THE CHOICE

2

Μολις μπηκα μεσα στη λιμουζιν αντικρισα τον οδηγο. Δεν φαινεται μεγαλος. Εχει μαυρα μαλλια και φοραει ενα κουστουμι μαυρο.
Ο δρομος ειναι πολυ μακρυς. Απο το Ρουζ στη Σοφια...δεν εχω τιποτα να κανω εδω μεσα παραμονο να κοιτω εξω. Νοιωθω πολυ παραξενα ...ο αερας ταρακουνα τα φυλλα των δεντρων στο δρομο. Η μερα ειναι πολυ ψυχρη και ο ουρανος συννεφιασμενος...αυτο με κανει να θελω να επιστρεψω αλλα δεν πρεπει ..δεν μπορω

Λιγο πιο κατω ειναι το παρκο που ισως περασα τις περισσοτερες ωρες παιζοντας...ολες αυτες οι περιπετειες ειναι πολυ σημαντικες για μενα. Φοβαμαι. Θελω να αποχαιρετισω τα παντα ...τους παιδικους μου φιλους, τους συγγενεις μου, τους συμμαθητες μου στο σχολειο, το σπιτι μου και γεννικοτερα ολα... Ολα οσα εχω γνωρισει και ζησει μεχρι τωρα. Εχω πολλα να κανω πριν ακομα παιθανω θελω να ζησω πολλα παραπανω. Η μονη μου ελπιδα ειναι η νικη. Αυτος ο αγωνας ειναι πολυ σημαντικος για μενα αλλα και για ολους τους 16χρονους. Κοιταζοντας εξω αντικριζω ενα βαθυ μονοπατι απο οπου προκειται να περασουμε συμφωνα με τον οδηγο . Γυρω απο αυτο ξεδυπλωνονται αμετρητα δεντρα
"Που βρισκομαστε ?"
"Στο δασος Ριλα" λεει ο οδηγος με βραχνη φωνη
"Δεν το εχω ξανακουσει"
"Λιγοι το ξερουν" μου λεει και με κοιταει με ενα μυστηριωδες βλεμμα απο το καθρευτακι του οδηγου
Ειναι πολυ ανατριχιαστηκο... Υπαρχουν αρκετα αγρια ζωα αποτι μπορω να καταλαβω ...πολλα δεντρα ειναι κατεστραμμενα μπορω ακομη να διακρινω και αποτυπωματα απο τα ποδια ενος μεγαλου ζωου. Ολα μοιαζουν με με τους εφιαλτες...δεν μπορει...δεν ειναι δυνατον ...οι τιγρεις τα δεντρα ακομα και ο καιρος
"Ειναι φυσιολογικο?"
"Ποιο?" μου λεει με ενα παραξενο υφος
"Αυτα ...ολα τα ειδα σε εφιαλτες το τελευταιο καιρο...ειναι παραξενο ...νοιωθω παραξενα"

Δεν μου απαντησε. Μου εριξε ενα πλατυ χαμογελο και συνεχισε να οδηγαει προς τη Σοφια, τη πρωτευουσα αυτης της χωρας...ο τροπος διαβιωσης εκει ειναι σιγουρα πολυ πιο διαφορετικος.

Οσο περισσοτερο το σκεφτομαι τοσο πιο πολυ αγχωνομαι. Πρεπει να τα δωσω ολα στη μαχη. Πρεπει να καταφερω να παραμεινω ζωντανη.
Μολις μου εστειλε μυνημα η καλυτερη φιλη που μπορει να τυχει σε καποιον ...χερομαι που ειναι μαζι μου και με στηριζει...σιγουρα τη βασανισα πολυ αφου καθε φορα που υπηρξα σε καβγα αυτη τραβουσε το ζορι. Η Βανεσα. Ειναι ενα χρονο μικροτερη απο εμενα. Ειναι ο,τι πιο σημαντικο εχω στη ζωη μου.
  Βανεσα :
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑΑ!!Εισαι ετοιμη ??ολα καλα??εφτασες??
   Εγω:
Ευχαριστωωω!!...δεν ξερω πως πρεπει να πρωτονοιωσω..ολα ειναι πλεον διαφορετικα...αν παιθανω??ειναι τοσο αδικο
  Βανεσα:
Εσυ ? Να παιθανεις?? Καποιος σε γελασε..δεν υπαρχει περιπτωση... δεν σε αφηνω εγω πρωτα απο ολα...και αν πας εκει με αυτη τη σκεψη ...ισως σε νικησει η σκεψη και οχι ο αντιπαλος... Η φιλη μου ειναι δυνατη ...πολυ δυνατη θα τα καταφερει
  Εγω:
Πρεπει να σκεφτομαι και τις δυο περιπτωσεις... Και ιδιαιτερα εσυ..δεν θελω να μινεις μονη σου..αν παιθανω να ξερεις οτι θα ειπα διπλα σου ..για παντα...
Θα σου στειλω οταν φτασω εκει ..φιλακια
Μετα απο ωρες σκεψης φτασαμε. Ειναι ολα αγνωστα ...ολα κρυα. Ο οδηγος μου ανοιξε τη πορτα και μου εδωσε τις βαλιτσες μου
"Θα παρεις εδω αυτο το δρομο και θα πας ευθεια... Στο τελος του δρομου υπαρχει μια μεγαλη πορτα απο εκει θα ακολουθησεις το δρομακι μεχρι το σχολειο" μου ειπε διχνοντας μου ενα βαθυ και σκοτεινο δρομο απεναντι.
"Καλη τυχη"
"Ευχαριστω.." αυτη ηταν η τελευαταια μου λεξη πριν ακολουθησω τις οδηγιες. Νοιωθω οτι εχει πολλες μερες να περπατησω, νυχτωσε ηδη. Δεν υπαρχουν φωτα στο συγκεκριμμενο δρομο και ετσι χρησιμοποιω το φακο που μου εδωσε ο οδηγος ... Φαινεται καλος ανθρωπος...μαλλον καλος λυκανθρωπος