Curious' Dummy

HSDG: 1 Sciencefiction/actie

HSDG; ook wel bekend als Het Spel Der Genres, een schrijfwedstrijd op het Wattpad account van cookiefantasy, die ze samen heeft georganiseerd met Skrywer1. Eigenlijk moeten deze verhaaltjes in een ander boek worden gepubliceerd, maar ik had cookiefantasy héél erg lief aangekeken en mocht ze uiteindelijk hier in plaatsen :)

Aan deze wedstrijd doe ik met volle enthousiasme mee -echt waar: ik moet eigenlijk leren voor mijn kunstgeschiedenis toets xD- met twee verschillende genres! Het genre dat je nu kan zien: Sciencefiction/actie, maar ook nog bij het genre Mysterie/thriller/horror en spiritueel.

Dit korte verhaaltje is voor de eerste opdracht van HSDG in het genre Sciencefiction.

De opdracht luidt als volgt:
- Schrijf een verhaal over wat er zou gebeuren als de aarde zou stoppen met draaien. Vanuit een persoon op de aarde dan niet vanaf daarbuiten.
- Minimaal 800 woorden, maximaal 1300 woorden.
- Vergeet de Sciencefiction en Actie niet!

Mijn verhaaltje heeft 1001 woorden, wat een prachtig getal, ghehe.

Ik wens jullie heel veel leesplezier!

~

Vrolijk huppelde het kleine meisje naar de auto toe. Haar ouders waren druk bezig met het inladen van de auto voor de vakantie.

'Lieverd,' sprak haar moeder terwijl ze druk heen en weer liep met allerlei tassen, 'ga je alvast in de auto zitten?'

Het klein meisje reageerde snel en huppelde vrolijk verder. Enthousiast dat ze was voor de vakantie, kroop ze op de achterbank en omhelsde ze het kleine knuffelkonijntje, dat ze in haar armen hield. Het knuffeltje had ze al sinds haar geboorte, hij maakte haar vrolijk en gaaf haar steeds een vleugje kracht.

'Meneer Snuffels, we gaan een hele leuke vakantie hebben!' grinnikte ze enthousiast. Ze keek haar knuffelkonijntje strak aan en omhelsde het daarna nog een keer.

Haar vader en moeder waren ondertussen klaar met inpakken en stapten ook de auto in.

'Heb je er een beetje zin in?' vroeg haar vader. Hij gespte zichzelf vast met de gordel en startte de auto vast op.

'Ja!' schreeuwde het meisje enthousiast. Oké, om eerlijk te zijn was ze een beetje té overenthousiast voor deze vakantie. Maar het was dan ook letterlijk de eerste vakantie in haar leven dat ze écht zelf meemaakte. De laatste vakantie die ze had gehad, was toen ze twee was, daar herinnerde ze zich niets meer van.

'Oké, daar gaan we dan!' Haar vader reed de oprit af en het begin van hun vakantie was nu echt een feit.

De droomvakantie van het kleine meisje werd echter al snel verwoest. De familie was nog niet eens de snelweg op toen er iets vreselijks gebeurde. Een onverklaarbare kracht deed iets met hen, maar zij waren niet de enige waarbij iets gebeurde. Het leek wel alsof overal hetzelfde gebeurde.

De auto van de familie werd met een rotvaart door de lucht geslingerd en belandde tien meter verder op een hoop van andere auto's. Bomen werden met brute kracht uit de grond getrokken en waaiden er vandoor. Kleine huisjes, gemaakt van stro en ander zwak materiaal, werden losgerukt uit hun touwen, vielen uit elkaar en dwarrelden, met de snelheid van het licht, in kleine stukjes verder door het luchtruim.

Stevig gevestigde gebouwen wisten nog maar net overeind te blijven, een paar van hen stortten zelfs in.

Het kleine meisje had het allemaal zien gebeuren. Ze lag in de auto, onder het puin en aanschouwde hoe alles op aarde los werd gerukt van de grond. Ze begreep er niets van. Met angstige ogen keek ze naar Meneer Snuffels. Ze bleef hem aankijken, totdat het wazig werd voor haar ogen. Een wit licht verscheen voor haar gezichtsveld en nam haar mee naar een leeg bestaan, het niets...

~

Een paar dagen later werd het kleine meisje wakker. Ze kwam overeind in de auto en keek versuft om zich heen. Waar was ze? Waarom lag er overal puin? Wat was er gebeurd?

Pijnlijke steken schoten door het hoofd van het meisje en in een reflex greep ze naar haar achterhoofd. Ze voelde hoe dik, slijmerig spul over haar handen heen drenkte. Snel trok ze haar hand terug en keek naar het goedje wat nu van haar vingers sijpelde. Het was bloed.

Het meisje begreep er niets van.

Nadat de pijnlijke steken voor het grootste deel uit haar hoofd weg waren getrokken, keek het meisje voorzichtig nog een keer in het rond. Ze herkende de plek waar ze was. Ze was in een auto, maar waarom en met wie?

Nieuwsgierig kwam ze een beetje overeind en probeerde ze zich door de stoelen heen te duwen. Wat ze op die plek aantrof, zinde haar totaal niet.

Twee dode mensen zaten op de stoelen voor haar, een man en een vrouw. Opgedroogd bloed plakte aan hun hoofden en zat op hun kledingstukken. Het meisje dacht na een begreep na een tijdje pas wie de twee mensen waren, het waren haar ouders.

Verdrietig trok het meisje zich terug van de dode lichamen en al snel viel haar blik op haar knuffelkonijn: Meneer Snuffels. Ze greep hem van de achterbank en klom daarna onhandig de auto uit. Niet wetend wat ze precies moest doen.

Hetgeen wat het kleine meisje buiten de auto aantrof, maakte het alleen niet veel beter. Op meerdere plekken lagen dode mensen, auto's en auto-onderdelen.

Zo snel als ze kon rende het meisje van de snelweg af -nou ja, in hoeverre er nog snelweg over was- en kwam ze aan bij een nog grotere ravage dan de snelweg.

Ook daar zag ze weer allerlei verschrikkelijke dingen: mensen die bedolven lagen onder het puin van huizen, dieren die geplet waren door bomen en zelfs dieren die gedrenkt in het bloed op de grond lagen, zonder dat er een duidelijke oorzaak voor was.

Het meisje snapte er totaal niets van. Duizenden vragen spookten door haar hoofd. Haar kleine handjes vormden zich strak om haar knuffelkonijn heen en ze drukte hem stevig tegen haar borst aan.

'Meneer Snuffels...' zei ze met een gebroken stem. 'Wat is er toch allemaal gebeurd? Waarom is iedereen dood?'

Het knuffelbeest reageerde niet, waardoor het meisje nog meer van streek raakte. Ze barstte in huilen uit. Het arme kind was compleet over de rooie. Volslagen hopeloos zakte ze naar de grond.

Na een tijdje realiseerde het meisje zich dat het geen nut had om volslagen hopeloos te zitten huilen. Ze veegde haar tranen ruw weg en keek nogmaals naar meneer Knuffels.

'Meneer Snuffels,' zei ze hoopvol, een onzeker glimlachje vormde rond haar lippen. 'Wij gaan dit uitzoeken. We gaan opzoek naar andere levende mensen en we gaan erachter komen wat er is gebeurd. Koste wat het kost. We gaan hier niet zitten janken. We zijn sterk. We kunnen dit. We gaan het redden!'

Met die woorden stond het meisje op en begon ze te lopen, de knuffel nog steeds stevig tegen haar borst aangedrukt. Opzoek naar antwoorden voor het vreemde verschijnsel dat had plaatsgevonden en opzoek naar overlevenden.

Het zou een lange zoektocht worden, maar zij wist dat ze het zou redden, samen met meneer Snuffels, want zij waren sterk.