When I met you... [Niall Horan Fanfic - Dutch]

004

Emily POV

Ik werd wakker, voor de tweede keer. Ik zag dat ik nog in het ziekenhuis was.. Ik keek goed om me heen. ''Ze is wakker!'' hoorde ik iemand zeggen Ik keek naar rechts en ik zag mijn broertje, die helemaal blij was omdat ik wakker was geworden. ''Papa papa! Kom snel! Emily is wakker!'' zei hij terwijl hij naar de wachtruimte toe rende. Ik zag mijn vader aankomen met een bezorgde glimlach op zijn gezicht. ''Oh lieverd, we waren zo bezorgt om je!'' Ik gaf een zwakke glimlach terug, ik was nogsteeds best wel moe. Mijn vader gaf me een kus op mijn voorhoofd en hield mijn handen vast. Toen zag ik dat Emma, en mijn zus Nicole er aan kwamen lopen. ''Emily!'' riep Emma. Ze rende naar me toe en gaf me een knuffel. ''We zijn allemaal zo blij dat je er weer bent, lieve schat.'' zei mijn vader. Toen zag ik dat Niall binnenkwam lopen. ''Dankjewel Niall, je hebt mijn dochter gered.'' zei mijn vader. Ik keek ze vragend aan, ik weet zelf geeneens wat er gebeurt is. Ik weet helemaal niks. ''Niall hoorde iemand schreeuwen, wat jij dus was, en hij ging kijken. Toen stopte het geschreeuw, en hij vond jouw bewusteloos in een donker steegje, met een grote snee in je buik. Niall heeft de ambulance gebeld, en ja, daarom ben je hier. De dokters denken dat je gestoken bent..'' Ik had gisteren al gehoord van Niall dat ik een snee in mijn buik had, maar.. wow. Hij heeft gewoon mijn leven gered.. Als Niall er niet was geweest, was ik er nu waarschijnlijk niet meer, dan was ik doodgebloed.. ''Echt, Niall, we zijn je zo dankbaar.'' zei mijn vader. En iedereen knikte, en ik zelf ook met een glimlach. ''Wij denken allemaal dat het Nick was..'' zei Emma. En iedereen knikte onzeker.. ''Ja.. ik zou ook niet weten wie het anders zou moeten zijn geweest..'' zei ik met een vermoeide stem. En iedereen knikte. Toen kwam de dokter aangelopen. ''Uhuhm, ik herhaal nog even, er mochten maar 3 mensen bij Emily zijn, niet 5.'' 

''Ik ga wel'' zei Niall. ''Ik ga met je mee, Emily, we wachten op je, we komen zo nog even terug okay?'' zei Emma. Mijn vader, zus en broertje bleven nog over, en de dokter.. ''Emily, je moet hier nog 1 tot 2 dagen blijven, voor onderzoek, en rust. Daarna mag je naar huis, en daar moet je 1 tot 2 weken rusten, dus geen school.'' Oke, ik moet toegeven, ik vind het best wel leuk dat ik nu dan geen school heb. Maar de reden ervoor, is niet al te best... De dokter legde verder nog dingen uit over het ziekenhuis, hoe het bed werkte, de tv en blablabla.. Daarna ging de dokter weg, en bleven mijn zus,vader en broertje over. Ze mochten nog een half uur blijven, dus we gingen maar een beetje praten, over wat er gebeurt is.

Niall POV

Ik en ene Emma, moesten naar de wachtkamer gaan. Ik kende eigenlijk niemand hier, ja ik wist hun namen, maar meer niet. Maar, Emma en ik mochten over een half uurtje naar Emily toe. Ik was echt blij, toen ze wakker werd.. Ze is zo mooi.. Ik voelde al gelijk wat toen ik haar voor het eerst zag.. Ik wou haar helpen. Ik zat een beetje na te denken totdat Emma zei: ''Zoooo, dus jij hebt haar gered?'' ''Uhm, ja?'' zei ik terug. ''Dat is echt super, echt , we zijn het je zo dankbaar!'' zei ze terug. Ik moest een beetje blozen. Er viel een korte stilte. ''En jij bent haar beste vriendin, toch?'' vroeg ik om de stilte te verbreken. ''Ja, dat klopt.''  ''Cool. Heb jij trouwens nog informatie van de ene Nick? Ik weet helemaal niks over hem..'' zei ik. ''Uhm, nou, oke, dit is wel erg privé, maar jij bent nou emaal getuige, dus hier komt het. Nick, is haar ex-vriendje. Toen Emily het had uitgemaakt met hem, begon hij haar te bedreigen, en te mishandelen.. En dit mag je aan niemand vertellen, alleen haar vader,zus, broertje, en ik weten het. Nou, ik weet het als enige dat het soms zo erg uit de hand loopt. Ze praat er ook nooit over met haar vader ofzo.. Ze verteld wel erg veel aan mij, alleen ik snap dat wel, want ik ken haar al bijna mijn hele leven. Haar leven is gewoon erg heftig, en ik weet niet wat ik er aan kan veranderen Niall..'' ''Wow, ik ben een beetje in schok, dit is echt erg... Maar.. haar moeder dan?'' vroeg ik. Ik zag dat Emma even moest slikken.. ''Die is uhm.. een half jaar geleden overleden aan kanker..'' zei ze. En ik zag dat ze tranen in haar ogen kreeg. Ze deed haar handen tegen haar hoofd aan, ik zag dat ze het er heel erg moeilijk mee had. ''Wow.. dat is echt heftig..'' ik moest ook even slikken. Haar leven is erg moeilijk, neem ik aan.. ''En die Nick zal het dan wel gedaan hebben..'' zei ik. ''Ja..'' zei ze terug. Er viel een korte stilte, maar daarna raakten we weer in gesprek. Een tijdje later, kwam de dokter naar ons toe dat wij nog even een kwatier bij Emily mochten zijn. Haar vader, zus en broertje gingen even naar huis.  Emma en ik kwamen rustig binnen lopen. ''Hey Emma, Niall.'' zei Emily, met een verlegen glimlachje. ''Hey'' zeiden Emma en ik terwijl we naar haar toe liepen. We gingen bij haar bed staan. We hadden een kort gesprek, totdat Emma oppeens gebeld werd. Toen ze ophing zuchtte ze diep. ''Ugh, ik moet naar huis van mijn ouders.. Ik kom zo snel mogelijk nog een keer, oke Emily?'' zei ze. ''Het is al goed, tot de volgende keer! Doeii!'' zei Emily zachtjes. ''Doei lieverd, tot de volgende keer!'' zei Emma terwijl ze weg liep. ''Zo.. dan zijn jij en ik alleen nog over.. '' zei ik een beetje awkward. ''Ja..'' zei Emily. Ik kon niet stoppen met staren naar haar. Er viel een korte stilte. ''Dus je kan je helemaal niks herrineren?'' vroeg ik. ''Nope, maar misschien komt dat later wel..'' zei ze. ''Weetje Niall, ik wou je zelf ook nog even super erg bedanken. Als jij er niet was geweest, was ik er nu waarschijnlijk niet meer. Je bent echt een held.'' Ik voelde dat ik moest blozen. ''Geen dank'' zei ik met een verlegen glimlach. Emily maakte een gebaartje met haar handen dat ik kon gaan zitten naast haar op bed. Ik ging zitten en ik hield haar hand vast. ''Wil je trouwens mijn nummer? Dan kunnen we wel is afspreken, of kijken wanneer je langs kan komen, als je dat wilt?'' vroeg ze. ''Natuurlijk! Hier heb je mijn mobiel'' ik gaf haar mijn iPhone, en ze typte haar nummer in. Ze gaf me ook haar mobiel, en ik typte mijn nummer bij haar in. We glimlachten naar elkaar en gaven elkaar de mobieltjes terug. Ik pakte haar hand vast en vroeg: ''Ben je moe?'' ''Ja best wel..'' zei ze. ''Ga dan maar lekker slapen, je kan me altijd nog sms'en.'' ''Dankjewel Niall, en zal ik doen.'' zei ze met een glimlach. ''Tot de volgende keer'' zei ik, en ik gaf haar een kusje op haar voorhoofd. Ze bloosde super schattig, en zei: ''Tot de volgende keer Niall''

Ik liep naar buiten, en ik zat de hele tijd na te denken.. Over Emily. Ze is een super lief en mooi meisje.. Ookal ken ik haar nauwelijks, ik voel gewoon iets speciaals. Ik stapte in mijn auto, en reed naar huis. Toen ik thuis kwam was het 6 uur, ik had best wel honger, dus ik had een pizza besteld. Dertig minuten later was de pizza er, ik at heb op en keek een film. Toen ik de pizza net op had, zag ik dat ik een sms'je had. Van Emily. :) ''Hey, ik ben net al weer wakker geworden. Hoe gaat het? :)'' 

''Met mij gaat het goed, ik heb net mijn pizza op hah :) Heb jij al gegeten?'' stuurde ik terug. ''Nee nog niet, ugh ik wil ook pizza maar ik krijg vies ziekenhuisvoedsel. :( '' Ik moest lachen om wat ze terug stuurde. ''Hah, sorry, de volgende keer eten we samen pizza, I promise :)'' stuurde ik terug. ''Oke, kan niet wachten, want ik hou van pizza! :3'' kreeg ik terug, en ik moest er weer om lachen. 

We zaten nog best wel lang te sms'en, totdat we beide gingen slapen. Ik weet niet hoe, en waarom, maar ik voel me gewoon goed als ik bij haar ben, als ik met haar praat, zelfs als ik met haar aan het sms'en ben.. 

- - - - - - - - - - - - - - - 

Heeeee mensen, sorry voor het slechte hoofdstukje :3 Volgende keer beter, I promise!

Vote, Comment, Folllow ? :D

xoxo,

Nina