very clear. I could see my pale and round face, as well as my round and brown eyes with its unbelievably long eyelashes. My nose is pointed and small and I wonder why my lips has to be pale and my eyebrows were brown kahit itim naman ang buhok ko.

Sa paglalakad ko'y napadpad ako sa isang open field ng mga bulaklak. Tuwang-tuwa ako habang pinipitas ang iba't ibang uri ng mga bulaklak. Nang mapagod ako'y pinili kong humiga nalang kasama ang mga bulaklak. Pumikit ako at pinakiramdaman ang paligid. Masyadong payapa ang lahat.

I'm in the same dream again, just like the last time that I had dreamed about it. Isang panaginip na parang nangyari na noon ngunit hindi ko alam kung ako ba talaga itong nasa panaginip na ito. Para itong isang pelikula na paulit ulit na pinapalabas kapag ako'y malalim na nakakatulog. Sa panaginip na ito, lagi akong nagsisimula sa isang pagkakaidlip sa kakaibang lugar na ito. Naramdaman kong may tumabi saakin habang ako'y nakapikit.

"Amanda.. Kailangan mo nang gumising." I hear it again. It's a man's voice echoing from my dream. It feels confusing. On the other side of me, I think I know him. I heard him before. Somewhere, in a place that I don't know if it exist or it's just that I forgot that it does really exist.

Hindi ko siya pinansin at pinili kong mag tulog tulogan, sa tingin ko'y alam din niyang gising ako. It's weird but I feel comfortable hearing him calling my name. Where have you been? I want to ask but there is no voice coming out from my throat. Gusto ko nang buksan ang mata ko pero parang hindi pa nito oras para bumukas. Hindi ko kontrolado ang sarili kong panaginip

"I need to go... hindi na tayo pwedeng magkita. May misyon para saakin ang mga nakakataas.'' Why does it feel painful hearing those words? Who really is this person that made me felt sad in this dream? Narinig ko ang yapak ng kanyang mga paa na tila naglakad papalayo saakin. Nang tuloyang bumukas ang mga mata ko ay huli na ang lahat, naglalakad na siyang papalayo saakin.

Too Bad to FallTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon