Emily
"Dit zijn Liam, Taner, Zayn en lucas."
Jason stelde me voor aan de wereld bekende gang.
Dat wist ik wel, alleen nu kon ik gezichten op de namen plakken.
"I-ik b-ben emily." Stotterde ik.
"Oh, dat is schattig ze is verlegen." Lachtte Taner.
Ik bestudeerde hem. Hij hij had bruine krullen, een stoppelbaard en fel groene ogen.
Ik schat hem rond de 25.
"Wil je ontbijten?" Vroeg Jason waarop ik knikte.
Ik heb allang niet meer gegeten.
Bij Ruby kreeg ik soms dagen lang alleen maar een appel.
"Ga maar tegenover Zayn zitten." Zei hij terwijl hij op de stoel naast mij ging zitten.
"Jason, vanavond komt Mark langs." Zei Liam voorzichtig.
Ik zag Jason op zijn tanden bijten.
En er kwam een perfecte kaaklijn tevoorschijn.
En als ik zeg perfect bedoel ik ook echt perfect.
Damnnn
Er is niks mis met kijken, toch?
Wie zou Mark eigenlijk zijn? Ik besloot maar om er niet te veel over na te denken.
Ik keek door het raam en zag de sneeuwvlokken naar onder vallen.
Winter, ik vond het alleen leuk als je lekker warm binnen zat.
Ik haatte het om door de sneeuw te wandelen. Alles word nat dan.
Of als iemand een sneeuwbal tegen je gooit en het komt in je kleren.
Ik kreeg er nu al rillingen van.
"Hou je van sneeuw?" Vroeg Jason toen hij naast me in de zetel kwam zitten na het ontbijt.
Ik schudde mijn hoofd.
"Het is alleen goed voor als je selfies wilt maken, de belichting van de sneeuw is perfect op je huid." Zei ik schouderophalend.
Hij lachte. "Typisch meisjes." Hij rolde zijn ogen voor de grap.
"En jij?" Vroeg ik.
Hij keek me nu aan en knikte. "Ik hou van de winter, het is sneller donker enzo."
"Hou je van het donker dan?"
Vroeg ik nieuwschierig.
Hij knikte.
"Dat is zeker makkelijker om al die onschuldige mensen te vermoorden." Mompelde ik.
Maar tot mijn verbazing had hij het gehoord.
Het floepte eruit. En ik had ook niet gedacht dat hij het zou horen.
Zijn mooie bruine ogen werden nu donkerder en voor ik het wist sloeg hij me alweer.
"Bemoei je is met je eigen zaken bitch, de enige reden dat ik jou nog niet heb vermoord is omdat je veel geld waard bent."
Riep hij nu boos.
Ik verschoot ervan, de ene seconde was hij lief en dan weer niet. Ik geef toe ik had het niet moeten zeggen.
Misschien is hij bipolair?
"Begrepen?"
Ik besloot om maar gewoon te knikken.
"Ik vroeg begrepen?" Zei hij nu wat harder.
"Ja Jason." Zei ik terwijl ik naar de grond staarde.
Hij nam mijn kin vast en draaide mijn gezicht naar hem toe. "De volgende keer als ik tegen je spreek kijk je me aan." Spatte hij boos.
Hij stond op en wandelde weg.
Na een tijdje alleen in de zetel te hebben gezeten wandelde Zayn binnen.
"Yo wat kijk je?" Vroeg hij terwijl hij naast me kwam zitten.
Pas toen had ik door dat de tv nog aanstond. Ik was begonnen met Pretty Little Liars te kijken.
Maar ik was niet meer gefocust na dat Jason wegliep.
"Pretty Little Liars." Mompelde ik.
Hij glimlachte. "Ik wil zo graag weten wie A is, maar ik heb nooit veel tijd om het te kijken." Zei hij geïrriteerd.
Waarop ik moest lachen.
"Kijk jij pll?" Vroeg ik nogsteeds lachend.
Hij keek me nu geïrriteerd aan. "Het is niet omdat ik een jongen ben dat ik het niet mag kijken hé."
Zei hij schouderophalend.
