Dancing with my Angels and Silencing my Demons

Κεφάλαιο 8

Όταν ανοίγω τα μάτια μου ο ήλιος ίσα που έχει αρχίσει να ανατέλλει αλλά ο Άντριαν είναι ήδη ξύπνιος. "Άντε άμα το πάμε έτσι ούτε του χρόνου δε θα φτάσουμε. Σήκω." Η κλασική πλέον συμπεριφορά του Άντριαν έχει επιστρέψει. "Γιατί τι ώρα είναι;" λέω και ταυτόχρονα ρίχνω μια ματιά στο ρολόι μου. Λέει 3.34 πμ. Αποκλείεται. Ο Άντριαν παρατηρεί το όλο απορία βλέμμα μου και λέει "Η ώρα στη Φιντέλ κυλάει διαφορετικά. Δε θα βγάλεις άκρη ούτε με το ρολόι σου ούτε με το κινητό. Μόνο το μεγάλο ρολόι λέει τη σωστή ώρα με τα δεδομένα του χωριού." Ενδιαφέρον. "Χμμ" του απαντάω και συμμαζεύω τα πράγματά μου  για να συνεχίσουμε το περπάτημα. Το κινητό μου τρίζει. Τικ Τοκ Τικ Τοκ Προσπαθεί να με αγχώσει. Αυτός είναι ο μόνος της σκοπός, να με αγχώσει για να μη μπορώ να σκεφτώ καθαρά αλλά τα καταφέρνει. Οι σκέψεις μου ταξιδεύουν στον Κάιλ και το στομάχι μου σφίγγεται όταν η εικόνα ενός Κάιλ ματωμένου και βασανισμένου εμφανίζεται στο μυαλό μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεφυσάω. Ο Άντριαν με κοιτάζει σαν να ετοιμάζεται να ρωτήσει κάτι αλλά δεν το κάνει γιαυτό μιλάω εγώ. Αν μείνω λίγο ακόμα στις σκέψεις μου θα τρελαθώ στα σίγουρα. "Μήπως πεινάς;" ξεκινάω με τα πιο απλά για να φτάσω σε αυτά που πραγματικά θέλω να ρωτήσω. "Όχι, εντάξει είμαι." λέει και ο τόνος του δεν είναι επιθετικός όπως πριν. Θα έδινα τα πάντα για να βρεθώ για λίγο στο μυαλό του και να καταλάβω πως δουλεύει. Ποτέ δεν μου ήταν δύσκολο να διαβάσω τους ανθρώπους, όχι με ακρίβεια , φυσικά, αλλά είχα έστω και ένα μικρό στοιχείο για ότι συνέβαινε στο μυαλό τους αλλά με τον Άντριαν δεν έχω ιδέα. Οι αλλαγές στη διάθεση του είναι γρήγορες και ανεξήγητες. Μία εικόνα του Κάιλ να με κοιτάει από μακριά πετάγεται στο μυαλό μου και ξαφνικά χάνω την όρεξή μου για ερωτήσεις. "Άντριαν μίλησε μου σε παρακαλώ. Πες οτιδήποτε θέλεις ακόμα και βλακείες. Αν μείνω λίγο ακόμα στις σκέψεις μου θα τρελαθώ!" Το εννοώ. Δεν με νοιάζει αν θα μου λύσει τις απορίες μου, το μόνο που θέλω είναι να μιλάει για να με αποσπάει από τις μακάβριες σκέψεις μου σχετικά με τον Κάιλ.

Η στάση του σώματος του αλλάζει και για μια στιγμή φαίνεται σφιγμένος. Περιμένω να μου φωνάξει που γκρινιάζω και τον ενοχλώ αλλά αυτός απαντάει: "Αυτό που ζητάς είναι πρακτικά αδύνατον. Εγώ δε λέω ποτέ βλακείες!" λέει και μου χαμογελάει. "Λες συνέχεια βλακείες Άντριαν. Παραδέξου το!" απαντάω παιχνιδιάρικα. Ένα ψεύτικο κατσούφιασμα εμφανίζεται στο πρόσωπό του και με αρπάζει από τη μέση. Αρχίζω να τσιρίζω και να τον χτυπάω απαλά για να με αφήσει κάτω αλλά δεν τον σταματάει τίποτα. Με βάζει στον ώμο του με το κεφάλι μου να κοιτάει προς τα πίσω. "Έλα!! Άσε με κάτω!!" του γκρινιάζω. "Μόνο αν πεις ότι δε λέω βλακείες." "Ποτέ!" απαντάω και εκείνος αρχίσει να χοροπηδάει τραντάζοντάς με. "Εντάξει εντάξει!! Παραδίνομαι. Δεν λες ποτέ βλακείες." λέω και με αφήνει επιτέλους κάτω. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει πιο πριν αλλά τώρα είμαστε μόνο μερικές εκατοντάδες μέτρα από την μεγαλοπρεπή αψίδα που σηματοδοτεί την είσοδο στο χωριό. Λίγα λεπτά αργότερα ακούω το μελωδικό χτύπο του ρολογιού στο κέντρο του χωριού. Και τότε η ιδέα με χτυπάει σαν κεραυνός στο κεφάλι. Η σωστή ώρα! Στη Φιντέλ μόνο το κεντρικό ρολόι έχει τη σωστή ώρα εκεί πρέπει να πάμε. Το λέω στον Άντριαν και φαίνεται έκπληκτος! "Είσαι απίστευτη! Τελικά, χαίρομαι που είσαι τόσο μεγάλο σπασικλάκι." Του ρίχνω κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι βλέμμα που σκοτώνει αλλά αυτό γελάει. Το κινητό μου τρίζει για άλλη μια φορά. Κάθε λεπτό που περνάει έχει σημασία αλλά τα επόμενα πέντε ακόμα μεγαλύτερη αφού θα είναι και τα τελευταία. Πέντε λεπτά. "Πέντε λεπτά. Μας δίνει πέντε λεπτά." λέω με τρεμάμενη φωνή στον Άντριαν και αρχίζουμε να τρέχουμε.