Dans ve Şarkı

Yoğun Bakım

Hanife teyzeyi hemen ambulansa bindirdiler. Rana ağlıyordu. Rüzgar hemen Selim amcaya haber verdi. Ben Rana'yı sakinleştirmeye çalışıyordum. Rüzgar arabayı hazırladığını yanımıza birkaç parça kıyafet alıp gelmemizi söyledi. Ben montumu aldım. Hanife teyze ve Rana için birkaç parça giysi aldım. Dışarı çıktım ve arabaya bindim. Selim amca ön koltukta oturuyordu. Ama çok endişeliydi. Rana hâlâ ağlıyordu. Bugün herşey üst üste geliyordu. Arabanın camından dışarı bakarken derin düşüncelere dalmıştım. Kötü düşünmek istemiyordum ama ya Hanife teyzeyi kaybedersek Rana ve Selim amca bu üst üste gelen acıya nasıl dayanırdı. Ben bu şekilde olumsuz ve korkulu düşüncelere dalmışken hastaneye varlığımızdan haberim yoktu. Kapıyı açtım ve Rana ayakta çok duramadığı için ona inmesinde yardım ettim. Hastanede görevli kadına Hanife teyzeyi sorduk. Görevli Hanife teyzenin 3. Kattaki yoğun bakım odasında olduğunu söyledi. Hemen asansöre bindik. 3. Kata çıktık ve hemen sağda biraz ilerideki yoğun bakım odasını gördük. Rana annesinin ağzında hortum ellinde serum kalbini üzerinde kabloları görünce doğal olarak dayanamadı ve bayıldı. Rüzgar Rana'yı kucağında bir odaya götürdü ve hemşire çağırdı hemşire Rana uyandıktan sonra bir sakinleştirici iğne vurdu. Rana uyuya kalınca Selim amca da Rana'nın kaldığı odaya geçti. Bizde Rüzgar ile Hanife teyzenin bulunduğu yoğun bakım odasının camına doğru yürüyorduk ben Rüzgar'a doğru bakıyordum. Rüzgar o anda bana;
- Hanife teyzemin bu hâlini görünce aklıma sen geldin. Hastaneye kaldırılınca aynı bu haldeydin. dedi.
Bende aklıma gelmişken o gece bana ne olduğunu soracaktım. Ama şuan hiç vakti değildi. Doktor Hanife teyzenin odasına girdi. Biz Rüzgar ile camdan doktoru izliyorduk. Doktor Hanife teyzeyi kontrol edip dışarı çıktı. Bizde Rüzgar ile birlikte hemen doktorun yanına gittik. Doktora Hanife teyzenin durumunun nasıl olduğunu sorduk. Doktor;
- Her şeye hazırlıklı olmalısınız. Şuanda kesin olarak bir şey yok ama kalbi durmuştu ve biz kalbini yeniden çalıştırdık. Kalp doğal olarak yoruldu. Kendinizi hazırlayın. dedi.
Biz Rüzgar ile çok üzülmüştük. Selim amcaya ve Rana'ya Hanife teyzenin durumunu sorduklarında ne diyecektik. Açıklayamazdık. Nasıl söylenirdiki. Bora'yı aradım. Bora en son Ranaların evinde duruyordu. Bir ihtiyacımız olunca hemen arayacaktık o da hemen arabayla getirecekti. Bora'yı aradım. Ama bir ihtiyaç olduğundan değil Hanife teyzenin durumundan bahsetmek için aramıştım. Bora'nın telefonu çalıyordu ama bakmıyordu. Tam 28 kez aramışım ama Bora bakmadı. Ben Rana ve Selim amcanın yanında kaldım. Rüzgar ise hemen arabayla eve gidip Bora nerede diye bakacaktı. Ben Selim amcaların yanına geçince korktuğum şey başıma geldi. Selim amca bana doktor ile konuştunuz mu? diye sordu. O anda her şey boğazımda düğümlendi. Yutkundum... ve tam o sırada benim kurtarıcı sevgilim aradı. Selim amcaya 2 dakika sonra döneceğimi söyledim. O da tamam dedi. Ben dışarı çıktım o anda Selim amcanın ve Hanife teyzenin kardeşleri geliyordu. En azından benim dışımda yanlarında biri olacaktı. Telefonu açtım. Rüzgar;
- Nefes sana bir şey söyleyeceğim ama ilk önce sakin ol. Bora evde yok geldiğimde kapı açıktı. Endişelenme ben bu durumu çözücem. dedi. Rüzgar'ın ağzında bu sözcükler dökülürken yanağımdan bir gözyaşının süzüldüğünü hissettim. Bora için endişeleniyordum. Ne olmuştu acaba. Rüzgar telefonu kapattıktan sonra Sena aradı. Telefonu açtım. Sena;
- Nefes sakin ol Bora burda. Arabayla Antalya'ya gelmiş gelirken küçük bir trafik kazası geçirmiş. Ama pek bir şeyi yok. Sadece kafasına dikiş attılar. dedi.
Neyse ki bir şeyi yoktu. Ama neden haber vermeden gitmişti. Rüzgar'ı arayıp Bora'nın Antalya'ya gittiğini söyledim. Birde olanları anlattım. Hanife teyzenin bulunduğu yoğun bakım odasının camına doğru ilerledim. Tam o sırada doktorun Hanife teyzenin odasından çıktığını gördüm. Doktor yanıma doğru ilerledi.
- Nefes Hanım Hanife Hanım yaşamını...