Ölümsüzlük Yolunda

Bölüm 0

   Küçük çoçuğun yüzü iyice solmuştu. Ara sokakta yerde sürünüyor ve çıkardığı yardım sesi gitgide azalıyordu.

  Onun tek suçu zayıf olması ve diğer zayıflar gibi vebaya kapılmasıydı. Vebaya kapılan insanların kurtuluşu yoktu tek şans dantian oluşturmaktı yoksa vucüd bunu kaldıramazdı.

*Öğğk *Öğğkh

Küçük çocuk içindeki siyah kanı yine kusuyor ve öksürük krizlerine giriyordu. Vücudunda kan kalmamış bu onu git gide daha soluklaştırmıştı. Ara sokaktan geçen bir kaç kişi onu görünce koşarak oradan uzaklaşmıştı. Zayıf olan "NORMAL" insanlar hastalık kapmak istemiyordu.

Dantiana sahip insanlarda kibiri yüzünden bir çocuğa bakacak değildi. Hatta küçük çocuğu bu durumda görseler bir tekmede onlar koyardı.

Küçük çocuğun artık kulakları çınlıyor gözleri bulanıklaşıyordu. Üşüyordu.... Hemde çok üşüyordu. Sanki karın üstünde çıplak bir şekilde duruyormuş gibi.

Gözleri kapanırken aklından geçen birkaç cümle onun son sözleriydi;

"Eğer olurda sonraki hayatımda bir şansım olursa, gördüğüm tüm kibirli insanları yok edicek masumları koruyacağım. Bu benim tek gayem olucak."

Ruhu yavaşça bedeninden ayrılan çocuğun hiçbirşeyden haberi yoktu. Ruhu iyice havalandı ve bir süre gökyüzünde durdu. Bu durumdan hiç bir canlının haberi yoktu. Sadece bir kişinin haricinde.

"Hmmm" düşünceli bir ses çıkaran yaşlı adam gökyüzüne bakıyordu. Bu yaşlı adam hafifçe gülümsüyordu.Her ne kadar yaşlı görünsede ayakta dik bir şekilde hiçbirşeyi yokmuş gibi duruyor heybetli bir savaşçı görünümü veriyordu.

"Hermes!"

Yaşlı adam gür bir sesle birini çağırmıştı. Tam bu sırada adamın arkasında bir gölge belirdi ve yavaşça yüzü göründü. Bu adam Hermes'ti. Saçları beline kadar geliyordu ve siyah rengindeydi. Gözlerine bakan insanlar siyah bir girdaba kapılırmış gibi donuyordu. Genç Adam tek dizinin üstüne düşerek ;

"Emredin Lordum."

Yaşlı Adam bu şehrin tek Lorduydu. Gücü gerçekte bir imparatorun bir altındaydı ama nedeni bilinmediği bir sebebten gücünü saklıyordu.

"Hermes bu gece yeni bir dahi doğacak. Bu gece doğan tüm bebekleri belirleyeceksiniz ! Hepsine tek tek bakacağım."

Hermes elini göğsüne koyup "Anlaşıldı Lordum." Diyerek gölgelere karıştı.

Gökyüzüne tekrar bakan Yaşlı Lord ruhu artık göremiyordu. Yüzbinlerce yıldır yaşadığı bu dünyada artık sıkılmıştı. Eğer bu çocuğu bulabilirse tüm gücünü ona devredecek ve onu varisi yapacaktı.

  Bu sırada fakir bir kesimde bir ailenin çocuğu dünyaya geliyordu. Çocuğu annesinden çıkaran ebe çocuğun ağlamadığını farkettiğinde panikledi ve çocuğun göğsüne kulaklarını dayadı ve gözleri büyüdü. Çocuğun kalbi atmıyordu.

"Ayla maalesef çocuğunu kaybettik."

Ebenin ağzından zorlukla bu cümle çıkmıştı.

Ayla ise bu cümle üzerine sessizce ağlamaya başlamıştı. Aslında çocuğun ölmesine hiç acımamıştı. Hatta çocuğun babasının kim olduğunu bile bilmiyordu. Ayla bir orospuydu ve kendisi zor hayatta tutunuyordu. Birde çocuğa bakmakla uğraşamazdı.

Tam bu sırada gökyüzündeki ruh yavaşça bu bebeğin içine girerken kimse bunu farketmemişti.

Kısa süre içinde Bebek gözlerini yavaşça açtı ve ağlamaya başladı.