Curious' Dummy

Schrijfsel 4: Een hondenavontuur

Oké, ik wist geen titel voor dit verhaaltje, dus vandaar deze belabberde titel.

Dit is weer een verhaal van de schrijfwedstrijd van grijzewolf en tevens het laatste verhaaltje van die wedstrijd die ik in dit boek ga zetten. We moesten voor die wedstrijd nog wel meer verhaaltjes schrijven. Over die ben ik alleen alles, behalve tevreden xD.

Bij dit verhaaltje moest ik drie woorden gebruiken: ogen, hond en verjaardagstaart. Daarom staan die dik-gedrukt :)

Geschreven op: 20 november 2016

Aantal woorden: 1368

~

Een hondje, met bruine, krullerige, korte haren en een donzig staartje, werd wakker van een vreemd, krakend geluid. Hij opende zijn ogen en keek verward om zich heen. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en kon toen pas geloven waar hij was. Hij kon zich niet herinneren dat hij in een bos was gaan slapen...

Hij stond op en keek verward om zich heen. Overal waren bomen met paarse bladeren en boomstammen zo groen als gras. Het gras waar hij opzat had een vreemde blauwe kleur. De plek waar hij zich nu bevond, zag er heel anders uit dan de bossen die hij zag als hij met zijn baasje ging wandelen.

Weer hoorde hij het vreemde, krakende geluid. Dit keer was het dichterbij dan de vorige keer. Maar nog steeds wist hij niet waar het vandaan kwam. Hij was overweldigd door het feit dat hij niet was waar hij was. Alles leek zo anders.

Plotseling dook er een vreemd paars wezentje voor de hond op. Zijn ogen, die zwart oogwit hadden in plaats van wit en witte irissen hadden, keken de hond verbaasd aan.

De hond deinsde achteruit door de plotselinge aanwezigheid van het paarse wezentje en keek hem niet begrijpend en afkeurend aan.

Het paarse wezentje sprong geschrokken naar achter en begon in een vreemde taal dingen te schreeuwen.

De hond besloot het paarse wezentje te negeren, hij draaide zich om en baande zich een weg door het blauwachtige gras, de gele struiken en langs de groene boomstammen met laaghangende takken waar paarse bladeren door de wind los werden gewaaid. Hij dacht na over hoe hij in vredesnaam op deze vreemde plek terecht was gekomen.

Hij had een paar goede redenen bedacht en werkte die nu groots uit in zijn hoofd. De eerste reden was dat zijn baasjes hem naar een soort vreemde dierenoppas hadden gebracht. Maar hij twijfelde erover of zijn baasjes dat wel zouden doen.

Als tweede reden had hij bedacht dat hij hallucineerde door de verjaardagstaart die hij de dag hiervoor had opgegeten. Maar of je dan in zo'n vreemde hallucinatie terecht kwam, was nog maar de vraag.

Bij elke reden die hij bedacht, kwam hij wel weer vast te lopen. Er leek gewoon geen goede verklaring te zijn voor het terecht komen in deze vreemde wereld.

De hond werd uit zijn gedachten geschud door het vreemde paarse wezentje dat weer voor zijn gezichtsveld sprong.

Weer begon het wezentje te springen en te schreeuwen in een vreemde taal, maar dit keer zwaaide hij ook stevig met zijn kleine pootjes.

De hond begreep er nog steeds niets van, ondanks dat besloot hij naar het vreemde wezentje te blijven kijken. Misschien zou het vreemde wezentje instaat zijn om hem te kunnen helpen, dacht hij.

''Ik ben inderdaad in staat om je te helpen.''

De hond keek verward om zich heen, waar kwam dat vandaan? Kon hij met het vreemde wezentje communiceren via zijn gedachten.