My Brother's Best Friend Ft. Kasper Dolberg

Chapter 7

"Woow" Zegt Matthijs dan.
"Ja woow. " bloos ik zachtjes en kijk naar de grond. Matthijs beweegt ongemakkelijk zijn voet over de grond heen.
Ik voel het van binnen daar tintelen.
Voel ik iets voor Matthijs?
Ik dacht dat mijn gevoelens bij Kasper lagen, maar blijkbaar deel ik ze.
Maar ik wil Kasper. Kasper daar ligt mijn hart. En de zijne misschien ook wel bij mij. Ik heb dit weer goed verpest.
"Sorry ik kan dat niet." Ik wil de club uit rennen totdat Matthijs me aan mijn arm terug trekt. "Wat bedoel je?!" De tranen staan in me ogen. "Niks oke, laat me met rust!" En ik sla zijn hand van me arm vandaan. Ik ren de club uit als ik een bekende stem hoor. "Nina waar ga je heen?" Schreeuwt Kasper. Ik negeer hem.

Ik ren naar huis totdat ik niet meer kan. Ik loop de rest van het stuk maar.
Ik ben bijna thuis. Ik loop langs het donkere steegje waar ik Matthijs toen straks tegen kwam. Een sterke hand pakt mijn arm vast. "M-Matthijs?" Is het eerste wat er in me op komt.
"Nee ik ken geen Matthijs. Ik vraag me af wat zo'n jonge dame zo laat hier doet midden in de nacht?" En er komt een oude man tevoorschijn. Hij duwt me tegen de muur aan in het donkere steegje.
"Zo'n knappe jonge meid hoeft toch niet alleen te zijn." Zegt de oude vieze man. "Laat me los!" Schreeuw ik.
"Sssst." Sust de oude man.
"Het hoeft niet lang te duren." En zet zijn arm tegen de muur neer naast mij. Ik probeer weg te komen maar wordt tegen gehouden door de sterke armen van de oude man.
Hij komt dichterbij met zijn hoofd en begint me te strelen op plekken die niemand wil.
Hij stopt wanneer er iemand hard roept : "Blijf van haar af vieze pedo!"
Ik kijk op. Het is Kasper. Mijn reddende engel. "Wie denk jij wel dan niet dat je bent?" Zegt de oude man spottend. "Niet zo'n vieze pedo man zoals jij." En hij slaat de man hard in zijn gezicht. Hij herhaalt dit een aantal keer totdat hij K.O ligt.
Huilend zak ik naar de grond.
"Nina!" "Wat heeft hij gedaan?" Ik krijg een hele ondervraging van Kasper. Maar niks komt er uit mijn mond. Ik tril een beetje. Hij tilt me op en tilt me mee naar huis. Hij legt me thuis op de bank en gaat bij me zitten. "Ik zeg wel tegen Davy dat je ziek bent." Ik knik hem dankbaar. "Wil je trouwens eerst nog een glaasje water." Ik knik weer.
Dankbaar neem ik het glaasje water aan. "K-kasper-r?" "Nina rustig." "Dankjewel." Een glimlach siert zijn gezicht. "Je hoeft me niet te bedanken." "Jawel dat moet ik wel zonder jou was er misschien nu wel iets gebeurt met mij." "Ik ga eerst even je broer appen."
"Done." Zegt hij.
"Dankje." En ik geef hem voorzichtig een kusje op zijn wang.
Hij glimlacht lief naar mij, maar niet voor heel lang. Hij kijkt goed naar z'n beeldscherm van zijn telefoon. Hij brengt het scherm steeds dichterbij zijn hoofd. Hij kanteld zijn telefoon naar mij. "Nina, wat is dit?!" En hij kijkt me met grote ogen aan.

~26-05-17~