The Walking Dead (re-write)

'We have to escape'

Toen die gene me los liet, zag ik dat het mn nichtje was. Ze is negen jaar, en ik hou van haar, ze is mijn dierbaarste familie lid. Ze was helemaal aan het huilen. Ze vertelden dat er mensen waren die haar ouders opaten en ook voor haar kwamen. Ze was in de buurt. Dus ze kwam maar mij toe, ze wist hoe ik zou moeten overleven. Ik deed meteen de rolluiken dicht, en zette wat thee voor haar. Ze was helemaal in shock. Het was net zeven uur geweest dus mn ouders waren nog niet terug.
Ik probeerde ze te Bellen en de eerste keer namen ze niet op. Ik was in paniek geraakt. Dus ik belde nog een keer. Gelukkig namen ze op.
"Ilse! Gelukkig! Doe alle deuren opslot. We komen naar huis, maar alles staat hier vast. Niks rijd. Ben je thuis?" Zegt me moeder zodra ze opnam.
"Ja mama, ik ben thuis. En Melissa is hier ook. Mama wat is er aan de hand?" Vraag ik in paniek.
"Ik weet niet schat maar er zijn hier overal maniakken. Als wij over 3 uur nog niet terug zijn, moet je naar oma gaan. Daar ben je veilig. En neem zoveel mogelijk eten en spullen mee. We hebben het nodig. Begrepen schat?" Zegt ze helemaal huilend. Ik kan er niet tegen als mn moeder huilt, als zij huilt moet ik ook gelijk huilen.
"Oké mama..." zeg ik huilend. Het is even stil.

"Ik hou van je lieverd" en ze hangt op. Ik was helemaal aan het huilen.
Maar ik ga gelijk aan de slag. Ik pak tassen en vul ze met blikjes, eten, warme kleren, telefoons, powerbanken, messen en nog wat meer. Ik breng me nichtje naar boven en zet daar zachtjes de tv aan. Ook doe ik de radio aan om het nieuws te gaan volgen.

*drie uur later*

Ze zijn nog niet terug. Ik bedenk een plan hoe we hier gaan ontsnappen. Mn moeder belt weer. Gelukkig ze leeft.
"Ja mama? Waar ben je?" Vraag ik gelijk in paniek.
"Dit is je vader lieverd... je moeder kan even niet opnemen." Ik hoor aan z'n stem dat er niet iets helemaal goed is."papa waar is mama " vraag ik. Ik hoor hem snikken op de achtergrond "Ik kom eraan . Wil je de foto's meenemen. Die zijn waardevol voor mij... lieverd ga gelijk naar oma begrepen!"" zegt me vader. Hij probeert rustig te blijven, maar eigenlijk klinkt het bijna dat hij in janken gaat uitbarsten.
"Oké dan, we gaan dan alvast" zeg ik zo kalm mogelijk.
En ik hang op.

We pakken onze rugtassen en rennen naar buiten. We hebben allebei messen bij ons. Voor het geval dat. Mn oma woont aan de andere kant van de stad. Ik besluit om binnendoor te gaan. Dat is sneller en veiliger. We komen langs het huis van Alexander. Ook daar zit alles dicht. Zijn ouders zijn op vakantie naar Australië . Hij is alleen thuis met zn broer en zus. Ik neem de kans en ik klop aan bij het huis. Zn zus doet open.
"Uhmm willen jullie met ons mee. Mn oma heeft een huis waar we veilig zijn." Vraag ik snel.
"Ja hoor ! Bedankt! Alexander en Jim kom! We gaan hier weg. Ils we hebben al rugzakken in gepakt. We komen eraan. Opeens hoor ik knallen vanuit de stad. Het zijn geweren.
Als iedereen er is rennen we snel naar mn oma. Onderweg zie ik een dood persoon op de weg. De maag is helemaal kapot gereden. Maar ze beweegt nog. Gek. Gek dat de wereld zo kan veranderen. Gek dat alles opeens tegen ons is, wat altijd vanzelf ging. Daar rennen we dan over straat,  we horen overal knallen vandaan komen. Dat is een goed teken, want als de dode eropaf gaan dan zijn we soort van veilig.

Als we eindelijk bij Mn oma zijn, lopen we om over het hek. Als we in de achter tuin staan proberen we naar binnen te gaan. Maar alles is op slot. We kloppen hard tegen het glas aan maar geen antwoord. Opeens zie ik haar een kamertje uitlopen.
"Oma we zijn er! Kunt u de deur open doen voor ons?"roep ik.
Ze draait zich om.

Wat ik toen zag, dat is niet te beschrijven. Die  gevoelens die door Mn hele lichaam ging. De momenten dat ik bij haar was. Hoe we altijd spelletjes speelde. Ze was altijd een mooie persoon, ook nog op zoon oude leeftijd. Iets wat ik ook altijd naar op keek. Iemand met een eigen karakter. En nu... nu is ze een van hun. Ze is een dode...
Ik stort neer op de grond en begin te huilen. Ze moet daar nog zijn, ze moet me herkennen. Ik sta op en zoek de sleutel om naar binnen te kunnen. Na een tijdje zoeken heb ik hem gevonden. Ik doe de deur open en loop naar haar toe. Me vrienden  beginnen te schreeuwen dat ik het niet moet doen. Maar ik doe het toch. Ik kan haar niet kwijtraken.

Net voor dat ik bij haar was, kreeg ik de grootste schik van Mn leven..... she is gone.