HER ŞEYE RAĞMEN

1.Bölüm

KAPAK biruvercinka.                             

İyi okumalar 😊😊

17 yıldır hayatımda hissettiğim tek duygu acı. Ruhum bu zamana kadar acıya gebe kalmıştı ve kalmaya devam ediyordu. Büyüdükçe istenmeyen çocuk olma gerçeği bir ok misali vücuduma saplanıyordu. Düştüğümde elimden tutup kaldıracak bir babam yoktu benim ya da her gece yatmadan önce saçlarımı tarayan bir annem. Hayatım boyunca bir ezikmişim gibi bakan bakışlara maruz kalmıştım. Güçsüz ve savunmasız bir ezik. Sahiden hiç mi merak etmemişlerdi beni? Böyle yaşamayı hak edecek ne yapmıştım ki onlara? Gözlerimi sıkıca yumdum ve gözyaşlarımın akmasına izin verdim. Başıma gelenlerin ve geleceklerim tüm sorumlusu onlardı. Beni bir çöpmüşüm gibi sokağa atmasalardı bunlar başıma gelmeyecekti belki de. Yıllardır belki yarın beni almaya gelirler diyerek yumdum gözlerimi geceleri. Meğersem hep kendimi kandırmışım. Hiçbir zaman gelmediler ve gelmeyeceklerdi. Sahi gelseler ne değişecekti ki. Yılların acısı geçecek miydi? Geceler bana haram olmuştu. Kaç gece sabahı sabah etmiştim. Uykusuz geçirdiğim gecelerimi bana verebilirler mi? Hayır. Onlardan nefret ediyordum. Çocukluğumu çalmışlardı bir kere. Erken yaşta olgunlaşmıştım. Hem de çok. Ama halâ ruhumun derinliklerinde sevgiye,şevkate ve ilgiye aç bir çocuk vardı. Kimsesizliğin getirdiği olgunluğun yanı sıra sık sık sinir krizi geçirirdim. Bu yüzden hep sorunlu bir kızdım. Bu yüzden mi bilmiyorum ama hep yalnızdım. Bu zamana kadar karşılıksız yanımda kalan tek kişi Selma anneydi. Üzerimde emeği çoktu. Onun hakkını ölsem ödeyemezdim. Ailemin yokluğunu hissettirmemek için çok çabalardı. O bana hem anne hem baba hem de arkadaş olmuştu. Yetimhane de kaldığım zamanlarda daha çok benimle ilgilenirdi. Zaman zaman bu durumu sorgulasam da bir cevap bulamıyordum. Araba çakıllı yolda ilerlerken kalbim korkuyla kasıldı. Neyle karşılaşacağımı bilmiyordum ve çok korkuyordum. Kaçarken ki cesaretime şimdi lanet ediyordum. Kısa bir süre sonra araba beyaz lüks bir evin önünde durdu. Arabadan indim ve taksi şoförünün bagajdan çıkarttığı valizimi aldım. Taksi parası Kemal denilen adam tarafından ödendiği için taksi beklemeden geldiği yoldan hızla geri döndü. Kemal denilen adamın ne zaman aklıma gelse tüylerim ürperiyordu. Sonuçta onun yüzünden buradaydım. Dün olanları hatırladıkça arkama bile bakmadan kaçmak istiyordum.

************************************

1 GÜN ÖNCE

Cenin şekilini almış yatakta yatıyordum. Hem özgür olacağım saati hem de reşit olacağım saati bekliyordum. Planımı kendi kendime tekrar ederken yetimhanede bize annelik yapan Selma annenin sesiyle irkildim.

- " Korkuttum mu kızım? "

- " Hayır. Dalmışım sadece. "

Sıkıntılı bir iç çekişten sonra tekrar konuşmaya başladı.

- " Duru kızım sabahtan beri bir şey yemedin. Hadi gel bir iki lokma bir şeyler ye. "

- " Canım bir şey yemek istemiyor Selma anne. "

Yatağım çöktü ve şevkatli yumuşak eller saçlarımı okşamaya başladı.

- " Ah be kızım yetmez mi 17 yıldır kendini harap ettiğin. Bak doğru dürüst yemek de yemiyorsun. Hasta olacaksın diye endişeleniyorum. "

Gözlerimi acıyla yumdum. Kendi öz annem beni düşünmemişken aramızda kan bağı olmayan bu kadının benim için bu denli endişelenmesi ne acı ama.