THE CHOICE

8

Νοιωθω ζαλισμενη, κουρασμενη, πεινασμενη ...αλλα πανω απο ολα νοιωθω διαφορετικα...παρεμεινα ζωντανη...επεζησα. Τωρα ομως τι? Τι ειμαι? Τι γινεται? Ολα ηταν σκοτεινα μεχρι που ενοιωσα το δροσερο νερο να υγραινει το προσωπο μου. Μολις ανοιξα τα ματια μου αντικρισα δυο οχι και τοσο ξενα ματια.

Ο Αντριαν
Αυτος ηταν, τα ματια του ειναι τοσο ζεστα. Δεν ειναι αυτα που ειδα τη τελευταια φορα. Ειναι πολυ πιο διαφορετικα. Τον βλεπω να επεξεργαζεται το προσωπο μου με τα ματια του προβληματισμενα
"Δεν ειναι δυνατον αυτο"
"Μα πως γινεται?"
"Λετε να μας ξαναχτυπουν οι Λυβιαν?"
"Αποκλιεται"
Ολοι ειναι ανυσηχοι. Οι φωνες σταματησαν μολις τον ακουσα να φωναζει να ησυχασουν
"Ευχαριστω" του λεω με μια κουρασμενη  και ταλεπωρημενη φωνη.
"Για ποιο πραγμα?" μου λεει ανασηκωνοντας ελαχιστα τα φρυδια του. Δεν απαντησα. Δεν ειχα τη δυναμη να απαντησω. Η ζαλαδα και η κουραση κυριευουν το σωμα μου.

"Ελα σηκω" μου φωναζει απο μακρια ο Αντριαν και τοτε συνηδητοποιησα οτι ολοι ειχαν φυγει
Προσπαθησα να σηκοστω αλλα οι πληγες στα ποδια και στα χερια δεν μου το επετρεπαν. Αν δεν σκοτωθηκα κατα τη διαρκεια της μαχης σιγουρα θα παιθανω τωρα. Δεν νοιωθω καθολου δυναμη
"Δεν μπορω" λεω χωρις να τον κοιταξω
"Αν καταφερες να φτασεις μεχρι εδω σιγουρα θα καταφερεις και να σηκωστεις" μου λεει με αυστηρο υφος και φευγει. Ισως αυτα τα ματια που ειδα πριν να ηταν ολα ονειρο ή παρενεργειες της κουρασης που αμφιβαλλω να ηταν.

Ολοι οι πλεον μεταμορφωμενοι συμμαθητες μου ειναι πολυ πιο μπροστα και φαινονται αρκετα ξεκουραστοι. Εγω ειμαι η τεκευταια στη διαδρομη με μεγαλη διαφορα. Κατα τη μικρη διαδρομη προς το λεωφορειο ολα φαινονταν τοσο εριμα . Μας απαγορευτηκε να περασουμε μεσα απο το δασος. Ομως σιγουρα δεν ηταν τοσο μακρια ωστε να  μπορουσε κανεις να διακρινει τα αιματα και τα πτωματα των μαθητων (οσα πτωματα βεβαια δεν κατασπαραξαν οι τιγρεις). Προσπαθησα να φτιαξω τα μαλλια μου. Το κολιε λειπει. Τοτε ηταν που καταλαβα οτι ελειπε το φυλακτο που μου εδωσε η μητερα μου.

Αρχισα να τρεχω χωρις να σκεφτομαι τη κουραση. Δεν γινεται να μου συμβαινει αυτο!. Αυτο το φυλαχτο εχει κερδισει αρκετες μαχες το κρατουσε ο προπαπους μου ,η γιαγια μου ,η μητερα μου και τωρα εγω. Δεν ξερω σε ποσα ακομα χερια εφτασε. Δεν μπορω να το αφησω ετσι απλα!..ειναι ανεκτιμητη η αξια του για την οικογενεια μου. Παιρνω την αντιθετη κατευθυνση. Τα ποδια μου τρεχουν ακομα περισσοτερο ακουγοντας τα αγρια θυρια που υπαρχουν εδω. Τρεχω αναμεσα στα πτωματα. Σε αυτους που μπορουσα μεχρι χθες να αποκαλω συμμαθητες. Στα αιματα τους. Στις σκοτωμενες κατακοκκινες τιγρεις. Στα αλλα τοσα αμετρητα θυρια που τολμησαν να επιτεθουν σε 'μας. Το φυλαχτο δεν ειναι πουθενα. Δεν μπορω να φυγω χωρις να το παρω μαζι μου.