Dancing with my Angels and Silencing my Demons

Κεφάλαιο 9

Σχολείο λοιπόν! Καθώς ετοιμάζομαι δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου: Δε θα είμαι αόρατη! Αυτός ο κόσμος είναι μία νέα αρχή, μια ευκαιρία να ταιριάξω κάπου και δε θα την πετάξω. Στο προηγούμενο σχολείο μου προσπαθούσε να είμαι ανώνυμη. Δεν ήθελα να τραβήξω την προσοχή κανενός για να μη με σχολιάσει κανείς. αυτό που δεν καταλάβαινα είναι ότι ούτως ή άλλος ο κόσμος θα σχολιάζει άρα καλύτερα να με σχολιάζουν επειδή κάνω αυτό που θέλω. Έβαλα το στενό μου τζην και ένα μπεζ πουλόβερ και έφτιαξα τις καστανές μου μπούκλες για να μην πετάνε και γύρισα πίσω στο σαλόνι για να συναντήσω τον Άντριαν. "Τι ώρα είναι;" ρωτάω γιατί δεν έχω ιδέα πόση ώρα ήμουν αναίσθητη στον καναπέ αλλά γνωρίζοντας πως έχουμε αργήσει για το σχολείο. "Δέκα και μισή αλλά τα μαθήματα εδώ είναι απογευματινά." με ενημερώνει. "Τώρα θα πάμε στο 'δημαρχείο' ,ας πούμε, της Φιντέλ για να γίνεις επίσημα άγγελος και να γραφτείς στο σχολείο." "Εντάξει"  Η αλήθεια είναι πως είμαι κάπως αγχωμένη. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στα πανέμορφα σοκάκια που διασχίζουμε για να φτάσουμε στη μεγάλη πλατέα του ρολογιού. Ένας κόμπος εμφανίζεται στο λαιμό μου αλλά τον καταπίνω. το κλάμα δε θα βοηθήσει σε τίποτα, το μόνο που θα κάνει είναι να μας καθυστερήσει και να θολώσει τις σκέψεις μου. Νιώθω τα δάχτυλα του Άντριαν να πλέκονται με τα δικά μου, πάω να τα διώξω αλλά δεν το κάνω γιατί τα χρειάζομαι εκεί να ου δίνουν δύναμη. Μπαίνουμε σε ένα επιβλητικό κτήριο που μοιάζει να έχει χτιστεί αιώνες τώρα. Οι χοντροί πέτρινοι τοίχοι ,τα μαρμάρινα πατώματα ,τα περίτεχνα διακοσμητικά από υλικά που δεν αναγνωρίζω και τα μεγάλα ξύλινα γραφεία με κάνουν να νιώθω ότι μπήκα σε παλάτι και περιμένω να δω γυναίκες ντυμένες με μακριά φορέματα. Προς μεγάλη μου έκπληξη οι άνθρωποι που βλέπω είναι το άκρο αντίθετο του χώρου, ντυμένοι με μοντέρνα ρούχα και με κινητά και υπολογιστές στα χέρια τους αλλά δε θα έπρεπε να εκπλήσσομαι αφού οι δύο άγγελοι που γνώριζα μέχρι πριν λίγο ήταν απόλυτα φυσιολογικοί άνθρωποι (αν εξαιρέσεις ότι ήταν άγγελοι). Έχουμε σταματήσει μπροστά από ένα γραφείο και μία γλυκιά ξανθιά κοπέλα μιλάει με τον Άντριαν όση ώρα εγώ επεξεργάζομαι το χώρο. "Μου λέτε πως η δεσποινίς είναι γεννημένη άνθρωπος αλλά ξύπνησε το χάρισμα;" ρωτάει η κοπέλα με την αμφισβήτηση εμφανή στο πρόσωπό της. "Ναι και μπορώ να το αποδείξω." απαντάει ο Άντριαν με αυτοπεποίθηση. "Μα αυτό δεν έχει συμβεί εδώ και δεκαετίες." συνεχίζει η κοπέλα "Η γνώμη σου δεν έχει καμία σημασία. θα μπορούσες λοιπόν να μας δώσεις το χαρτί του ραντεβού για να δούμε τον υπεύθυνο;" Ο Άντριαν έχει αρχίσει να εκνευρίζεται. "Πολύ καλά. Ο κ.Ντέιβιντσον είναι έτοιμος να σας δει. Περάστε." λέει και δείχνει προς τις σκάλες.