[>The Reason book 2<] No One Else Come Close (completed)

Chapter 22: Fogive and Forget

BUNTIS BA AKO?? O___o

bat ang hilig ko ata sa mangga ngayon??

hahahaha!

si TAEYANG ANG AMA! XDDDD

-----------------------------------------------

ROxanne's POV

Papa...

Yun ang gusto kong sabihin sa mga oras na yon

pero hindi ko magawa..

dahil alam kong kailan man ay hindi magiging pwede..

"Tito.." mahirap at masakit man..

pero nasanay na naman ako sa loob ng 15 taon..

15 taon panlilimos ng pagmamahal niya bilang ama..

"Roxanne.." tiim na pinakatitigan niya ako..

"Anak.." 

para akong natauhan sa matagal na pagkakatulog sa sinabi niya..

He hug me so tight..

"Anak.."

Parang ayaw magsink in sa utak ko ang mga nangyayari..

basta alam ko..

nandito na..

ang tatay ko..

-------------------------------------------

"Gusto ko sanang isama ka sa America.." 

natigilan ako sa pagkain ng sabihin iyon ni papa..

"Gusto kong tumira ka kasama namin ng mama mo at ng ate mo.."

Marahas akong napatingin sakanya..

"Pero hindi nila ako tanggap.. Galit sila sakin.." 

Ginagap niya ang kamay ko at pinisil iyon..

"Napatawad ka na nila.. Matagal na.. Nagalit lang ang mama mo noon sayo dahil sympre anak niya si Julia.. At malay ba ng lahat na talaga namang hindi ka sangkot doon sa lalaking iyon.. Ako na rin ang humihingi ng pasensya sa nangyari,,"

Hindi ko alam kung anong isasagot..

"Mukha namang wala kang kasama dito? Hindi ka ba nalulungkot??"

Para akong natauhan sa sinabi niya..

Wala na si Francis..

Hindi ko alam kung kelan siya babalik...

O kung babalik pa siya..

SIguro...

"Sumama ka na sakin.. Doon kasama mo kami.. Hindi ka mag-iisa.. Hindi ka malulungkot.."

"Sige po.. Sasama ako.."

---------------------------------------------------------

Julia's POV

"WEEEEEEEEEE!"

We trow our togas as our director announces that we already graduated!

Napakasarap ng feeling..

Na matapos ang halos 20 years na pag-aaral ko..

at pagpapakahirap ng magkabisado ng kung anu-ano..

eto na..

wala na akong kakabisaduhing libro! 

Pero nakakalungkot din..

dahil iiwan mo na ang mga tinatawag mong classmates.