Η κίνηση

144 14 7
                                    

Ήταν κάποτε στο ίδιο σχολείο μαζί μου και κάναμε παρέα! Δεν το πιστεύω! Τότε βέβαια ήταν χοντρός και είχε ακμή και σιδεράκια και δεν μου άρεσε καθόλου... Πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι; Ουαου! Έκανα όμως ότι δεν καταλάβαινα και συνέχισα να ρωτάω. Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολύ πίεζε το σώμα το πάνω μου κι εγώ τόσο πιο πολύ άναβα. Τον έσπρωξα όμως και του έδειξα ότι ενοχλήθηκα από αυτή του την κίνηση, παρόλο που θα πέθαινα για λίγες στιγμές ακόμη. Έφυγα και στο δρόμο σκεφτόμουν όλα αυτά που έγιναν. Πραγματικά με τον Λεωνίδα από το σχολείο είχαμε πολλά κοινά και κάναμε πολύ παρέα παρόλο που με περνούσε. Βλέπαμε και οι δύο σειρές και διαβάζαμε κόμικς. Όμως χαθήκαμε με τα χρόνια. Αλλά πώς άλλαξε έτσι. Ο χαρακτήρας του άλλαξε κατα πολύ! Ήθελε να με εκμεταλλευτεί και αυτό δεν άλλαζε, άσχετα πού είμαι μαζοχα και μου άρεσε.
Δεν ήθελα να τα πω στην Μυρτώ. Αρκετά είχε ήδη στο κεφάλι της. Είχε κάνει σεξ χωρίς προφύλαξη και ανησυχούσε. Οπότε δεν ήθελα να την γεμίσω με επιπλέον έγνοιες.

Γύρισα αργά στο σπίτι μου και ανέβηκα με το ασανσέρ. Μόλις άνοιξε η πόρτα, είδα τον Λίο με την Μπέτυ να μπαίνουν στο σπίτι τους. Μάλλον ήταν έξω. Έκανα ότι δεν τους είδα και προχώρησα όμως με κοίταξε. Τον κοίταξα με την άκρη του ματιού μου και τον είδα να με κοιτάει. Αχχχχ τι μου κάνεις ρε αγόρι μου βραδιάτικα.

Δεν κατάφερα να κοιμηθώ όλο το βράδυ. Σκεφτόμουν το ασανσέρ, την ανάσα του, το σφιχτό του σώμα, την ζέστη που εξέπεμπε... Δεν ήξερα τι να κάνω! Να ενδώσω;; Να μην ενδώσω;; Να τον εκμεταλλευτω κ εγώ;; Ναι. Αυτό θα​ κάνω. Θα τον εκμεταλλευτω κ εγώ!

Περίμενα στην πόρτα να δω την Μπέτυ να φεύγει για τη δουλειά και να κάνω ντου στο σπίτι του. Όμως δεν πρόλαβα έκανε πρώτα αυτός. Του άνοιξα και ξαφνιάστηκα με αυτό που είδα. Ήταν πολύ στεναχωρεμενος.
"Συγγνώμη για χθές... Δεν ξέρω τι με έπιασε. Δεν έπρεπε να... Συγγνώμη αν σε φρικαρα!" απολογήθηκε.
"Πέρνα μέσα να τα πούμε". Ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του. Μάλλον περίμενε να τον διώξω κακήν κακώς...
"Λοιπόν, πρίν από χρόνια ήμασταν..."
"Ξέρω Λεωνίδα σε θυμάμαι! Θυμάμαι τα πάντα..." του είπα κρατώντας το χέρι του. Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε με ενθουσιασμό!
Τον κοίταξα στα μάτια. Ακούμπησε το μάγουλο μου και​ χάιδεψε το πρόσωπο μου. Έκανε στην άκρη τα μαλλιά μου και με φίλησε στο λαιμό. Ένας αναστεναγμός έφυγε από το στόμα μου που τον έκανε να σταματήσει να φιλάει το λαιμό μου και να μου δαγκώνει τα χείλια. Τι ωραία που ήταν τα φιλιά του γαμωτο. Πάντως μπράβο μου. Τρίτη μέρα που ήταν εδώ κατάφερα και τον έριξα.
Με ξάπλωσε στον καναπέ και ανέβηκε από πάνω μου. Έβγαλε τη μπλούζα του και πριν καν προλάβω να βγάλω τη δική μου χτύπησε η πόρτα. Ε ΟΧΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ! Και μαντεψτε ποιος ήταν!!! 

-----------------------------------------------------------
Ευχαριστώ για την στήριξη! Σας αγαπώ πολύ!💞🙌
Λέω να κάνω έναν μικρό διαγωνισμό... Τι λέτε; Σας αρέσουν οι διαγωνισμοί;😘

Oh Crap!Wo Geschichten leben. Entdecke jetzt