Strings Attached|SaiDa

Chapter 22 : New School Boys

Dahyun's PoV

"Iwasan mo yung mga umaaligid sayo, Sana. Baka makapatay ako, hindi ko din alam pero leche ka nagseselos ako." hindi ko alam kung anung pumasok sa isip kung bakit nasabi ko yun. Basta ang alam ko lang yun ang nararamdaman ko.

"Wala ka namang dapat ipagselos." kalmado parin ang boses niya, ang sarap pakinggan.

"Malapit na hong mag 4pm magready na tayo!" excited na sabi ko na sinang ayunan niya.

Mabilis kaming nag ayos dahil sa totoo lang gusto ko na talagang matutong magcomute di lang dahil dinaig ako ni Yeri kundi dahil kay Sana.

Anlayo ng agwat namin feeling ko. Kase sobrang simple niya lang habang ako wala masyadong alam sa bagay bagay.

"Ano ready ka na? Alis na tayo." sabi niya pagkarating dito sa sala. Tumango lang ako kaya bigla niyang hinawakan ang isang kamay ko na medyo ikinagulat ko.

Naglakad nalang kami papuntang sakayan dahil ang sabi niya malapit lang naman.

A mini bus will transport us, I don't know where is the destination but I don't mind it as long as I'm with Sana.

Hindi ko alam sa sarili ko pero kapag kasama ko siya feeling ko ligtas ako, feeling ko kaya kong gawin ang lahat basta nandyan siya.

"Bakit di pa tayo umaalis?" tanong ko sa kanya. Nakasakay na kami ng mini bus pero di ko alam bakit hindi pa pinaaandar.

"Syempre kailangan munang maghintay ng iba pang pasahero." kalmadong sabi niya. I know, Sana for her calm voice. Yung iba kaseng kalmado ang boses mukha namang nanlalandi di tulad niya bumagay sa kanya ang cute pa nga.

"Kailangan ba talagang maghintay pa? Antagal naman." nakasimangot na sabi ko.

"We don't own the bus, pasahero tayo remember? Kailangan talagang maghintay ng pasahero kase kung aalis agad ng walang laman ang sasakyan walang kikitain yung driver." mahabang explain niya.

Napasimangot lang ako ng wala sa oras ganito pala kapag nagkucomute.

Naghintay nalang ako maya maya rin maraming pasahero na ang sumakay sa bus kaya umandar na ito.

"Ahm, pwede ko na ho bang makuha bayad niyo?" tanong nung nakauniform na nagtatawag ng pasahero kanina.

Kumuha ako ng pera ko sa wallet ko, pero iaabot ko na sana yung pera ng pigilan ako ni Sana.

"Ako na." walang kagatol gatol na sabi niya at inabot dun sa lalaki yung smaller bill na nilabas niya.

Pag alis nung lalaki agad ko siya tinanong.

"Bakit di mo ko hinayaang magbayad dun?" nakapout na tanong ko.

"Maawa ka naman, wala silang panukli sa 1k won. Tandaan mo, Dahyun kung alam mong magkucomute ka lang dapat laging may smaller bills even coins sa pocket o wallet mo." pangarap niya sa akin.

Tumango lang ako at sumandal sa kanya.

Ngayon mas naisip ko kung anol ang pagitan namin. Siya, lumaki siyang simple na maraming alam sa lahat ng bagay at marami na siyang experience. Habang ako buhay prinsesa na walang alam sa normal na pag ikot ng  simpleng buhay sa mundo.

---

Kahit may asawa na ko, may pasok parin naman ako. Nag aaral parin ako 1st year college palang kaya ako.

Monday at nauna na kong umalis kay Sana sa bahay syempre di naman kase pwedeng magkasabay.

Pagbaba ko ng parking lot prente akong naglakad papasok ng main campus.