I saw myself as a thorn, so I went towards a rose
I saw myself as vinegar, so I mixed myself in sugar
I was a bowl full of poison, so I went to the cure
I was a cup of dregs, so I dived into the water of life
My eye was full of pain, so I sought Jesus’ hand
I saw myself as raw, so I mixed with the ripe
I found the dust of love’s alley to be the soul’s eyeliner.
And I became poetry in the subtlety of that dust I mixed
Love said, “Yes, that’s right,” you said, “But don’t see it [as coming] from your self."
I am wind and you are fire, I enliven you and inspire
Original:
خویش را چون خار دیدم سوی گل بگریختم
خویش را چون سرکه دیدم در شکر آمیختم
کاسه پرزهر بودم سوی تریاق آمدم
ساغری دردی بدم در آب حیوان ریختم
دیده پردرد بودم دست در عیسی زدم
خام دیدم خویش را در پخته‌ای آویختم
خاک کوی عشق را من سرمه جان یافتم
شعر گشتم در لطافت سرمه را می بیختم
عشق گوید راست می گویی ولی از خود مبین
من چو بادم تو چو آتش من تو را انگیختم
