The Blind Assassin {De eerste profetie}

{8}

Ik kan haar gedachte al bijna lezen. -wat moeten we nu-
Maar al snel verandert Catharine's blik, ze is er klaar voor. De vijanden komen steeds dichterbij en zorgen ervoor dat ik steeds dichter bij de andere Assassin's kom. Dan stapt er opeens een persoon naar voren.
Ik ken hem.

Flashback
Nina kijkt om haar heen. Ze is alleen, misschien. Ze kijkt goed om zich heen, ze luistert goed. Er is hier nog iemand, denkt ze. Dan draait ze zich opeens om, de lachende stem komt haar bekend voor. "Nico?!" De persoon blijft lachen. Dan stopt hij. "Hey Nina. Wat toevallig dat ik je zie." Nina antwoord terug. "Hoi Nico." Nico begint weer te lachen. Dan loopt hij weg pakt een mes en stormt op Nina af. Nina hoort rennende voetstappen achter zich en kan bijna het geadem van Nico al horen, hij zit vlak achter haar. Ze wacht af, nog heel even. Dan bukt ze en Nico valt over haar heen. Hij knalt tegen de muur en ik hoor een aantal botten van hem kraken. Maar dat houd Nico niet tegen. Hij stormt recht op Nina af met nog steeds hetzelfde scherpe mes in zijn hand. Hij wil Nina hebben. Nina wil dit niet laten gebeuren en glijd onder de benen van Nico door. Dat gaat natuurlijk met gemak want ze is nog heel klein. Als ze achter Nico staat trapt ze hem in zijn rug. Hij slaakt een kreet van de pijn en zakt pijnlijk op de grond, het doet haar niks. Ze geeft Nico nog een laatste harde trap in zijn maag en rent weg. Zo snel als ze kan, weg hier.

"Nico!" Grommen ik en Daniël tegelijk. "Wat doe jij hier!" Zegt Mitchell. Blijkbaar kent hij hem ook.

Flashback
"7 Assassins zullen de profetie vervullen. Jij bent er één van Nina."

Tuurlijk! Dat was toen hij de profetie vertelde! "Nou Nina, je wil zo graag weten waarom ik hier ben. De profetie is nep. Jij bent er de hele tijd in getrapt! Hij begint gemeen te lachen. Dus nu nemen we je mee. Je kan anders toch niks meer. Drake hebben we al dus maak je daar niet meer druk om!" Met een grote grijns stapt hij naar ons toe. Hij heeft Drake. Wat een klootzak, oké dat was een beetje wild. Ik ben gewoon heel erg boos. En ik ben niet enige die boos is. Als Nico eenmaal voor me staat voel ik de boosheid al helemaal opkomen. Hier komt hij niet heel vanaf. En of hij mijn gedachte kan lezen zegt. "Je krijgt me niet Nina. Ik krijg jou, dat hele Assassin zooitje van jullie moet weg. Jouw ouders waren Assassins ik niet. Zei zijn dood, jij dadelijk ook!"
Dat maakte me wel heel erg boos, en met alle woede geef ik hem een keiharde klap. Ik stomp hem in zijn maag en duw hem weg. De personen die achter hem staan komen ook eens in actie. Wat een luie mensen, had hij niet betere mensen kunnen inhuren ofzo. Ik voel dat de anderen ook achter me komen staan. Dus dat is een mooi teken om in de 'aanval' te gaan. Ik ren naar voren en ontwijk met gemak een aantal kogels, ik spring omhoog en zorg ervoor dat ik recht op een vijand kom. Ik steek mijn kleine scherpe zakmes in zijn zij en met een klap valt hij op de grond. Nummer 1 uitgeschakeld, nog honderden te gaan. Ik pak mijn zakmes terug en neem het pistool wat deze dode man gebruikte. Met een paar kogels heb ik al een aantal vijanden met de grond kennis laten maken. Ik merk dat de andere ook hard in gevecht zijn met andere vijanden. Ik wil ze net helpen maar dan merk ik ineenkeer dat Nico achter me staat, met een geweer. Hij richt de loper van het geweer recht op mijn borstkas. Ik hoor dat hij de trekker over haalt en schiet. Alles blijkt in slo-motion te gaan en mijn voeten kleven aan de grond. De tijd blijkt stil te staan en ik maak me klaar om de kogel te ontvangen. Net als de kogel heel dicht bij blijkt te zijn, springt Mitchell keihard tegen me aan. Ik knal op de grond, zonder kogel in mijn arm of been. Hij heeft me gered. De tijd blijkt nu gewoon weer door te gaan. Nico staat verbaast en boos voor me en haalt opnieuw de trekker over. Net als hij wil schieten springt Catharine als een heldin naar Nico toe en maakt hem af met 1 schijnbeweging. Nico valt achterover op de grond en blijft daar bewusteloos liggen. "We moeten weg." Zegt Catharine. "Het is hier een heel bloedbad en de politie kan elk moment komen. Wegwezen!" Ik knik en ren de anderen achterna. "We moeten echt ver weg." Zegt Rayel. "We zijn hier niet meer veilig. Het plan is dat we naar de boerderij rennen en meteen vertrekken." De rest knikt en rent door. "Waar gaan we heen?" Vraagt Daniël. "Dat weet ik niet." Zegt Rayel. "We moeten alleen weg, héél ver weg."

Bedankt voor het lezen van dit deel! Ik hoop dat je het leuk vind, er komen zoizo nog heel veel delen.
Vergeet alvast niet mijn nieuwe boek te lezen; 13 hours.

Gr. Elise