akıl hastanesinden kaçış

2 bölüm

Kim olduğunu anlamaya çalıırken ona baktığımı fark etmedim göz göze geldiğimizde hemen önüme döndüm neden yüzü bu kadar tanıdık geliyordu ki o sırada annesi sanırım bi kadın içeri girdi ve ağlayarak yaklaştı
"Oğlum" diyip sarıldı oğlummu bu çocuk nereli annesi Türk babası japonmu ne hala onlara bakarken annesi gülümseyip

"Geçmiş olsun" dedi birşey söylemek için ağzımı açtığımda  yengem içeri girdi

"Geçmiyor  maalesef " dedi bu kadın neden bu kadar katı

"Ah neden kızınızın neyi var"

"O benim kızım değil " dedi sanki çok meraklıyım sana Bi gözü toprakta çatlak karı

"Kadın bana yaklaştı "

"Adın ne "

"AA hanımefendi size ne lütfen işinize bakın "

Dedi ve bana yaklaştı "kalk gidiyoruz  "
Dedi ve hızlıca çıktı bende kalkıp başımla kadını selamladım ve hızlıca çıktım

"Seni artık zapt edemiyoruz ve yengenle senin için en iyisini düşündük" dedi amcam arabayı sürerken
Sesimi çıkartmadan dinledim

" seni bi hastaneye yatıracağız iyi olacaksın emin ol" dedi çok sevgili Yengem

"Deli hastanesine yani" dedim buz gibi bi sesle

"Hayır yatılı bi hastane emin ol iyi olacaksın"

"Ben deli değilim"

"Doğru zırdelisin" dedi ve güldü Yengem  sırf bu lanet aileden kurtulmak için yatardım orada akıl hastanekerinin çok korkunç olduğunu biliyorum ve ben deli değilim onca delinin arasında ne yapacağım
Bu evde 1 hafta daha kaldıcaktım sonra ver elini cehennem

bugün hastaneye götürüldüm birşeyler konuşuyorlar ama anlamıyorum İngilizceyi anlayamıyorum anandilim gibi olan dili duyuyorum ama anlayamıyorum
2 doktor koluma girdi ve yürümeye başladık boş koridorda ayak seslerimiz yankılanıyordu ve uzaktan gelen çığlıklar sanki korku filmindeymişim gibi hissettiriyordu
Gerçi hayatımın korku filminden farkı yoktu hücremin önüne geldik bir oda ortadan 2 ye demir parmaklıklarla bölünmüş yantarafta başka biri yatıyordu ama yüzünü görmüyordum beni içeri soktular ve  kapıyı kapattılar kapıyı yumruklayıp

"Ben deli değilim" ye bağırdım
"Bende" dedi yandaki arkamı dönüp ona baktım türkçe konuşmuştu

"Sen " dedim şaşkınca oydu acildeki çocuk adı neydi neydi

Hızlıca kalkıp odanın ortasındaki parmaklıklara geldi

"Seni hatırladım sen o kızsın bileklerini kesen "
Dedi.hala hiçbirşey demeden ona bakıyordum benimle türkçe konuşuyordu bunu anlıyordum ama cevap veremiyordum sakince yürüyerek yatağıma oturdum hala beni izliyordu
Yatağıma oturup ona baktım
"Uykum var " diyebildim sadece 2 aydır uyumuyordum

Yatağa yatıp yorganı üstüme çektim tahminen 6 saat uyuduktan sonra büyük bir çığlıkla uyandım karşı hücredeki hasta kriz geçiriyordu
Ve çok korkunç görünüyordu kapıya yaklaştım ve korkulu gözlerle bakmaya başladım uykumdan bu şekilde uyanmak beni daha çok korkutmuştu zaten kabuslarla boğuşurken bide bunlar hayatım tam bir zindan kolumda bi el hissedince irkildim parmaklıkların arasından elini uzatmıştı

"Korkma " dedi ve güven veren bi şekilde gülümsedi başımı sallamakla yetindim
Ona cevap veremiyordum nedense kelimeler boğazımda düğünleniyor ve ağzımdan çıkmamaya inat ediyorlardı

"Adım uzay anladığım kadarıyla konuşmayacaksın ama burda senden başka oda arkadaşım yok o yüzden seni bekleyeceğim" hala ona bakıyordum hadi gökben bişeyler söyle neden susuyorsun ki, büyük bir çığlıkla bakışlarımı ondan alıp karşıdaki hastaya baktım elleri kolları bağlanmıştı ve çırpınıp çığlık atıyordu doktorlar ona iğne yaptılar ve yavaş yavaş çığlıkları azaldı en sonunda da kesildi hapishane gibiydi burası, daha bugün gelmiştim ve şimdiden çok korkmuştum acaba uzay ne zamandır buradaydı ve daha önemlisi neden burdaydı hadi ben manyağın tekiyim kendimi öldürmeye çalıştım ama bu çocuk neden burda bi deliye de benzemiyor gerçi bende deli değilim ama neyse

"Uyku vakti oda arkadaşım iyi geceler " diyip gülümsedi ağzı kare şeklinde olunca cidden farklı görünüyordu yerden kalkıp yatağına uzandı ve uykuya daldı bende yerde oturup
tavana yakın küçük pencereden yıldızlara baktım çınarla yıldız sayardık hep bir gün yıldızlara gideceğini söylerdi gitti işte hadi bana el salla çınar ama çok aşşağıdayım seni göremem
Sen beni görürsen el salla olurmu ablan görmese bile hisseder. yüreğim sıkışıyordu bağıra çağıra ağlamak istiyorum ama yapamıyorum göz yaşlarım akmıyordu artık duygusuz olduğum için değil ne için olduğunu ben bile bilmiyorum gerçi bunaralar ne hissediyorum ne yapıyorum bilmiyorum yaşadığım bile şüpheli belkide öldümde cehennemdeyim kim bilir
yerden kalkıp yatağıma ilerledim neden bu kadar soğuk burası battaniyeme sarılıp uyudum uyumayı özlemişim bunu fark ettim ama burası çok rahatsız  gözlerim uykuya yenik düştü ve kendimi uykunun güvenli kollarına bıraktım

Sabah doktorların gelmesi ile uyandım
"Bugün tedaviniz başlayacak " diyip elindeki dosyaya birşeyler karalardı ve hemşireye birşeyler söyleyip uzayın yanına gitti

"Birazdan yemek servisi başlayacak sonra bu ilaçları içeceksin tamammı" dedi bu cehenneme yanlışlıkla düşmüş bir melek gibi olan hemşire
Sevimlice gülümseyip ilaçları masaya bıraktı ve uzaklaştı buradan kurtulmam gerek insan burda iyileşmez daha kötü hasta olur ama nasıl kaçacaktım buradan kaç gün dayanabilirim buraya bilmiyorum gün geçtikçe daha kötü oluyorum diğer hastalara benzemekten çok korkuyorum

Bu cehennemde 5. Günüm 5 gündür tek kelime bile etmedim edemedim kelimeler çıkmıyor ağzımdan
Yine çok korkunç bir kabus ile kan ter içinde uyandım ve istemsizce çığlık attım ve uzay yerinde sıçradı parmaklığa yaklaşarak

"Hey iyimisin"
Dedi derin bi nefes aldım ve

"Değilim " dedim konuşmuştım sonunda içimi dökmeliydim çok dolmuştum

"Değilim nefes alamıyorum artık " dedim ve yaklaştım ona

"Yardım et bana ne olur kaçmama yardım et hayat bençm için zaten çok zor bursı işi sahada zorlaştırıyor" bunları söylerken istemsizce akıyordu göz yaşlarım aylar sonra ilk kez ağlıyordum
Ağkadıkça rahatlıyordum uzay tepkisiz beni izliyordu en son derin Bi nefes aldım ve kendimi bıraktım sonrası karanlık
Votleyein ve arkadaşlsrınıza tavsiye edin lüffeen