Karanlığın Renkleri

K.R 2

🌙♥🌙♥

Merya'dan

Yemeklerimiz gelmişti. Şirkette iki sinirli adam bırakarak çıktık. Bir lokantaya gelip yemek sipariş ettik . Karşımda isteksizce yemeğe öcüymüş gibi bakan Mersa'ya seslendim "O öcü değil yemek gerizekalı" o sanki ona yalan söylemişim gibi baktı "Eminim öcü değildir. Çünkü ben öcüleri severim" dedi. Bu dediğiyle göz devirdim. Altı üstü yemekti. Tamam yemekle arası olmaya biliridi ama ona en sevdiği makarnadan yaptırmıştım. Hayatını vitaminlerle geçiremiyeceğini öğrenmeliydi. Karanlığım fısıldadı dedi bunu tüm hayatını vitaminlerle geçiren kız. Yine çıkmıştı işte bir yerlerden gerçek tarafım.

Karanlık beyazı temsil eden insanlar için kötülüğü,sahteliği yani gercek olmayanları temsil eder. Çünkü beyaz herkesin gözünde doğruluğu yol çizmiştir. Ama karanlığın ne demek olduğunu bilen karanlığı tatmış insanlar bunun doğru olamadığını bilirler. Çünkü o insanlar karanlığın ne demek olduğunu bilirler. Karanlık bilinmezliktir ve bilinmezlikten herkes korkar. Kendi hakkımızda bilmediğimizi sandığımız oysaki sadece bilmiyoruz diye kendimizi kandırdığımız gerçeklerdir. Karanlık her zaman için doğruyu söyler. Bunu kendimden biliyorum çünkü benim karanlığım hiç bir zaman bana yalan söylemedi. Her zaman beni doğruya yönlendirdi.

Gözümün önünde sallanan elle kendime geldim.Mersa sırıtmış bir şekilde bana bakıyordu "Sabahtan beri arkamdaki çocukla bakışıyorsun. Tamam biliyorum sen bir yerlere daldın ama çocuk yanlış anladı sana göz kırptı. Sen hâlâ bunu farketmedin. İyi misin?" Demesiyle arkasındaki çocuğa baktım çocuk hâlâ bana sırıtarak bakıyordu. Çocuğa sert bir bakış attım ve gözlerimi devirdim. Mersa'nın neden beni daha önce uyarmadığını merak ediyordum yada etmiyordum. O sırada lokantanın açılan kapısı ve içeri giren Alaz DEMİR ve Duman KARA bütün herkesin ilgisini çekti. Bense sadece aynadan yansımalarını görüp yemeğime odaklandım. Mersa zaten kapının açılmasını bile umursamadı. "Yemeğe daha fazla işgence etmeyi bırak!" "Asıl o bana işgence ediyor."  Diye tısladı. Telefonum sesi kulağıma gelince çantamla büyük bir kavgaya giriştim. Sonunda ben galip geldim ve çalan telefonumu kapanmadan açtım . Kimin aradığına bakmaya fırsatım olmamıştı.

      Karsıdakı sesi dinlemeye başladım "Merya Hanım İzmir'e gelirlerse haber vermemizi istediğiniz kişilerden biri sabah uçağıyla İzmir'e geldi." Bu 'Q' takımından biriydi . O konuşmasını bitirince sabırsızca konustum "kim?"  Sesim yine soğuk ve sert çıkmıştı . Mersa noldu dermişcesine bakıyordu. Ama bana bakan tek kişi Mersa değildi bunu hissediyorum. " Ee şey efendim..Alev Francisco"  bunu baya çekinerek söylemişti. Çekinmesi normaldi. Telefonu bir şey söylemeden kapattım. Yine gelmişti hayatımızı mahveden kadın. Belkide yine kurduğumuz yıkık dökük hayatı mahfetmeye gelmişti.
       
   
      Mersa'nın sorarca bakışlarına cevap olarak "o burda"  demekle yetindim. Anlamıştı elindeki çatal gürültülü bir şekilde yere düşerken etrafda bir kaç bakış bize döndü. Onun siyahları koyulaştı ve bir şey demeden bana kafa selamı verdi. Sakince ayağa kalkıp lokantadan çıktı ama çıkar çıkmaz koşmaya başlamıştı. Masaya para bıraktım ve bende kalktım. Gözlerim bir an  ikiliyle buluştu. Gözlerinde soru işaretleri vardı ikisininde. Umursamadım. Lokantadan çıkıp arabama bindim. Beni rahatlatıcak tek yere sürdüm spor salonuna.

***********

        Küçükken ağladığımda odama kaçardım. Kimsenin ağladığımı görmesini istemezdim ama annem hep görür ve peşimden gelirdi. Ağladığımı ona belli etmemeye çalışırdım. Annem ağladığımı bilir ama anlamamış gibi yapardı. Bana hep güçlü biri olduğumu ve ağlamanın utanılacak bir şey olmadığını söylerdi. Ama hiç bir zaman anlamadı ben utandığım için gizlemiyordum ki ağladığımı. Ben Mersa görüp üzülmesin diye gizlerdim. Annem peşimden geldiğinde hep güzel şeyler oluyordu. Ya yeni bir oyun öğrenirdim, ya yeni bir oyuncağım olurdu, birlikte yemek yapardık ya da dışarı çıkar lunaparka giderdik ....Ben de annemin bir kez peşinden gittim işte o gidiş annemden gidişimdi. Annemin benden gidişiydi. Benim kendimden gidişimdi. O günden sonra birdaha hiç kimsenin peşinden gitmedim. Mersa'nın peşinden bile...