Mga Babala!

IV - Huwag Buksan Ang Pinto

Dedicated ang part na ito kay Aprilim1994 he's also a horror story writer, try to check his stories out :))

IV - Huwag Buksan Ang Pinto

“Bess? Hindi ka pa ba tapos?” bati ko kay Suzy at pumasok sa kwarto. Tumingin siya sa akin mula sa kaharap niyang salamin.

“Sandali nalang 'to," sabi niya at nagpatuloy na naman sa pagsusuklay.

“Sinabi mo na sakin kanina 'yan. Tapos ngayon maabutan kitang nagsusuklay parin? Bilisan mo na dyan, magsisimula na ang Bonfire Gathering.” Sabi ko at humiga sa kama namin. Napatitig ako sa kisame.

“Kaya nga eh, Gathering ngayon kaya kailangan maging maganda ako.”

“Maganda ka na, bess.”

“Alam ko 'yon, no... o tapos na ako. Tara na!” lumapit siya sa akin at hinila ang kamay ko.

Noong nasa pintuan na kami, napatigil ako. Dahan-dahan kong nilingon ang salamin, pakiramdam ko may tao.

“Ano pang tinatayo-tayo mo dyan? Tara na.”

“Sige,” tumingin ulit ako at wala naman akong nakita.

Pangalawang gabi na namin ngayon, last night namin. Marami kaming ginawang activities kaninang umaga. Naligo kami sa ilog, nagkaroon ng games at may simpleng program din.

At ngayong gabi gaganapin ang huling activity namin. Pabilog naming pinalibutan ang bonfire ng naka-squat. At nakatayo naman si ma'am sa gitna malapit sa bahay.

“Good evening class," nakangiting bati ni ma'am. Ginantihan din namin siya ng 'good evening.'

“Alam kong alam niyo na ang sole reason ng camping na ito ay ang makapag-unwind, hindi lamang kayo kundi pati na rin ako,” ngumiti ulit si ma'am at naglakad. “Ngayon, bilang tao, dumarating sa buhay natin ang iba't-ibang klase ng karanasan. May roong masaya, malungkot at meron naman ding mga pangyayaring hinding-hindi natin malilimutan. At bilang tao, hindi tayo perpekto. Nagkakasala, nagkakamali. May mga nagawa tayo na pinagsisihan din natin sa huli.”

Tahimik lang kaming lahat. Normal sa aming magkaklase ang maging maingay. Pero iba ngayon. Walang umimik sa amin.

“Gusto kong pumikit kayong lahat...” tiningnan ko ang mga kaklase ko, isa-isa silang pumikit. Pumikit na rin ako.

“Isipin niyo ang mga mahal niyo sa buhay,... ang pamilya niyo, ang ama, ina at ang inyong mga kapatid. Isipin niyo ang masasayang oras na kasama niyo sila.”

Naisip ko si mama at si Lola. Napangiti ako nang maalala ko 'yong oras na humagalpak si Lola ng tawa at nahulog mula sa bibig niya ang artificial niyang ngipin.

At si mama. Ngumiti ako nang maalala ko 'yong oras na natatarantang nagsisigaw siya ng "sunog! sunog!” sunog!” dahil binalot nang makapal na usok ang bahay dahil nasusunog ang niluluto ko.

“May mga malulungkot at masasakit din tayong naranasan. Isipin niyo 'yon, hukayin niyo ang mga alaalang iyon na matagal ng nakabaon sa kailaliman ng inyong puso.”

Biglang pumasok sa isipan ko ang mukha ni papa. Naramdaman kong mahigpit na hinawakan ni Suzy ang kamay ko. Sunod kong narinig ang mahinang pag-iyak niya.

Naalala ko ang lahat ng mga masasayang alaala noong magkasama pa kami ni papa. At bigla nalang siyang binawi sa akin ng panginoon.

Naramdaman ko nalang ang luhang umagos sa pisngi ko. Sa sandaling umiiyak ako ay naalala ko nalang ang mukha ng matandang babae.