The Blind Assassin {De eerste profetie}

{3}

Flashback
"Margaret waar is papa heen." "Hij is even weg." Wanneer is hij dan weer terug, ik mis papa." "Hij komt echt zo terug." "Oohh, de telefoon. Nina, wacht even." -Margaret pakt de telefoon en neemt op- "Hallo met Margaret. Watt, hoe is dit gekomen! Nee!" -Margaret krijgt traanogen en hangt op- "Nina, kom eens." "Wat is er!" "Het spijt me heel erg. Je vader is.. dood."

Met tranen in mijn ogen loop ik naar buiten. Alles komt terug alle herrinneringen. Margaret is mijn moeder niet. Mijn ouders zijn Assassins. Mijn moeder was omgekomen in een gevecht tegen de vijand. Mijn vader had een vriendin gekregen; Margaret. En een jaar later is hij ook omgekomen. Mijn ouders zijn Assassins. Dan ben ik dus ook.... Nee dat kan niet.

Ik loop naar Jasmine. En wandel weer het paadje af naar beneden. Daniël staat al op me te wachten. "Nina, wat is er! Je hebt traanogen." "Niks, er is niks." Daniël haalt zijn schouders op. "Als jij het zegt." Plotseling staat Daniël stil. "Nina je moet meekomen." Ik snap er niks van, waarom moet ik ineenkeer meekomen. Ik stap van mijn paard af en loop naar Daniël. "Je moet een blinddoek om zegt Daniël. Dat was echt het domste ooit, want ik ben al blind. Ik kijk Daniël raar aan. "Serieus een blinddoek om, ik zie toch niks." Daniël slaat een hand voor zijn gezicht. "Ik ben zo dom." Zegt hij. "Maar ja, kom Nina. Ik ga je iets laten zien." Ik snap er nog steeds niks van. Daniël trekt me steeds verder mee. Opeens voel ik dat de temperatuur begint te dalen, en dat de stappen hol klinken. Zijn we in een grot? Op de een of andere manier voelt het hier vertrouwd, alsof ik hier al eerder ben geweest. Daniël voelt dat ik aan het rillen ben en hij doet zijn jasje uit en geeft hem aan mij. "Zo heb je het niet meer koud." Zegt hij. Als we nog verder zijn gelopen komen we aan in een grote open ruimte. Ik hoor water klotsen en krijg opeens een flashback

Flashback
Daniël waar zijn we. Rustig Nina, mijn ouders zijn hier en nog wat andere mensen dat is alles. "Hallo Nina." Zegt een onbekende stem. "Wie bent u?" Vraag ik. "Ik ben de moeder van Daniël." "Ooh, hallo. Waarom ben ik hier." "Je bent hier voor een profetie Nina. Over 7 jaar, als je 16 bent, zal jij de profetie vervullen;
Het zijn er 7, 7 machtige Assassisn samen zullen ze het kwade verslaan.
Die profetie moet jij vervullen Nina, jij en 6 anderen." Ik snapte er niks van. "Wanneer kom ik erachter wie de andere 6 zijn?"
"Daar kom je zelf achter Nina, over 7 jaar.
Tot die tijd woon je bij ons, want Margaret is je vijand daar kan je niet blijven wonen." "Woon ik dan bij Daniël?" "Ja Nina, voorlopig wel." Daniël en ik keken elkaar blij aan. Opeens pakt de vader van Daniël een medaillon uit een kistje. Hij geeft er 1 aan Daniël en 1 aan mij. "Wat is dit?" "Dat is een medaillon, zegt de vader van Daniël. Bewaar hem goed, en geef hem aan niemand anders." Ik knik en loop daarna samen met Daniël weg.

Dan weet ik het opeens weer, ik weet alles weer. Ik loop de grot binnen en zie een grote open ruimte. Ik voel dat ik niet alleen ben, ik weet dat ergens in een hoek 5 paar andere ogen naar mij staren.

Ik had dit keer meer ideeën dus dit hoofdstuk is wat langer. Ik hoop dat je het leuk vind.

Gr.
Elise