Geslagen

Ik veegde met mijn hand langs mijn neus. Pakte wat wc papier en hield het voor mijn neus. Al snel kleurde het wc papier rood. Ik deed de wc bril omlaag en ging erop zitten. Ik zuchte diep.

Even later liep ik naar beneden. Gelukkig was mijn vader weg. Ik tilde mijn broertje op die voor de tv zat. Ik keek naar mijn broertje. Opeens schoot me weer te binnen wat me vader ooit zei. Hij was een ongelukje. Ik mocht het nooit tegen hem zeggen me vader zou woest zijn als ik dat deed. Mijn broertje was er dus omdat hij zo nodig het bed weer in moest duiken met een of andere vrouw.

Ik zetten mijn broertje weer neer en gaf hem een kus op zijn voorhoofd. Voor mijn gevoel was hij de enige die echt van mij hield. Op school had ik niemand en hier thuis ook niet. Het scheelde nog dat mijn vader vijf dagen per week werkten. Anders lag ik hier vast al ergens dood in huis.

Voor mijn moeders dood was mijn vader de liefste man die ik ook had gezien. Maar nu is het een monster. Een enge man. Na de dood van mijn moeder begon het allemaal. Hij gaf mij de schuld van alles. Ik moest alles doen, de was, kamers opruimen, mijn broertje verzorgen. En hij kwam elke avond laat thuis. Hij rook dan altijd naar alcohol. Hij gaf mij dan meestal een klap voor mijn kop en zei dat de afwas of het huis niet schoon genoeg was.

Soms vroeg ik me af of mijn leven eigenlijk nog wel zin had. Het liefst sprong ik voor een trein. Dan ging ik teminste naar mijn moeder. Maar ik kon mijn broertje niet alleen laten met die enge man. Hij verdiende het woord vader niet eens meer.

Het ergste van dit vond ik nog dat als mijn vader mij geslagen had dat mijn broertje naar mijn kamer kwam en vroeg wat er aan de hand was. Ik zei dan altijd dat hij zich geen zorgen moest maken omdat er niks was.

Ik liep naar mijn kamer en pakte mijn tas vast in voor morgen. Het kaft van mijn boeken was gescheurd. Waarschijnlijk omdat ik boos was. Ik was soms zo boos. Waarom kan ik niet normaal zijn...