City of War: SAVE ME

Chapter 7

Takot na takot ang dalaga sa narinig na pagsabog kaya naman dali-dali itong bumangon upang puntahan ang dalawang binatang nakatayo habang nakasilip sa maliit na bintana. May hawak na baril ang dalawa na tila ba alam na kung ano ang nangyayari. 

Both men looked at the calendar and then looked at her, "So is it really happening?" Sabay na tanong ng dalawa sa babae. 

Bigla rin siyang napatingin sa kalendaryo at kakaba-kabang sumagot, "Yes, It is happening. Now, what do we do?" Batid niya kung ano ang tinutukoy ng dalawa, ngayon ang araw ng digmaan kaya naman lalong kinakabahan ito. 

Paano naman kasing hindi siya makakaramdam ng kaba e nasa panahon siya kung saan may digmaan na nagaganap. 

Napakaraming sitwasyon ang tumatakbo sa utak nito, "What if I die here? What if hindi ako makabalik sa panahon ko? What if --" She looked at her brother and tears began to fill her eyes. 

"Stay where you are. Don't move." Payo ni Maxim sa dalaga habang patuloy na nakasilip sa bintana. Walang tao sa labas, walang nagpapalitan ng putok ng baril ngunit tuloy tuloy na pagsabog ang kanilang naririnig. 

Adrian was there standing beside his friend but couldn't help to look at the lady who was silently crying. Nakikita nito ang nakatatandang kapatid na babae sa kanya, ganoon din kasi ito kapag natatakot. He immediately went to her and gave her a tight hug, kahit walang imik ang dalawa ay alam nilang nakikita nila sa isa't isa ang pagiging magkapatid. 

Ilang minuto ang makalipas ay tumigil ang mga pagsabog, nakahinga naman ng maluwag ang dalaga at tumayo. Sa loob loob nito'y pinagdarasal niya na sana ay mali siya, na sana ay walang digmaan ang magaganap. 

Both men again looked out of the window, napakunot ang noo ni Adrian dahil alam niyang may mali, "No, something's wrong. It can't be this silent." 

Akmang sisilip sana muli ito nang isang putok ng baril ang tumama sa bintana. Buti nalang at nakailag agad si Adrian at mabilis na nakalayo, he grabbed Mabel's arm and ran away from the room, nakasunod naman sa kanila si Maxim habang hawak ang tanging baril na kanilang panlaban. 

The siblings ran through the backdoor but it was too late when they noticed that Maxim isn't with them. Alam ni Adrian na pinuntahan nito ang iba pang kasamahan nila kaya naman hinanapan niya ng matataguan ang babae. 

They went into a cave, it's a secret cave where only Adrian and Maxim knows. 

"Wait, where are you going?" Takang tanong ni Mabel sa kapatid. Ayaw niyang maiwan mag-isa at lalong ayaw niyang umalis ang kapatid. She grabbed his hands and begged for him to stay. 

"You need to stay here, but I need to go. This is our job." Mariing sagot nito. Nanginginig sa takot ang babae dahil sa mga nangyayari, she wanted to shout and cry but she can't. Bago umalis ang binata ay iniabot ni Mabel ang isang keychain sa kanya, isa itong uri ng sundalo na nakapormang pahiga habang may hawak na baril. 

Confused, Adrian looked at her and asked, "What is it for?" 

"I always have this keychain with me as it reminded my brother. Please take it and give it back to me. I just want to make sure that you would come back safely." Nagpipigil ito ng luha habang iniabot ito sa lalaki. 

Tumango naman ang binata at muli ay isang mahigpit ng yakap ang ibinigay nito sa dalaga bago umalis. She was left alone in the cave, horrified. 

Sa kakahuyan ay naghahabulang mga sundalo ang makikita. Kahit papaano ay nakapaghanda ang mga kasamahan ni Maxim, salamat kay Mabel at nalaman nila agad ang pakay ng isa sa kanilang kaalyado.