BitterSweet and Strange [GxG]

🍸 The Brokenhearted Chic 🍸

🍸 BitterSweet and Strange 🍸

I stayed quiet while having my frappe. Kung ano man ang gusto niyang pag-usapan namin ay wala akong idea. I used to talk to other people about business. 'Wag niyang sabihin na business nga ang pag-uusapan namin?

"About the night that we... I mean, Richard booked the entire restaurant." Naguguluhan niyang simula.

Napataas ang kilay ko. "What about that?"

She sighed. "I'm sorry."

Nangunot ang noo ko. Anong problema niya? Why is she being sorry? Wala naman siyang ginawang mali until a while ago.

Maybe she noticed the confusion plastered on my face. "Hmm... When you found me hiding. I'm so sorry if that freaked you out."

Napa-"ohh.." ako at napatango. 'Yun pala ang pag-uusapan namin. I forced a smile. "...wala 'yon. Siyempre kahit sino naman magugulat. Nandon ka ba naman sa dilim." Hindi ko na napigilan ang matawa. Hindi lang din naman dahil sa itsura niya noong gabing 'yon. Naalala ko din kung paano ako nagulat sa kanya.

Natawa din siya bigla. Mas malakas sa tawa ko. Natigilan tuloy ako. May pagkasabaliw 'ata 'tong isang 'to.

"I'm sorry. I just... I find it really funny. That night was... was..." Nahinto siya sa pagtawa.

I almost want to hide under the table when she starts sobbing. Hala! Seriously? I look around only to see that everyone is staring at us. Dafuq! This is ridiculous!

"H-hey! Hey!" I snapped at her.

Her face is already wet with tears. I honestly don't know what to do! This is the reason why I don't intend to be someone's shoulder to cry on. And I'm starting to regret why did I agree to talk to this girl.

Napatapik na lang ako sa noo ko.

"I'm really, really sorry. H-hindi ko lang... mapigilan... It still hurts, you know?" Paliwanag niya habang pinupunasan ang mga luha.

Ayaw kong makisawsaw sa problema niya. Kaya lang mukha siyang nakakaawa. Parang ang bigat-bigat ng dinadala niya sa dibdib. Although, I already loathed her because I thought, she doesn't have the right to get hurt but seeing her cry right now makes me also think that there must be a valid reason why did she run away. I don't want to be nosy. But she's giving me the reason to. Kasi bigla niya 'kong hinila para lang pakitaan ng ganitong drama.

I sighed. I don't want to make another scene here. Tapos na siyang tumawa nang malakas, tapos na rin siyang umiyak. Ano na naman ang susunod? "You know what, I don't really want to make a scene here. I maybe used to getting an exposure but not like this. Baka isipin pa nila, pinapaiyak kita."

She looked around. Mukhang hindi siya naniniwalang nadi-distract na nga namin ang ilan sa mga customers.

And she look around. Mukhang hindi siya naniniwalang nabo-bother na nga namin ang ilan sa mga customers. "Pasensya ka na talaga. Hindi ko lang kasi napigilan 'yong damdamin ko. Kapag naalala ko 'yong nangyari noong gabing iyon bigla na lang akong naiiyak."

Tumango-tango ako. "I know. Anyway, I don't think I should ask. Gusto ko sanang malaman kung ano ba talagang dahilan mo. Kaya lang sa tingin ko, hindi mo pa kayang magkwento. And we're still strangers to each other."

Hindi siya nagsalita.

Napaisip ako kung ano pang dapat namin gawin. Ang bastos naman kung bigla na lang akong magpapaalam sa kanya. Baka isipin niyang tinatakbuhan ko siya dahil sa ginawa niyang pag-iyak. Sabi ko nga, mukhang kailangan niyang bawasan ang bigat na dinadala.

Her innocent looks surprisingly made me smile a little more. Nakakatuwa 'yong itsura niya. "I said I know a place. Where you can cry everything out." I stated again before I stood up.