THE CHOICE

4

Αρχισε να ερχεται ολο και πιο κοντα μου...
"Βοηθειαα!!" φωναζα οσο πιo δυνατα μπορουσα αλλα παρ' ολα αυτα φαινεται ειμαστε λιγο πολυ μακρια απο το σχολειο.
"Δεν σε ακουει κανεις...φωναζε οσο θες" μου λεει "πες συγγνωμη"απαιτησε " αλλιως..."
"Οχι!" Του φωναξα αμεσως χωρις να τον αφησω να τελιωσει.Τι νομιζε οτι ειμουν?πενταχρονο?ακου συγγνωμη...
"Ειμαι ο διευθυντης του σχολειου!Εδειξες τοσο μεγαλη ασεβεια προς εμενα και ολοκληρο το σχολειο που αυτο θα μπορουσε να στοιχησει πολλα σε ολο το λαο των λυκανθρωπων και των βρικολακων!Τι θα γινοταν αν καθε μαμοθρεφτος μαθητης συμπεριφεροταν τοσο ανωριμα,παιδιαστικα και ηλιθια σαν εσενα κοριτσακι?" Ετριξα τα δοντια μου στον χαρακτιρισμο κοριτσακι.Τωρα φωναζε στο προσωπο μου και με τριπουσε με τσ ματια του.Δεν με ειχε ποτε κανενας ξανακοιταξει τοσο εντονα που ηθελα να αποστρεψω το βλεμμα μου και να  απαλλαγω απο το βαρος που μου στοιβαζε αλλα συνεχισα να τον κοιταω τολμηρα στα ματια.
"Τι θα μου κανεις??"τον ρωτησα αποτομα" ουτως η αλλως τι εχω να χασω?μαλλον μεχρι αβριο θα ειμαι νεκρη ,δεν ειχα κανενα απολυτως σημαδι για το τι θα γινω!Δεν μου εχει απομεινει τιποτα και ουτε με νοιαζει για τους λυκανθρωπους και τους βρικολακες!Εχουν κανει κατι για μενα και τωρα ζυτανε να δωσω τη ζωη μου για χαρη τους!? "Φωναξα και εγω αγανακτισμρνα στα μουτρα του.Αυτος με ακουγε ανεκφραστος μην κανοντας κανενα βημα μακρυα μου.

Μιναμε σιωπηλοι για λιγο.Η ανασα του στο προσωπο μου και η δικη μου στο δικο του.Τοσο κοντα ειμασταν.
"Δεν εχει να κανει με το τι εχεις να χασεις."ειπε αργα"ειναι το καθηκον μας.Σου εζει δωθει ενα χαρισμα που δεν ειναι δικο σου,δεν μπορεις να το χαραμισεις."η ανασα του πιο ηρεμη αυτη τη φορα.

"Δεν ζητησα τιποτα απο κανεναν!"ξεσπασα."Δεν θελω δυναμεις αλλα μια φυσιολογικη ζωη!"
Ακουστηκε μια φωνη που τον φωναζε απο μακρυα αρκετα δυνατη και ετσι βρηκα την ευκαιρια να τρεξω μακρια .Δεν μπορουσα αλλο μαζι του
"Δεν τελιωσαμε " μου φωναξε ενω ετρεχα προς την κατευθυνση του σχολειου ξερωντας πως ειχε δικιο....
--------------------
"Καλημερα" μου λεει η Τζεις η συγκατοικος μου..
"Καλημερουδια.."
Χτες μετα απο ολο αυτο το τρεξιμο εφτασα στο σχολειο οπου ο κυριουλλης για καλη μου τυχη δεν ηταν στην εισοδο και ετσι μπορουσα να περασω. Επιασα τα κλειδια που μου ειχε δωσει και πηγα στο δωματιο μου οπου ηταν και οι βαλιτσες μου.

Το δωματιο μου ειχε τους τοιχους του ασπρους σκετους και βαρετους.Ειχε στα δεξια ενα κρεβατι με ενα κομωδινο και μια ντουλαπα και απεναντι στα αριστερα ακριβως τα ιδια επιπλα με το ιδιο ανοιχτο γκριζο ξυλο,που στην πραγματικοτητα δεν τεριαζε και πολυ με το βικτοριανου στιλ αερα που ανεδιδε το κτηριο.Το μονο καλο ηταν οτι ακριβως απεναντι απο την πορτα βρισκοταν ενα μργαλο ομορφο παραθυρο,που ξεκινουσε απο το πατωμα και τελιωνε στο ταβανι και ειχρ μια αφρστη γαλαζια κουρτινα.Επισης το ακομη πιο ωραιο ηταν οτι εοχαμρ μπαλκονι!Εξω υπηρχε ενα μικρο τραπεζακι με ασπρες σιδερενιες καρεκλες με μαξιλαρακια που παλι ηταν ατεριαστα τοσο με το κτηριο οσο και με το υπολοιπο δωματιο...σαν να προστεθηκαν στην πορεια στο συνολο.
Στο δωματιο μου ηταν λοιπον το μελαχρινο χαμογελαστο κοριτσι που συναντησα στην συγκεντρωση μολις πρωτοεφτασα. Η Τζεις .Καθησμενοι στο κρεβατι μου μου ειπε πως
ειναι 17 χρονων και οτι περσυ εμαθε αυτο που θα μαθω εγω σημερα...
Σημερα ειναι ο αγωνας ...η μεγαλη μαχη , σημερα θα μαθω το μελλον μου. Ειναι μεγαλη μερα. Το τηλεφωνο μου χτυπησε ενω μιλουσαμε στο κρρβατι με την Τζεις και το ανοιξα για να το κοιταξω.Ειχα μηνυμα.
Βανεσα:
Καλημερααα ...εισαι ετοιμη ??
Εγω:
Πανετοιμη..ελπιζω ..
Βανεσα:
Εγω δεν ελπιζω ..το ξερω οτι θα νικησεις. Πιστευω σε σενα.
Εγω:
Θα καθαριζεις τον ταφο μου?
Βανεσα:
ΣΤΑΜΑΤΑ!!