~Niall POV~
Het was ochtend. Ik ga ontbijt maken voor de meiden. Ik weet niet wat er met de meiden is gebeurd, maar ze zitten wel onder de littekens, blauwe plekken en ze zijn steenmager! Ik liep gisteren naast Roos en ik zag overal haar ribben uitsteken. De meiden konden niet snel lopen. Volgens mij eten ze te weinig... Ik liep naar beneden en liep naar de keuken. Ik maakte voor hun allemaal twee eitjes met twee boterhammen erbij. Een glas sinasappelsap en twee crosantjes (ik heb geen idee hoe je dat schrijft...) Dit zal wel genoeg zijn voor de meiden. Ik zette het op tafel en voor de jongens en mijzelf maakte ik ook een ontbijt. Het zelfde als bij de meiden. Ik ging de jongens wakker maken om te zeggen dat ik ontbijt had gemaakt. Ze gingen gewoon in hun pyama naar beneden. (Is een gewoonte bij ons haha) Toen ging ik naar de meiden en trof Didi daar huilend op bed aan. De andere meiden lagen nog te slapen. Ik liep naar Didi toe. 'Wat is er?' Vroeg ik. 'Zeg ik straks wel, ik wil er nog niet over praten.' Zei ze. 'Is goed.' Zei ik. 'Kom je zo naar beneden? Ik heb ontbijt gemaakt en je kan gewoon in je pyama naar beneden want dat doen we altijd.' Ze knikte. 'Ik zal de rest wakker maken.' Zei ze. 'Zal ik helpen?' Vroeg ik. 'Is goed.' Zei ze. Na 5 minuten was iedereen wakker. We liepen met zn allen naar beneden. We gingen eten en alle meiden riepen 'Jej voedsel!' Alleen Didi niet... 'Eet ook wat!' Zei Zayn. Ze knikte en na 5 happen rende ze naar de wc en moest overgeven. Wat heeft zij?! Anorexia?! Het lukt haar niet eens om te eten... Ik liep naar haar toe. 'Wat is er?' Vroeg ik. 'Het lukt niet om te eten...' Zei ze. 'Wil je nog eten?' Vroeg ik. 'Nee...' Zei ze. 'Dan niet maar je moet wel beloven om wat meer te proberen te eten.' Zei ik. 'Dat beloof ik.' Zei ze met een glimlach. Ik glimlachte terug. We liepen terug. 'Willen jullie nu vertellen wat er met jullie is gebeurd?' Vroeg Zayn. 'Okej.' Zei Roos. 'Maar dat mogen jullie niet doorvertellen want we mochten het eigenlijk niet vertellen...' Zei Shanna. 'Rustig, jullie kunnen ons vertrouwen!' Zei Louis. 'Weten we.' Zei Tara. Gelukkig! Ze vertrouwen ons al! Ze begonnen het verhaal...
