Jason
Ik was onderweg naar Joel om een snel bezoekje te brengen.
Ik wou niet nog langer wachten, om de trauma voor zijn familie te besparen was ik niet vanplan om een kogel door zijn hoofd te schieten waar ze bij waren.
Ik ging hem naar een afgelegen plaat brengen, weinig kans dat ze hem daar vinden
De zon was naar onder aan het gaan wat perfect was.
Ik zat er niet op te wachten dat iemand me zag terwijl ik met Joel in de auto zat.
Dat zou alles fucken, en ik had geen zin in de politie.
Ik reed op Joel zijn oprit en nadat ik de auto parkeerden stapte ik uit.
De buurt was stil, perfect.
Ik deed mijn linker hand in mijn broekzak en met mijn rechter hand drukte ik op de deurbel.
Joel opende de deur verbaasd. "Je zei nog drie dagen." Zijn stem was stil.
"Ik ben niet hier om je te vermoorden."
Nu zag ik hem een beetje ontspannen. "Waarom dan wel?"
"We gaan een stukje rijden, ik moet je een paar dingen vertellen." Ik draaide mijn hoofd naar mijn auto waarna ik Joel weer aankeek.
"Ik kan niet zomaar weggaan, het is mijn zoontje zijn verjaardag." Hij keek naar binnen om zeker te weten dat niemand aan het meeluisteren was.
Ik leunde tegen de muur en zag dat twee kinderen die binnen stonden mij bang aankeken.
Ik keek terug naar Joel en hij keek me aan met hopende ogen.
Het is een schande wanneer mensen het licht in mij proberen te zien.
"Luister, je kan ofwel in de auto stappen en ik rijd wat rond en praat wat met je en daarna breng ik je weer thuis alsof er niks is gebeurd. Of," ik stopte voor een moment en keek naar zijn kinderen.
"ik schiet een kogel door je hoofd waar zij bij zijn."
Hij volgde mijn blik en zag dat zijn kinderen ons nu aan het aanstaren waren.
Na dat hij zei tegen zijn kinderen dat ze weg moesten gaan wandelde ik naar mijn auto.
Hij wandelde mij achterna terwijl hij naar zijn huis bleef kijken.
Ik nam plaats in mijn auto en Joel deet hetzelfde en daarna reed ik weg.
We reden een moment in stilte tot dat ik besloot om te praten.
"Dus vertel me eens," ik duwde sneller op het gaspidaal zodat we sneller reden.
"waarom maak je een deal met mij als je weet dat je het geld niet optijd zou hebben?"
"We maken allemaal fouten." Zei hij terwijl hij cool probeerden te blijven.
"Ik denk dat je kan zeggen dat dat er een van mij was."
"Dat heb je juist."
"Ik weet zeker dat ik het geld in drie dagen heb." Knikte hij overtuigend, maar toch vermeed hij oogcontact.
Zijn woorden kwamen het ene oor in en het andere oor uit.
We waren nu ver van zijn huis maar dat merkte hij waarschijnlijk niet eens.
Ik nam een afslag die ons allebei uit de stad bracht.
"Hoe is je familie? Is geld een probleem voor jullie allemaal?"
Hij knikte "ik kan amper eten geven, maar ik blijf proberen."
Ik moest mijn lach inhouden.
"Dus je maakt een deal met mij terwijl je je kinderen amper eten kan geven?"
"Zoals ik al zei, we maken allemaal domme fouten.
Ik grijnsden. "Als ik je nu zou vermoorden, wat denk je dan dat er met je gezin gebeurt?"
"Wat ik weet is dat als je me terug thuis afzet, ik blij ben om mijn zoontje zijn verjaardag verder te vieren." Zei hij relaxt terwijl hij zijn stem zacht probeerde te houden.
Hij irriteerden me nu al. Ik was nog over die drie dagen aan het nadenken, maar fuck it.
Vanacht is zijn laatste nacht en hij heeft geluk om het met iemand zoals mij te spenderen.
Ik neem de afslaf van de snelweg en het lijd ons letterlijk naar the middle of nowhere.
Ik zie een paar velden, misschien een paar koeien.
En was een plaats voor boerderijen dus alles was vrij open. Ik dukte op de rem en stopte de auto langs de kant.
Het was nu compleet donker, ik zette de koplampen uit en leunde naar achter.
"Heb je een foto?" Vraag ik.
Ik haal mijn ogen niet van de lucht af en mijn stem was zo koud als ijs.
"Een foto?" Vroeg hij eindelijk met zijn gezicht naar mij gericht.
"Van je kinderen."
"Oh" hij knipperde met zijn ogen en draaide zijn hoofd een beetje weg.
Hij ging met zijn hand in zijn broekzak en haalde zijn portomonee eruit.
Hij nam een kleine familie foto eruit en gaf die aan mij.
Ik staarde er naar zonder intresse of compassie.
"Hou je hier aan vast." Zei ik en plaatste de foto terug tussen zijn handen.
Terwijl hij te druk was met naar de foto te staren, nam ik een hand vol van zijn haren, voor dat hij kon verwerken wat er gebeurden duwde ik zijn hoofd tegen het raam, hard genoeg om het te breken.
Ik trok zijn hoofd terug en sloeg het nog eens hard tegen het gebroken raam, deze keer liep het bloed langs zijn gezicht.
De slag was hard genoeg zodat Joel even niet kon bewegen.
Ik nam deze tijd om uit de auto te stappen en naar zijn kant te wandelen.
hij viel er bijna uit voor dat ik hem vong.
Ik nam zijn haren nog eens en sloeg zijn gezicht tegen mijn knie.
Botten kraakten luid genoeg zodat ik het kon horen.
Ik nam zijn gezicht en keek er naar.
Zijn neus was bedekt in bloed dat naar zijn kin liep.
Zijn ogen waren amper open.
Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar voor hij dat kon liet ik zijn gezicht los.
Hij viel naar onder maar raakte de grond niet.
Hij hing nu letterlijk uit mijn auto.
Ik nam de foto van zijn familie die op zijn schoot lag en hield die voor zijn gezicht.
Zijn ogen vergrootten voor zover dat mogelijk was.
Bloed drupte op de foto, ik veegde het weg zodat hij geen zicht verloor op wat het belangrijkste in zijn leven was.
"Zie je dit?" Ik wees naar de foto. "Dat is iets wat jij nooit meer zult zien."
Mijn hand was nu bedekt in bloed, omdat ik het de hele tijd van de foto moest vegen.
Ik plaatste mijn hand op zijn rug en begon te knijpen. Harder en harder.
Tot dat ik zijn zwakke botten hoorden kraken.
Ik voelde me zo ziek als The Joker.
Daar was ik meer dan tevreden mee.
Stiekem op kamp toch stukje voor jullie geupload.
Xxx
