Oh Crap!

Το ξενοικιασμα

Μετά από κανένα μισάωρο πήγα. Μην νομίζει ότι όλη μου η ζωή κρέμεται και από αυτόν.
Χτύπησα το κουδούνι μου άνοιξε και όπως ακριβώς την πρώτη φορά καθησαμε στον ίδιο καναπέ στις ίδιες θέσεις. Μόνο που τώρα ήμασταν διαφορετικοι. Κάτι άλλο υπήρχε ανάμεσα μας. Τι σκατα ήθελε; Δεν του έφτανε το χθεσινό;
"Θέλω να σου μιλήσω για τη σχέση μου..." μου είπε κοιτώντας το πάτωμα.
"Συγγνώμη για ότι προκάλεσα, αλλά δεν ήρθα εδώ για να μου ρίξεις ευθύνες!"  φώναξα και τινάχτηκα από τον καναπέ.
"Βάλια, με την Μπέτυ δεν έχουμε ακριβως σχέση..."
"Αλλά;" ρώτησα γεμάτη έκπληξη.
Γαμωτο! Όχι πάλι το κουδούνι! Όχι πάλι αυτή!!
Μπήκε μέσα έτοιμη να μου επιτεθεί όμως την σταμάτησε ο Λιο! Η κοπέλα ήταν τρελή για τα σίδερα.
"Καλά μωρη αντροχωρίστρα, πεταμένη!" τσιριξε σε εμένα.
"Άντε από κει ρε χουφταλο" αποκρίθηκα και έκλεισα την πόρτα πριν προλάβει να μου ορμήξει!
Ουφφφ τι ταραχή ήταν κι αυτή και τι εννοούσε "Δεν έχουμε ακριβως σχέση";
Στο επόμενο 20λεπτο αφού οι τσιριδες και οι φωνές του δίπλα διαμερίσματος σώπασαν είχα ειδοποίηση στο μεσεντζερ.

Αυτός: Συγγνώμη για το σημερινό. Θέλω όμως να σου εξηγήσω κάποια στιγμή από κοντά.

Εγώ: Δεν θέλω άλλα μπλεξίματα Λίο. Καλύτερα να το αφήσουμε

Αυτός: Οπως θες.
Καληνύχτα μικρή!

Το ακριβως επόμενο πρωί άκουσα φασαρία και έσπευσα να δω από το ματάκι της πόρτας τι συνέβη. Όχι δεν είναι δυνατόν! Φεύγουν; Που πάνε; Μετακομίζουν;;; Αυτή είναι η ευκαιρία μου. Θά τρέξω θα τον αγκαλιάσω και θα τον ικετεψω να μείνει!
Άνοιξα την πόρτα την ώρα που η Μπέτυ κατέβαινε με το ασανσέρ ενώ ο Λιο έβγαζε από το σπίτι τις βαλίτσες.
"Που πας;" ρώτησα με το κλασσικό παραπονιαρικο ύφος.
"Ξενοικιασαμε... Φεύγω Βάλια." είπε βουρκωνοντας.
"Λιο..." αναφώνησα "σε θέλω!"
"Και γω γαμωτο!" είπε, πέταξε τις βαλίτσες κάτω και με άρπαξε από την μέση. Με κόλλησε στην πόρτα και με φίλησε σαν να με έχανε για πάντα... Τι σαν; Με έχανε για πάντα. Αφού έφευγε... Τα καυτά δάκρυα μας, μας έλουσαν.
"Που θα μείνεις;" τον ρώτησα αγκαλιάζοντας τον σφιχτά.
"Αθήνα..." μου απάντησε.
"ΤΙ; ΑΘΉΝΑ; Και εγ... Εεε το πτυχίο σου ήθελα να πω" είπα γουρλωνοντας τα μάτια.
"Θα γυρίσω τον Σεπτέμβριο να δώσω τα τελευταία 3 μαθήματα που μείναν για το πτυχίο και να ξαναγυρίσω εκεί"
"Θα μου λείψεις" ψιθύρισα το αυτί του χαϊδεύοντας τα πυκνά μαλλιά του.
Σήκωσε τις πεσμένες βαλίτσες και μπήκε στο ασανσέρ.
"Τότε ήμουν ερωτευμένος μαζί σου, ακόμη και τώρα είμαι! Συγγνώμη για όλα​!" είπε καθώς έκλεινε η πόρτα.
ΤΙ; ΤΙ ΕΊΠΕ; ΆΚΟΥΣΑ ΚΑΛΆ; ΕΙΠΕ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΆΚΟΥΣΑ; OH CRAP!
Τι θα κάνω; Θα τον χάσω για πάντα! Δεν μπορώ να τον χάσω...
"Μη φεύγεις... Μείνε..." Φώναξα στο ασανσέρ... Είχε ήδη κατέβει. Τον είδα να φορτώνει τις βαλίτσες του στο τζιπακι της, από πάνω από το παράθυρο μου. Η καρδιά μου ήταν χίλια κομμάτια. Μπορεί αυτό που ζήσαμε να ήταν σαρκικό όμως το πνεύμα μου το ένιωθα δεμένο μαζί του.
Θ

α μου λείψει... Θα μου πείτε "Σιγά ποτε προλάβατε να δεθείτε κλπ" και δίκιο θα έχετε!!! Δεν ξέρω πότε πρόλαβα να γίνω ένα μαζί του... Δεν μπορούσα να αντέξω αυτό τον αποχωρισμό...