Herşey kusursuz sanki.. Mükemmel bir sabaha uyanmak bu olsa gerek. Bu moda nerden girdim anlamadım (nasıl bir rüya gördüm ise artık) kendi kendime sırıtırken sesi tiz bi şekilde, uyanmakta zorluk çekip, sabah olmasına isyan edermişcesine bana seslenen annemin sesi irkildim. Ee bu sesten sonra gelde modun düşmesin (tabi şaka bu, anneler candır, cennettir, herşeydir). Elimi yüzümü yıkamam için fırsat bile yoktu sanki bi işimiz varmış gibi aşağıdan yukarıya bagırıyordu. Asya! Asya!
Sabah kalkmayı, akşam yatmayı bilmezsin cümlesini duyduysam annem kendine gelmiştir. Yani ne var ki altı üstü 3 de yatıyorum :) Ama zamane gençlik hepimiz öyle değil miyiz :) Ah şu sosyal medya :) Asagı indim ama belli annemin bi karın agrısı var, evde bi telaş bi koşuşturmaca yine hangi önemli günü unuttum acaba?
Ayak altında dolanan kardeşimi yakasından tutmaya çalışıyordum ordan oraya annemle koşuyordu. Annemin bu hali hoşuna gitmiş olsa gerek. Sonunda tuttum noluyo ya ne bu herkeste bi hal ablacım dedim. Kardeşim yüzüme pis pis güldü gitti anlamamıştım. Kulağıma fısıldadı, normalde, etrafımdakilere oranla daha az çalıştığını düşündüğüm beynim error vermişti. Duyduğum sözle, avazım çıktığı kadar en iğrenç sesimle bagırmaya başladım. Ne?????
