Lanet olsun! Yine geliyordu. O koca tir yine geliyordu. Onumuzdeki araba sollayarak kurtulmustu. Ve biz cigliklar icinde o tirin altina coktan girmistik.
O anda korku icinde uyandim. Uyandigimda yüzu korkudan bembeyaz olan kuzenimi gormeyi beklemiyordum. Cok endiselenmisti, hatta gozlerinden yaslar akiyordu. Ah bu kizlar.. Neden en ufak biseyde aglarlar ki.
"Yine ayni ruya mi" diye sordugunda afallamistim. Nerden biliyordu ki her sabah bu kabusla uyandigimi.
"Sen nerden-" dememe kalmadan "Teyzem soyledi. Her sabah boyle korku icinde uyaniyormussun. Oglum 2 yil gecti. Ayrica o kazada senin bir sucun yoktu. Kendini suc-" demesiyle bu sefer ben onun sozunu kestim.
"Hersey benim sucumdu. Ben olume surukledim onlari. Onceden farketmeliydim frenlerin bosalmis oldugunu. Hersey benim sucum. Anladin mi beni? Kardesimin, annemin, babamin o kazada olmesi benim sucum. Anliyor musun? Benim sucum!". Bagiriyordum.
Ben bile kendimden urkmusken kuzenimin halini dusunemiyordum. Sonra agzimdan cikan cumleyle kendim bile kendime şaşırmıştı. "Ozur dilerim Mavi".
Agzi acik gozlerini pörtletmiş bir sekilde bana bakan Mavi'ye seslendim. "Hey kuzen dunyaya geri donücek misin bugun." "Atlas sen az once ilk defa ÖZUR DILEDIN bir canlidan". Inan ben de saskinim Maviş'im ama inkar etmeyi yeğlerim . Kural 1: Erkekligin 10'da 9'u kacmaktir. Soyledigim seyden da kacacaktim tabiki.
"Yoo o nerden cikti ben duymadim." Guluyordu. Onun gülüşü bana iyi gelen tek seydi sanirim. Onunlayken herseyi unutuyordum. Gördügum kabusu bile. "Hadi hadi cik artik giyinicem" Güldu ve "Tamam" dedi kisaca.
