Gidiyorlar.
Geride bıraktıklarını aldırmadan gidiyorlar her zaman.
Yıktıkları o pencereleri çicekli binaları yerle bir ederek gidiyorlar.
Onlar acımıyor belki, senin acıdığın kadar.
Yüreğin yangın yeri, alev alıyor dört bir yanın.
Gözlerinden akan her bir damla bu yangını daha da alevlendiriyor.
Canın acıdıkça kayboluyorsun bir boşlukta.
Sonu yok, ucu yok, başı yok.
Yere çakılırsan öleceksin dışın yaşasa bile.
Nefes almak ne kadar zor gelebilir ki bir insana?
Boğuluyorsun o sonsuz karanlıkta.
Bir ışık parlasın istiyorsun.
Evet yere çakılmayı diliyorsun daima.
Ölmek, ölmek diyorsun dindirecek tüm acılarımı bu sonsuz karanlıkta...
