Dancing with my Angels and Silencing my Demons

Κεφάλαιο 7

Το τραγούδι του κεφαλαίου είναι το Iris των Goo Goo Dolls

Πρέπει να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι χαίρομαι που έφυγα. Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ τι έκανε τον Άντριαν να με φέρει εδώ τόσες ώρες νωρίτερα αλλά χαίρομαι που το έκανε. Οι σκέψεις μου είναι μπερδεμένες όπως τα ακουστικά μου. Γελάω με τη σκέψη μου αλλά η αναλογία είναι τέλεια. Ξέρω ότι αν προσπαθήσω αρκετά θα τις ξεμπλέξω αλλά δεν έχω υπομονή και απλά τραβάω τυχαία κομμάτια που τις κάνουν να μπλέκονται περισσότερο ή προσπαθώ να τα σκεφτώ όλα ταυτόχρονα καταλήγοντας εκεί από όπου άρχισα με ένα κουβάρι από σκέψεις - ακουστικά και καμία λύση.

Περνάει αρκετή ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι με κοιτάει επίμονα. Θέλω να τον ρωτήσω γιατί αλλά δεν βρίσκω το θάρρος. Δεν ξέρω πώς θα καταφέρουμε να συνεργαστούμε. Έχουμε κοινό στόχο, έτσι νομίζω αλλά ο τρόπος μας διαφέρει. Εκείνος πεθαίνει για μια καλή μάχη είμαι σίγουρη αλλά εγώ δεν ξέρω να πολεμάω. Ποτέ δεν μπόρεσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου ούτε σωματικά ούτε πνευματικά και αυτό είναι που με αγχώνει περισσότερο. Είμαι σίγουρη ότι θα είμαι περισσότερο βάρος παρά βοήθεια σε αυτό το ταξίδι... Κάθε μου κίνηση θα χειροτερεύει τα πράγματα για τον Κάιλ, κάθε μου λέξη θα τον φέρνει πιο κοντά στο θάνατο..."Άλισον" λέει απαλά. Ανοίγω τα μάτια μου. "Σε ξύπνησα;" ρωτάει. Το κατσούφιασμα στο πρόσωπό του με κάνει να αναρωτιέμαι ποιο είναι αυτό το αγόρι απέναντί μου και τι έκανε στον σαρκαστικό και κατά πάσα πιθανότητα κακό Άντριαν που γνώριζα. "Όχι, δε κοιμόμουν." λέω. Η έκφρασή του χαλαρώνει σαν η απάντησή μου να τον ανακουφίζει. Πώς είναι δυνατόν ο Άντριαν να ανησυχεί μήπως με ξύπνησε; Αρχίζω να ζυγίζω στο μυαλό μου την περίπτωση απαγωγής του από εξωγήινους όσο είχα τα μάτια μου κλειστά. "Ήθελες κάτι;" Η ερώτησή μου βγαίνει πιο απότομη από ότι σκόπευα και το κατσούφιασμα επιστρέφει στο πρόσωπό του. "Όχι, άσ' το" λέει και μου γυρνάει την πλάτη κοιτώντας έξω από το παράθυρο του αμαξιού. "Συγγνώμη. Πες μου τι ήθελες." λέω προσπαθώντας να κάνω τη φωνή όσο το δυνατόν πιο απαλή και ήρεμη. Γυρνάει ξανά προς το μέρος μου και για μια στιγμή διστάζει. "Σου είπε ποτέ ο Κάιλ για τη Φιντέλ;" "Ναι. Μου μίλησε λίγο πριν φύγει." Η έκφρασή του είναι ανεξιχνίαστη."Μήπως μίλησε για κάποιο συγκεκριμένο μέρος; Κάτι σημαντικό για αυτόν; Πού θα πήγαινε;" Η συζήτηση παίρνει τελείως διαφορετικό δρόμο από αυτόν που φανταζόμουν αλλά προσπαθώ να μην το δείξω. Είπε που θα πήγαινε; Όχι. Ούτε μίλησε για κάποιο μέρος συγκεκριμένα. Δεν ξέρω καν αν έχει συγγενείς ή σπίτι εκεί. Γνέφω αρνητικά. "Άρα δεν έχουμε κανένα στοιχείο." "Κανένα απολύτως" Ακριβώς τη στιγμή που τελειώνω τη φράση μου το κινητό μου τρίζει και ακούγεται ο ήχος μηνύματος.