Hayata Tutunuyorum Anne

Bölüm 1

Sabah ışıklarının odama girmesiyle gözlerimi açtım.Kuş cıvıltılarının bana günaydın demesiyle gözlerimi ovuşturup yatağın içinde biraz oyalandım.Güneşin parıltısı odama huzur verircesine bir itinayla güzellik katıyordu.

Yeni bir güne merhaba demiştim.Her sabah annem beni uyandırırdı;yanaklarıma güzel bir öpücük kondurarak "Hadi uyan bakalım uyuyan güzel." diyerek beni uyandırmak isterdi.

Ama tabi biraz uykucu olduğum için "Anne beş dakika daha" deyip yorganı başıma çekerdim.Annemde beni gıdıklamaya başlardı.En sonunda anneme yenik düşerek "Taman dünyanın en tatlı annesi"deyip annemin ellerinden kaçardım.

Onun bana olan sevgisi bazen o kadar çok hoşuma gidiyordu ki "İyikide annemsin"diye içimden geçiririm.Onun beni öpücüklerle uyandırmasını dünyada hiçbir şeye değişemeyeceğim hazinelerden bir tanesi olarak görüp, o öpücüklerin sahibi olduğum için her gün Rabbime şükürler ediyorum.Bu hayatta en değerli varlığımız annemiz değil midir sonuçta?Tabiki de babamızda.:)

Fakat bu sabah annemin o güzel öpücükleriyle uyanamamıştım.Beni neden uyandırmamıştı acaba? Bana uykucu diyene bakın hele.
Acaba ben mi erken kalktım diye düşünmüştüm ama saate baktığımda saatin 10.00 olduğunu gördüm.Babam çoktan işe gitmiştir deyip yatağımdan kalktım.

Lavaboya gittim ve elimi yüzümü yıkadım.Uykulu ve dağınık saçlarıma bakarak istemsizce güldüm.Aynı çocukluğumdaki gibi ayıcıklı pijamalar ve o dağınık saçlar...
Düşüncelerimden sıyrılarak banyodan çıktım.

"Anne!Bak uyuyan güzel uyandı da güzeller güzeli annesi halen uyuyor.Uyansan mı acaba?" diyerek gülüyordum.Tekrar "Anne!" diye seslendiğimde yanıt alamayınca odasına doğru ilerledim.

Odanın kapısının önüne geldiğimde annemin halen uyuduğunu gördüm.Bu esnada annemin makyaj yaptığı aynanın önünde duran fotoğraf gözüme çarptı.Bu bizim annem ve babamla çekildiğimiz fotoğraftı.Elime alıp o zamanki bebek olan halime bakarak gülümsemeye başladım.Babamın yanında da bir adamla kadın vardı.Onlarında ellerinde bir bebek vardı.O erkekti, maviler içinde gülümseyerek annesinin saçlarını çekerken çekilmişti fotoğraf.Bende pembeler içindeydim hiç kuşkusuz.Tabikide üzerimde yine ayıcıklar vardı.:)

Babama kim olduklarını sorduğumda Mustafa amca ve Meltem teyzenin olduğunu söylemişti.Maviş gözlü bebiş benden 3 ay önce doğmuş.Tabiki o da Ali oluyordu.Babamlar eskiden beri arkadaşlarmış.Ama benim Ali'yle tanışmam tesadüf eseri okulda olmuştu.Daha sonrada ailelerde birbirini tanıyınca Ali'yle olan dostluğumuz başlamış oldu.Tabi ilk tanıştığımız zamanları saymıyorum.

Bu sırada yerde bir kol düğmesi dikkatimi çekmişti.Yerden alıp baktığımda babamın böyle bir kol düğmesi olmadığına emindim.Özel tasarım gibi duruyordu.Gerçekten kiminse çok zevkli biri olmalıydı.Belkide babam kendine yeni yaptırmıştır diye düşünerek masanın üzerine bırakıp annemi uyandırmak için yanına gittim.

Halen uyuyordu.O kadar tatlı ve masum bir şekilde uyuyordu ki anlatamam.O benim meleğimdi.O kadar güzeldi ki bakmaya kıyamıyordu insan.Tabi annem güzel olunca bende doğal olarak güzel oluyorum,kendimi övmek gibi olmasın da gerçekten de güzelim ya..:)

Annemin o güzel saçlarını geriye iterek yanağına bir öpücük kondurdum.O kadar çok terlemiştiki boynunda ki ter taneleri belli ediyordu."Dünyanın en tatlı meleği hadi uyan."dedim.

Ama hiç bir yanıt alamadım.Annemin yanağına dokunarak "Anne!.Hadi uyan ama!."diyordum ama annem hiç kıpırdamıyordu.Biraz korkup ürpermiştim.Annemi sarsarak "Anne!."diye bağırıyordum ama hiçbir tepki yoktu.

Korkuyordum.İçimdeki korkudan dolayı ellerim titriyordu.Gözyaşlarım kendiliğinden yanağımdan süzülüyordu."Anne hadi bak eğer şaka yapıyorsan seninle bir daha konuşmam.Ne biçim şaka bu."diyordum ama yine bir yanıt yoktu."Anne!..Nolur şaka yapıyorum de..."diyordum hıçkırıklarımın arasından.

Annem nefes almıyordu bense çaresizce omuzlarından tutarak "Anne hadi kalk ne olur."demiştim bir umutla.

Ama annem cevap vermiyordu ve nabzına baktığımda ise nabzı atmıyordu.

Ne yapacağımı bilemeyerek salona koşup 112'yi aradım.O kadar kötüydümki ellerim titriyordu.Telefon ellerimden düşmüştü.Hıçkırıklarımın arasında arayabilmiştim.

Bir umutla annem uyanır belki diyerek annemin yanına koşar adımlarla gelmiştim."Anne ne olur uyan artık!Seni üzmeyeceğim söz veriyorum. Anne ne olur uyan."Kelimeler yetersizdi.Hemde herşey için.

Annem uyanmıyordu.Gözyaşlarımın içinde boğulurken anneme sarıldım ve onun gibi sonsuza dek uyumak istedim.
Kalbimin benden ayrıldığını hissettim yanlız ve aciz.Ama anneme hiçbir şey olamaz diye düşündüm.O beni bırakmaz ve bırakamaz.

"Anne ne olur uyan"cevapsız ve acı verici.Yüreğimin acıdığı ama ilacı bulunamaz bir acı olduğunu bilmek ise kahredici.Kapının çalmasıyla kapıya doğru koştum ve hıçkırıklarımın arasında kapıyı açtım.

Ambulans gelmişti.Ekiptekiler hemen içeri girdiler.Annemin yanına koştuk ilk müdahaleyi yaptılar fakat hiçbir cevap alamıyorlardı.Annem uyanmıyordu.Ne olur bu bir rüya olsun diye içimden geçiriyordum.Ama rüya değildi işte..

Gözyaşlarımın içinde boğulurken en yakın arkadaşım olan Ali'yi aradım.Hemen gelmesini istedim.Bana sorular sorunca neden ağladığı mı sorunca cevap veremedim ve telefonu kapattım.Babamı aradım.Babama ne diyeceğimi bilemedim ve ağlayarak;

"Baba annem!..Ne olur eve gel!"demiştim.Telefon ellerimden kayıp gitmişti.

Sağlık çalışanları anneme müdahale ederken ayakta çok zor duruyordum ve Ali'nin gelişini zorlukla görebilmiştim.Ama görüntü çok karanlıktı tam da seçemiyordum.

Titriyordum ve nefesim kesiliyordu.Krizim tutmuştu lanet olsun ki.Artık hiçbir şey göremez hale geldim.

"Anne beni bırakma"diyebilmiştim ve biraz sonra birinin kollarına düştüğümü hissettim.

Ne oluyordu böyle.Anlamak zor.Annem ölmüş müydü şimdi.Yoksa sadece bir kabus muydu?Annem beni bırakmaz ki..O bana kıyamaz,beni bırakıp gitmez ki..

🎈Arkadaşlar umarım girişi beğenmişsinizdir.Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum.Kendinize iyi bakın.🎈