PAPATYAM

#5

"Ara ve 19 yılını geri iste." dediğimle gözlerinde bir ışık belirdi ama uzun sürmedi.

"Ama nasıl olur Papatya? O bensizliğe alışmıştır çoktan." yüzü asıldı ve gözleri doldu.

"Sen onsuzluğa alıştın mı?"

"Buna alışılmaz ki Papatya, anca katlanılır."

"Artık katlanma Selim Amca. 19 yılın hatırına katlanma. Eminim o da hâlâ sana ait. Belki de bir adım bekliyo. O adımı at ki o sana koşsun."

"Şimdi gidiyorum. İyi düşün ve mutlaka ara, çünkü yarın yine gelicem. Ama musmutlu haberi almaya gelicem" dedim. Sırt çantamı taktım, Selim amcaya gülümsedim ve Doğa' ya da bir baş selamı verip ordan ayrıldım.

*****

Selim Bey bugünden beri Papatya'nın söylediklerini düşünüyordu. Doğrusu bugün onu çok cesaretlendirmişti. Eli kaç defa telefona gitti de geri çekti sayamadı.

"Hadi Selim. Ölüm var, ya ona son kez sarılamazsan. O derin gözlerinde kaybolup kokusunu içine çekemezsen. Gözlerin açık gitmez misin bu dünyadan. Hadi." son kez kendini cesaretlendirdi ve telefon rehberine girdi. Elifim'i bulup arama tuşuna bastı. Heyecanlanmıştı ve titriyordu. Eğer telefonu açarsa ne diyeceği hakkında hiçbir fikri yoktu. Çünkü o görevi kalbine bırakmıştı.

" Alo?" diye durgun bir ses geldi karşıdan. Selim ilk saniyeden kayboldu bu hasret kaldığı seste. Hayallere daldı ve hayallerden çıkaran yine o ses oldu.

"Alo. Kimsiniz?" Elif Hanım numarasını yıllar önce değiştirmişti. Selim de arkadaşlarından rica etmişti ve onu kırmamışlardı.

"Benim." diyebildi. Karşı tarafta bir sessizlik oluştu.

"Sen?" anlamıştı onun olduğunu fakat doğrulamak istiyordu.

"Selim, Elifim." karşıdan hıçkırık sesi geldi, ağlıyordu.

"Dayanamıyorum. Sensizliğe daha fazla dayanamıyorum. Korkuyorum Elif. Seni görmeden ölürsem diye deli gibi korkuyorum. Sana sarılamadan ölürsem diye deli gibi korkuyorum Elifim. 19 yıldır hep bir parçam eksik yaşıyorum. Dayanamıyorum Elif. Gel artık, gel. Ölüyorum." artık selim de göz yaşlarına hakim olamamış ağlıyordu.

"Bekledim Selim. Seni hep bekledim. Evimize tekrar döneceğini hayal ettim. Biliyorum ben ayrılmak istedim ama kalbim hiç istemedi. Aklım uzak dur ondan, mutsuzluğunu ona da bulaştırma derken bile kalbim sendeydi. Ben senden vazgeçsem de sen benden vaz geçmesin sandım. Doğru da sanmışım. Hep bi gözün bendeymiş. Meğer sen hep benimleymişsin Selim. Kaç kere seni aramak sesini duymak istedim. Yapamadım. Utandım, çünkü senden vaz geçmiştim. Sana bunu yapmaya hakkım yoktu. Biz birdik. Acımız, mutluluğumuz birdi fakat ben bizi ayırdım. Ben bizi bitirdim Selim. Affet beni." buram buram pişmanlık akıyordu sesinden, hasret, sevgi akıyordu..

"Ben sana hiç küsmedim ki Elifim. Gel, gel ki yarım kalan hikayemizi tamamlayalım. Gel ki bu hikayeyi mutlu son yapalım."