Küçük Karım

4.Bölüm

Bitmek bilmeyecek bir kasırga ve bu döngünün müptelası olmuş bir adam.Bakma bana sevmiyorum ki seni ben demek istiyordum.İki saattir gözleri üstümdeydi.Tek kelime etmeden beni izliyordu.Az önceki adam gitmiş yerine garip ve kasvetli bakışlarıyla odayı boğan biri gelmişti.Ne yapacağımı bilemez bir şekilde duruyordum.
Aramızda iki kişinin sığacağı kadar boşluk ve gecenin karanlığı vardı.Karanlıkta olmak değilde gri bakışları ürkütüyordu beni.Şubat soğuğunda avuç içlerim terliyor,hüzünle boğuşuyordu ruhum.Uykusuzluktan küçücük olan gözlerim ağrıyordu.Sanki bir an bile kapatsam bir şey olacaktı,bir şey yapacaktı.
Kaç kişilikliydi bu adam.Sabahları aşık bir prens geceleri ise tam tersi,ne yapmaya çalıştığı ne olduğu hatta ne halt ettiğimiz hakkında gram fikrim yoktu.Bu cehennemde işimde yoktu ya.O ayrı bir muammaydı.
Konuşup kendi odama geçmek istediğimi söylemem lazımdı.Her an uykuya teslim olabilirdim.Tabi bunu söylemek öyle kolay değildi.
Cesaretimi toplamak amacıyla doğruldum."Ben..."dedim boğazımı temizleyerek."Kendi odama geçebilir miyim?"Yoğun bakışları birleştirdiğim ellerime kaydı.Terleyen ellerimi arkama sakladım.Uzandığı yerden"Ne oldu Yasemin?dedi,boğuk bir sesle."Bu kadar mı kötü benimle uyumak?"Ona baktım.Gözlerinde kendimi gördüğüm,beni sevdiğine gerçekten inandığım adama baktım.Ateş'e.Adı ona öyle yakışıyordu ki.Bir insan ancak bu kadar sert bir yandan da o kadar farklı olurdu.Tanıdığım hiç kimseye benzemiyordu.Ama eski hayatımı istiyordum.Koskocaman bir evde boşluk değil,küçücük bir yerde çocuk çığlıkları duymak istiyordum.Kulağa komik veya aptalca gelsede benim yerim orasıydı.Mal mülk veya servet değil.Huzur istiyordum.Diken üstünde yaşamak bana göre değildi.
Ateş kötü anılarımı canlandırıyordu.
Geçmişimi,çocukluğumu hatırlatıyordu.Beni günden güne yakıyordu.Bakışlarımı yatağa sabitleyerek"Üzgünüm"dedim. Ağzımdan çıkan tek kelimeyle paramparça olan benliğinin kırıntılarına baktım.Yüzündeki ifadeyi sanırım ömrüm boyunca unutmayacaktım.Gözlerini kapattı."Git."dedi duygu yüklü sesiyle.Yüreğime oturan pişmanlıkla olduğum yerde durdum.Adım atmak ne kelime kıpırdayamıyordum.Onu üzdüğüm için bu kadar üzülmem haksızlıktı.Belki de doğrusu buydu.Gerçekleri yüzüne vurarak bu rüyadan onu uyandırmak.Ama içim el vermiyordu ki.Bir parçam olmuştu sanki.Gariplikleriyle,zorbalıklarıyla, dengesizlikleriyle ve tüm bu özelliklerine karşı gelecek sevgisiyle.Sanırım hayatımda bir yeri vardı.Küçük ama özel bir yer.Kalbimin en köhne,en istenmeyen yerindeydi onun yeri.

ATEŞ
Gözlerinde gördüğüm o korkudan sonra haramdı ona yaklaşmak,dokunmak haramdı gözlerinin içine uzun çaresiz bakışlar atmak,haramdı sevdamı dillere döküp sevmesini beklemek.Belki de her şey haramdı.Şimdiye kadar olan her şey.Nefreti kuvvetliydi.Benim bile aşamayacağım,gücümün yetemeyeceği kadar hemde.Bu küçük kıza yenilmek ağrıma gitsede onu ilk gün ki gibi seveceğimi biliyordum.Yine de kendimi avutmanın güzel yollarını bulmuştum.Aşkta böyle değil miydi zaten?Kavuşamazsan aşk olur derler.Şimdilik bununla avutacaktım kendimi olmazsa yine onun deyimiyle zorbalık yapardım.Alışık olduğum her iş ona korkunç geliyordu.Bir bilse kim olduğumu,tanısa gerçek beni belki o zaman gerçekten korkardı gitmeye,gözlerindeki nefreti göstermeye...
"Bekleme hadi git."
Şaşkınlığını havalanan ince kaşlarından anladım.Ben bile bunu beklemiyordum.Tepkisini haksız bulsamda gitmemesini içten içe diliyordum.
"Nereye gideceğim Ateş?"dedi mahrur gözlerini gözlerimden ayırmadan.Yataktan kalktım,ona istediğini vermek için iyice yaklaştım.Onun istediği benim de istediğimdi.O ne diyorsa bende onu diyordum.O ne seviyorsa bende onu seviyordum.Bizde sevdalar böyleydi.Günlük değil ömürlüktü.
"Ait olmadığın yere git Yasemin."dedim."Benden git."
Gözleri dolmuş,elleri titriyordu.Korkudan böyle mi olurdu insan?Ne bileyim ben korkunca ne olduğunu?Bir tek kaybetme korkusu yaşadım o da güzel karımda,vedalaştığım bu o özel kadında.
"Ben öyle söylemek istemedim Ateş."dedi güzel yüzünden düşen bir damla yaşla yüreğimi dağlarken.İri ellerim yüzüne gitti,gül yüzündeki yaşı sildim.Gözlerini kapattı.Ellerim yüzünde gözlerimi kapattım.İçimdeki sevgiyi ifade edemeyecek kadar yorgundum.Ona bu kadar yakın ama bir o kadar uzak olmak kalben beni yoruyordu.Ayrılamıyordum ondan.Tuhaftı.Yıllarca birini beklemek.Şimdi ise ondan onun için uzaklaşmak.
"Seni hep seveceğim."dedim güçlü tutmaya çalıştığım sesimle."Nefes aldığım her dakika seveceğim seni Yasemin."
Hıçkırarak ağlamaya başladığında"Yapma."dedim ona sarılarak."Yapma güzelim."
Kollarımla sımsıkı sardım zarif bedenini.Bir bütündük biz.Belki çok başka belki farklı şartlar altında.Ama birdik biz.
"Ben,istemedim."dedi.Nefeslerini sık aldığı için ne söylediğini anlamasamda"Biliyorum güzelim tamam."diyerek saçlarını okşayıp sakinleştirmeye çalıştım onu.Bir kaç dakika sustuk.İçimizde kopan fırtınalara inat sessizlik hüküm sürdü aramızda.Geri çekildim biraz,yine de yakındık.Bu çelişkinin sona ermesi lazımdı.Onu üzmek istediğim son şeydi.
"Karışmayacağım sana artık."dedim dudağım kıvrılırken.Kendimi gülmeye zorluyordum."Bir şey olmayacak,korkma."
"Ne yani bırakıyor musun beni?Bu kadar mıydı bahsettiğin o büyük sevgi?"Güldüm.Bu içten bir gülüştü.
"Sol yanımda devrim yaptın küçük kız.Kendinden bile beklenmeyecek kadar yer edindin yüreğimde."Elini kalbime götürdüm."Bak hepsi senin,hepsi sensin."
Al al olan yüzüne baktım.Bu kız beni öldürüyordu.
"Ben sevgi ne demek bilmiyorum Ateş.Sende gördüm bir tek saf,karşılık beklemeden sevmeyi.Ailem bile yok ki.Nasıl seveceğim seni?"
"Benim ailem sensin Yasemin."dedim korumacı bir tavırla ellerimi omuzlarına koyup gözlerine baktım."Sevmesende olur.Nefretle bakma yeter.Hep böyle bak olur mu?Böyle çok daha güzelsin."

"Hep böyle mi bakıyım Ateş?"dedi muzip bir tavırla.Yüzünü garip şekillere sokuyordu.Kahkaha atarak geri çekildim."Romantik bir şey kalmadı şuan,bitti."dedim alayla.Yine de gülmeden edemedim.Arkamı dönüp tişörtümü giyecekken kolumu tutarak durdurdu."Ya hâlâ bitmediyse."
"Demek öyle."diyerek yaklaştım ona.Yaramazlık sırası ondaydı.
"Öyle."dedi muzur bir tavırla.
"Seni öpeceğim."diye peşin peşin söyledim.
"Utanmaz."diyerek kahkaha attı ardından gözlerini kapatıp iç çekti.Çok güzeldi.Yaklaştım iyice.Ama kıyamadım,öpemedim onu.Alnına bir buse kondurdum.Gülümsediğini hissettim.
"Sen nesin be?"diye fısıldadı.Gülümsedim.Söyledikleri yüreğime dokunuyordu.Cevap vericekken sorduğu soru adeta dilime kilit vurdu.
"Seninle uyuyabilir miyim?"

Merhaba Arkadaşlar!Bölüme uygun,çok sevdiğim bir şarkıyı sizinle paylaşmak istedim.Geç yayımlıyorum bölümleri ama hepsine ayrı ayrı emek sarfediyorum.Bir sürü kitap okuyorum en iyisini yazmak için biraz da farklı olsun diye daha çok araştırıyorum.Lütfen oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin.Sizi çok seviyorum❤️