Unutulan

 

   Kimdim ben?

   Bazen kimse...

 

   Bazen herkes...

   

   Çoğunlukla koca bir boşluk.

O boşlukta yeşeren duygular. Karanlık bakışlarla sönen umutlardım ben.

   Gördüklerimin hayal, duyduklarımın yalan, hislerimin yalnız olduğu bir dünyada; kendini bulmaya çalışan ve bulamayacağından emin olan küçük bir kızdım ben.

   Gittikçe kirlenen ve aydınlığını yitirmiş olan dünyada, büyümeye niyeti olmayan küçük bir kız...

   Duygularının, karanlık bakışlar ve maskeli suratlar tarafından, iyice ruhuna gömüldüğü küçük bir kızdım ben.

  Neredeyse her gün ağlayan, ağlarken cenin gibi kıvrılıp gözlerini dizlerine bastıran, dökmediği her bir gözyaşı ruhunu asit misali eriten, günden güne tükenendim ben.

   Kendini ait hissettiği tek yer hayalleri olan; ruhunun, kontrol edemediği duygular yüzünden kalbine düşman olduğu kızdım ben.

  Duygularını kimselere göstermeyenlerden korkan, buna rağmen hayatla verdiği savaşın izlerini yüzünde taşımayan kızdım ben. Duygularını en iyi gizleyen, sadece yalnız olduğunda karakteri sivrilendim ben.

  Çatlamış ve yıpranmış kabuğun içindeki sert kayaydım ben.