Kördüğüm

''Tekrar hoş geldin yalnızlığım..''

* 

‘’Beni hala seviyor musun?’’dedi Kerem ellerini ellerimin üstüne koyarken.

Ellerimi hızlıca çektim ve evin kapısını açtım.Arkama baktığımda Kerem evi dağıtmaya başlamıştı.Kendimden emin değildim,hem de hiç.Yeniden birlikte olabilir miydik ondan da emin değilim. ‘’İnsan ne yaparsa yapsın ne isterse istesin asla gerçeklerden kaçamaz.Ben bir seferliğine kaçtım gerçeğimden,gerçeklerden korktuğum için..Benim gerçeğim Kerem’di ve ben ondan kaçtım..Duygularımı anlayamıyorum artık,ne hissettiğimin,ne düşündüğümün..Zaten artık bir önemi yok.Biz diye bir şey varsa da bitmiş artık..Arkamızdan sadece ‘’anılar’’ kalmış..Buruk anılar..Ben her şeye rağmen yine de seviyorum.Yineden.Seviyorum.’’

Taksi gelince elimi havaya kaldırdım,son kez arkama bakarken evden cam-çerçeve kırılma sesleri geliyordu.Geri önüme döndüm ve taksiye bindim.

‘’Nereye?’’

‘’Ataşehir’e.’’

Telefonuma bakmak için elimi cebime attım fakat yoktu,çünkü çantamda dahil her şey Kerem’in arabasında kalmıştı.Of’ladım.Bir bu eksikti.Cihan ho- pardon babamlara gitmek istemiyordum çünkü Melis ne olduğunu falan soracaktı ve şuan gerçekten bunlarla uğraşacak ne vaktim vardı ne de aklım.Zaten annemlerde Gölyazı’dalardı,haftasonu rahatça kafamı dinlendirebilirdim.Eve vardığımızda taksi parası almak için eve gittim.Neyseki yedek anahtar paspasın altındaydı.Anahtarla kapıyı açıp içeri girdim,parayı taksiye uzattım.Eve geldiğimde kendimi direk yatağa atıp huzur dolu bir uykuya koyverdim kendimi.Huzurla gözlerimi yeni bir sabaha açtım.Huzurla demiştim çünkü kendimi rahat ve huzur dolu hissediyordum,nedensiz bir şekilde.Kalktım,üstümü değiştirdim.İyi ki haftasonuydu.Yoksa okula falan gitmezdim herhalde.Kahvaltı  yapmak için aşağıya indiğimde canımın kahve içmek istediğini fark edip ısıtıcıyı çalıştırdım.Kahvemi içerken telefonumun hala Kerem’de olduğunu fark ettim.Bu arada kapı çalmaya başladı.Sabah sabah kim olabilirdi ki?Kapıyı açtığımda karşımda Kerem’i gördüğümde şaşkınlıkla gözlerimi açtım.Hatta bir iki kere oldu bu.

‘’Ya canım o kadar heyecanlanma.’’dedi gözlerini devirerek.

‘’Efendim?’’dedim anlamamazlıktan gelerek.

‘’Bence anladın.’’dedi ve eliyle telefonumu uzattı.Tam alıcakken geri çekti ve kahkaha attı.

‘’Ne yapıyorsun sen?’’dedim sinirle.

‘’Seninle dalga geçiyorum.’’dedi gülerek.

‘’Neden?’’

‘’Çünkü aynısını sen bana yaptın.’’dedi gülümsemesini soldurarak.

‘’Yapmadım Kerem.’’dedim kendimi savunmaya çalışarak.

‘’Yaptın Gölyazı elması.Her neyse telefonun.’’Telefonumu uzattı ve elinden kaptım.Bu hareketime gülmeye başladı ve arkasını dönüp uzaklaştı.Ne yani hiçbir şey olmamış gibi mi davranacaktık.Hiç sevgili olmamış gibi.Nedensizce arkasından boş gözlerle onu seyrettim.Seyrettim.Kapıyı kapatıp içeriye geçtim,elime günlüğümü alıp yazmaya başladım.

‘’Ne hissetmem gerek?Ne hissediyorum..Hiçbirini bilmiyorum.Ne bildiğimi de bilmiyorum.Sadece gitmek istiyorum,uzaklaşmak..Hiç kimseyi görmemek,düşünmemek.Kerem’i hele hiç görmemek.Bana neden böyle davrandı bilmiyorum.Galiba benim yüzümden,eğer orada ona’’evet’’ deseydim bunların hiçbiri başımıza gelmeyecekti,ama eğer ‘’evet’’ deseydim kendimi kaybedecektim..Hiç bulmamak üzere.Eğer bir insan başka birini severse kendini asla değiştirmemeli.Ne olursa ne biterse bitsin.Bende Kerem’in bana yaptığını yapıcam,hiçbir şey olmamış gibi davranıcam..’’