Dancing with my Angels and Silencing my Demons

Κεφάλαιο 1

 "Άλισον!! Έλα κάτω ΤΩΡΑ!! Θα χάσεις το σχολικό! Αμάν πια!" ούρλιαξε η μητέρα μου από την κουζίνα. "Ναι, μαμά." της απάντησα ήρεμα και έπιασα την τσάντα μου. Αφού έφτασα τρέχοντας στο σχολικό, έκατσα και έβαλα τα ακουστικά μου. Αλλά όπως πάντα δεν έδωσα προσοχή στη μουσική γιατί η σκέψη μου ταξίδευε... Αναλογίστηκα τη ζωή μου: Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα, κάθε μέρα το ίδιο άγχος για να είμαι καλή στα πάντα, να μην απογοητεύσω κανέναν! Να είμαι καλή φίλη και καλή μαθήτρια και καλή παρέα. Απλά ΔΕΝ τα μπορώ όλα μαζί ,με πνίγουν, όπως αυτή η μικρή άγνωστη πόλη πνίγει τα όνειρά μου. Καθώς πλησιάζουμε στο σχολείο πνίγω τις σκέψεις μου και βάζω ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

Περπατάω στους διαδρόμους σαν φάντασμα και εύχομαι να μπορούσα να ξεφύγω από όλους και από όλα και να ζήσω. Πρώτη ώρα έχουμε αγγλικά, το αγαπημένο μου μάθημα! Δεν είναι ότι λατρεύω τις ξένες γλώσσες, όχι αυτό είναι ψέμα όντως τις λατρεύω αλλά δεν είναι αυτό που με κάνει να λατρεύω συγκεκριμένα τα αγγλικά. Η καθηγήτρια αγγλικών είναι απλά καταπληκτική. Είναι μια 40χρονη γυναίκα από τη Σκοτία η οποία είναι το πιο φοβερό άτομο που γνωρίζω. Της αρέσει η παλιά μουσική και τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας και βλέπει και το αγαπημένο μου Doctor Who (τη μακροβιότερη βρετανική σειρά επιστημονικής φαντασίας). Γενικά, η Μις Κάμπελ ξέρει πως να κάνει το μάθημα της ενδιαφέρον αλλά και να εμπνεύσει τους μαθητές της και είναι η μόνη μου ελπίδα να επιβιώσω την υπόλοιπη μέρα. Αλλά δυστυχώς το μάθημά της περνάει πολύ γρήγορα και χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι ήδη στο δρόμο για το επόμενό μου μάθημα. Οι υπόλοιπες έξι ώρες περνάνε αργά και βασανιστικά μα ευτυχώς περνάνε.

Γυρνώντας στο σπίτι τρέχω στο δωμάτιό μου πριν γυρίσει η μητέρα μου γιατί αν με δει θα αρχίσει πάλι να φωνάζει για τα πράγματα που δεν έχω κάνει και δεν το αντέχω. Κλείνω την πόρτα πίσω μου και αναστενάζω. Επιτέλους! Αυτή η μέρα είχε τελειώσει και ευτυχώς για μένα ήταν Παρασκευή. Τώρα έχω όλο το απόγευμα ελεύθερο και δε χρειάζεται να διαβάσω για την επόμενη μέρα. Ανοίγω τον υπολογιστή μου και βάζω μουσική για να καλύπτει τις φωνές που πολύ σύντομα θα αρχίσουν να έρχονται από κάτω όταν γυρίσουν οι υπόλοιποι. Διαλέγω την λίστα με τα πιο καταθλιπτικά τραγούδια που έχω κατεβάσει γιατί απλά αυτά με εκφράζουν τώρα και κατά κάποιο τρόπο με ηρεμούν. Είμαι έτοιμη να ανοίξω το βιβλίο μου όταν προσέχω ένα μήνυμα στην αρχική μου σελίδα. Ο Κάιλ Ίβενσον σας έστειλε μήνυμα. Περίεργο. Ο Κάιλ είναι ένα από τα πιο όμορφα αγόρια του σχολείου και πολύ καλός και ευγενικός με όλους. Και μαζί μου είναι πού ευγενικός ( μου ανοίγει την πόρτα καμιά φορά και τέτοια) αλλά δε μου έχει μιλήσει ποτέ. Ανοίγω το μήνυμα: "Γεια σου, Άλισον. Με θυμάσαι; Είμαστε στην ίδια τάξη στα αγγλικά με την Μις Κάμπελ." Χμμμ ενδιαφέρον...  "Γεια σου, Κάιλ. Ναι, σε θυμάμαι. Τι κάνεις;" "Καλά είμαι. Δεν σε είδα πολύ καλά στην τάξη σήμερα και ανησύχησα!" Ανησύχησε για μένα; Πραγματικά νοιάστηκε για το πως είμαι!! Πάνω όμως που ετοιμάζομαι να του απαντήσω μια δικαιολογία για να τον καθησυχάσω ακούω κάποιον να ουρλιάζει το όνομά μου.