Waves

Hoi Mijn beste lezertjes,

Dit is mijn eerste verhaal dus wees niet al te hard voor me (: Reacties altijd welkom en stemmen helemaal!! Heel veel plezier (:

xxxxxxx moi

De geur van bijna aangebrande worstjes dringt mijn neusvleugels binnen en doet mijn buik knorren. Ik negeer het en sluit mijn ogen. De warme namiddag zon schijnt op mijn gezicht en warmt mijn hele lichaam op. Ergens in de verte klinkt zachte muziek en andere geluiden die door een strandfeest worden veroorzaakt. Toch stoort het me niet zoals gewoonlijk. Het voegt juist iets toe aan het zon, zee en strand gevoel. Ik open mijn ogen en kijk naar de zee die zich eindeloos voor me uitstrekt. De middellandse zee laat zijn blauw, groene golven op het witte zand kapot vallen en probeert daarna om de duizenden, kleine stukjes weer mee te nemen. Even zie je alleen nat zand, een paar verdwaalde krabben en schelpjes, daarna een grote water vlakte. Water zo zout dat er telkens een laagje wit op het strand achterblijft. Ik luister naar het geritsel van het duingras en naar het gekwetter van de zeemeeuwen. De enige plek die nooit verandert is, denk ik als ik op kijk naar de houten balken die ervoor zorgen dat mijn schuilplaats niet instort.

Een windvlaag dringt de grot binnen en doet de rok van mijn witte zomerjurkje iets opbollen. Een stukje bruin been komt tevoorschijn en verdwijnt samen met de wind. Ik ga op mijn rug liggen en sluit mijn ogen terwijl de zon steeds verder zakt en denk terug aan vroeger.

 

Mijn vader keek naar me met een vreemde glans in zijn ogen. Ofja, voor buitenstaanders vreemd maar voor mij oh zo bekend. ´Nee Papa!´ Riep ik en ik greep naar zijn arm. Ik had die blik te laat gezien en te laat gereageerd. Ik greep in het niets en viel in het losse, warme zand. Ik krabbelde overeind en keek om me heen. ´Papa!´Riep ik hard, maar hij antwoordde niet. Ik draaide een rondje om mijn eigen as met mijn ogen wijd open. Kijkend of ik een beweging kon ontdekken. Na nog een paar keer papa geroepen te hebben, zakte ik neer op de grond en sloot mijn ogen. Wetend dat hij wel terug zou komen om me te halen. Voor mijn eigen kindergevoelens duurde het uren, toen ik uiteindelijk mijn naam hoorde. ´Lyssa! Lyssa! Moet je komen kijken!´

En daar stond hij. Mijn held, mijn papa. Eerst stak zijn hoofd boven de duin uit, daarna zijn schouders gevolgd door zijn romp. Uiteindelijk stond zijn hele lichaam op de duin en wenkte hij met grote gebaren dat ik moest komen.

Ik sprong op met een grote glimlach op mijn mond en rende zo hard als mijn kleine beentjes me konden dragen naar mijn papa. ´Mijn kleine zeeroofster.´ Zei hij toen ik hem eindelijk bereikt had en hij zwierde me in het rond. Hij zette me neer en pakte mijn kleine handje. ´Kom mee, Lyssa. Ik heb ons zeerovershol gevonden!´ Hij nam me mee tussen de duinen. We rolden en klauterden. Vielen en stonden weer op. We renden en we kropen. En toen waren we er.

´Dit mijn lieve Lyssa. Dit is ons zeerovershol.´ Mijn oogjes vergrootte zich vol verwondering toen hij een paar struiken opzij boog en er een soort van grot tevoorschijn kwam. Een groot gat in de duin ondersteund met houten balken.

Hij nam me mee naar binnen en lachte naar me. ´Dit mijn lieve Lyssa, is ons geheimpje.´

Plots valt er een schaduw over me heen. Geschrokken verstijf ik en blijf doodstil liggen.

´Oh, sorry, ik wist niet dat hier iemand was.´ Ik reageer niet, hopend dat de eigenaar van de stem weg zou gaan. ´Ben je dood ofzo?’ Omdat ik de zon weer op mijn huid voel branden en de stem vlak naast me hoor, neem ik aan dat de eigenaar de grot binnen is gekomen. ‘Nee ik lig hier alleen voor mijn plezier.’ Antwoord ik met mijn tanden stijf op elkaar terwijl ik nog steeds stil op mijn rug lig met mijn ogen gesloten.

Een hand pakt mijn pols vast. Hij is warm, zelfs tegen over mijn door de zon opgewarmde huid.

De grip op mijn pols is stevig en zelfzeker. Ik voel de haartjes op mijn arm omhoog komen en hoe de kippenvel zich over mijn hele lichaam verspreid.

‘Ik voel je polsslag en je praat. Dus zo dood ben je anders niet.’ De eigenaar lacht. Waarschijnlijk vanwege zijn gevatte opmerking. Geïrriteerd door zijn zelfvertrouwen ga ik recht op zitten. Terwijl ik mijn hand door mijn hand laat glijden, bekijk ik hem. Hij is knap. Erg knap. Van mijn leeftijd. Misschien net iets ouder, maar niet heel veel.

‘Nee, mijn hart is spontaan weer gaan kloppen omdat ik schrok van je uiterlijk.’ Het sarcasme druipt van mijn woorden af en vormt een plasje op de grond. De jongen deinst iets terug, geschrokken van mijn botte reactie. ‘Daar heb je me.’Waarom ben je eigenlijk dood gegaan?’ Ik ga terug op mijn rug liggen. ‘Gestorven.’ Mompel ik.

‘Wat?’ ‘Ik heb een hekel aan het woord dood gaan,’ leg ik uit.

 ‘Oke,’ zegt de jongen spottend. ‘Waarom ben je gestorven.’

‘Ik keek in de spiegel,’ antwoordde ik. De jongen haalt zijn wenkbrauw op en kijkt me onbegrijpend aan. Gelijk ben ik jaloers. Ik ben altijd jaloers op mensen die hun wenkbrauw kunnen ophalen. Dat is iets wat ik altijd al wou kunnen. Ik haal diep adem, voor het dramatische effect, en maak daarna mijn zin af. ‘En schrok me letterlijk dood van mijn uiterlijk.’

Hij begint te lachen. Een harde maar aanstekelijke lach. Het is inmiddels gaan schemeren buiten en in het goud, oranje licht ziet hij er ongelofelijk sexy uit. Geschrokken door deze gedachten sta ik op en veeg het zand van mijn rug en benen. De jurk zwiert om mijn lijf door deze bewegingen en geërgerd trek ik hem recht. ‘Wat ga je doen?’ Vraagt hij. Ik bind mijn lange donkere haar op een staart en schuif in mijn slippers. ‘Ik moet gaan. Mijn moeder wacht op me.’ Ik draai me om en loop weg.

De jongen verbaasd achter latend in de grot en niet meer omkijkend terwijl ik moeite moet doen om mijn tranen binnen te houden. De grot is niet meer van papa en mij, maar heeft een nieuwe bewoner gekregen. En die jongen, hoewel ik het niet graag toe wil geven, is een stuk.